Voor veel Utrechters is Villa Lievendaal vooral het huis waar Prinses Irene ooit woonde. Toch is dat slecht een voetnoot in de geschiedenis van dit monumentale pand. Stadsgids Bart van Mierlo legt uit waarom de gemeente Utrecht en architect Zocher toestemming gaven voor de bouw van Villa Lievendaal, terwijl alle bewoners op de stadswallen moesten vertrekken.
Toen de tweede dochter van koningin Julian en prins Bernhard aan de Utrechtse universiteit wilde studeren belde de koningin haar goede vriend Coen de Ranitz, burgemeester van Utrecht, op of hij qua woonruimte iets geschiktst voor haar dochter wist. Want niet alleen gold bewoning voor de prinses maar ook voor bewaking en personeel.
De Ranitz wist wel wat. Tegenover zijn woning aan de Maliesingel stond, aan de andere kant van de singel en op dat heuveltje, Villa Lievendaal.
Zonder de gemeenteraad erover te informeren laat staan er toestemming voor te vragen -De Ranitz: ‘Dat geeft maar gedoe’- liet De Ranitz het pand en de grond eronder door de Gemeente aankopen en verbouwen tot woongelegenheid voor de studerende prinses.
Dat kon blijkbaar zo in die dagen…
Op mijn vraag waarom dat juist dáár prinses Irene werd ondergebracht, zei hij ‘Ik had met de koningin afgesproken dat ik vanuit mijn woning dan op haar een oogje in het zeil kon houden. Dat vond de koningin uitstekend.’
Mooi verhaal van Bart van Mierlo en mooie aanvulling van Rob van der Hilst. Voor de liefhebber: Villa Lievendaal speelt ook een rol in twee geweldige verhalen van de Utrechtse schrijvers Arjaan van Nimwegen en Manon Uphoff. Beiden wonen er niet ver vandaan.
Manon Uphoff noemt Lievendaal niet in haar verhaal Poep (uit de bundel Begeerte – Uitgeverij Querido), maar het is moeilijk een ander huis voor te stellen dat het verhaal van Poep zou kunnen bijbenen. Opening:
Er was eens een aardige, lange man die heel arm was en nooit veel te besteden had. Hij hield ervan om in de buurt van de singels te wandelen in de vroege ochtendlucht. Het licht in de huizen brandde dan waterig geel en het water in de singels was nog glad en strak…
Bij de roman Burengeruchten van Arjaan van Nimwegen (Uitg. Wereldbibliotheek) staat Lievendaal gewoon op de cover, maar is verder haar leven ook niet zeker.
Opening:
Al langer dan een eeuw heeft de witte villa vanaf de heuvel geheerst over het grote grasveld en de singel beneden. Het is een grijze dag in het vroege voorjaar van 1967 en de wereld maakt zich op om te gaan veranderen.
Zelf verder lezen. Van harte aanbevolen.
Ja, en ik heb daar wel eens stiekem Herman van Veen naar binnen zien glippen.
En na dat bezoek van van Veen ging onze prinses bomen knuffelen.
Ik kom daar vaak langs
Hardlopen
De knuffelboom dwang stoornis moet ze aan de singel hebben opgelopen
Laatst fluisterde een boom mij in het oor,,dat hij irene zo miste