Ik word beschuldigd van overlast door mijn onderburen. Ze horen het zelfs als ik een scheet laat! Overgevoelig zijn voor geluiden en in Utrecht aan de Waterlinieweg wonen is niet handig dan. Bij elk geluid klagen ze. Het is heel vervelend omdat ik niet de enige ben die in het appartementencomplex woon en ik mezelf niet herken in de beschuldigingen. De manier waarop ze mij benaderen of mij appen gaat over mijn grens. Herken jij je in klagende buren met overlast terwijl je weet dat het niet van jou komt? Wat kun je doen als je van overlast wordt beschuldigd waardoor je je onveilig voelt? Wat weegt zwaarder: overlast of je onveilig voelen in je huis.
‘Je slaat je voordeur te hard dicht!’, zeggen mijn onderburen.
‘We hebben last als jij de vaatwasser uitruimt’, zeggen mijn onderburen.
‘Je loopt te hard over de galerij en we horen je zelfs in de schuur’, zeggen mijn onderburen.
Ze weten zeker dat al die geluiden, die zij kenmerken als geluidsoverlast, bij mij vandaan komen. Ze horen het zelfs als ik niet thuis ben. Best knap! Van de driehonderd appartementen in mijn wooncomplex zou ik de enige zijn waarvan het appartement niet volgens de eisen van de VvE is en niet goed gebouwd, zeggen mijn onderburen. Mijn onderbuurman is jurist en denkt overal verstand van te hebben. Ze mogen mij intimideren, bedreigen bij mijn voordeur omdat ze geluiden horen. Voor mezelf opkomen dat mag niet dan worden ze boos en ben ik asociaal. Want zij zijn heilig. Als ik ze vraag mij niet meer te appen of voor mijn deur te staan dan maken ze dat zelf wel uit, zeggen ze. En dat ik me door hen niet veilig voel in mijn eigen huis, dat interesseert ze niks. Daarom heb ik de wijkagent Lunetten om hulp gevraagd. En op zijn advies contact gezocht met buurtbemiddeling.
Later volgde een gesprek met buurtbemiddeling Lunetten. Het gesprek vindt plaats in het buurthuis in Sterrenzicht. Buurtbemiddeling heeft de afspraak tot stand gebracht, zij zijn met twee personen, de onderburen en ik had iemand voor support meegenomen. Buurtbemiddeling leidde het gesprek en zijn toehoorders en vatten het gesprek samen, meer doen ze ook niet. Het gesprek was gedoemd te mislukken want de onderburen bleven erbij dat ik me moest aanpassen en mij in hen moet verplaatsen. Mijn appartement moest aangepast worden. Ze hadden het bijgehouden op een takenlijst en die hadden ze mee. De geluiden kwamen door mijn industriële inrichting die ik niet heb maar volgens mijn onderburen wel. Kortom, we kwamen niet tot een bemiddeling. Het voorstel was om de onderburen een meting te laten doen. Ondanks dat hun woonplezier door mij ontnomen wordt, weigerden ze het voorstel. Een oplossing voor mijn onveilig voelen was er niet. Dus heb ik VvE op de hoogte gebracht. Het blijkt dat de onderburen een behoorlijke negatieve reputatie hebben bij de VvE. Het zijn mensen die slachtoffers zoeken. Ook al is er niks, dan bedenken ze wel iets om zich druk over te maken.
Utrechter heb je overlast of word je net als ik ervan beschuldigd? Wat doen jullie eraan? Ik heb als eerste mijn familie, vrienden en kennissen ingelicht. Als ik me nu bedreigd voel door de onderburen mag ik de wijkagent inschakelen. Ik voel me gesteund door de VvE omdat mijn veiligheid voor hen boven alles gaat. Ik weet dat ik er niet alleen voor sta omdat ik het heb gedeeld. Ik kan weer opgelucht scheten laten in mijn eigen huis. Dat gun ik iedereen die hiermee te maken heeft.
Herkenbaar gedrag in een wereld waarin louter en alleen het eigen gelijk telt. De onderburen spelen in op het modewoord ‘inclusiviteit’. Maar dat moet dan wel van de ander komen. Inclusiviteit staat voor zeer exclusief denken: ‘U dient inclusief te zijn, niet ik, ik ben dat namelijk’.
Kern van Inclusief Denken is wederkerigheid, openstaan voor elkaar, luisteren en ingaan op hetgeen de ander zegt. Meer dan 50 jaar geleden schreef dr. Feike Boerwinkel daar een boek over: ‘Inclusief Denken’. Zijn definitie:
Inclusief denken
Niets is moeilijker dan een oude denkwijze, een oud denkpatroon op te geven en zich een nieuwe wijze van denken eigen te maken. Toch is dit het eerste dat moet gebeuren. Dit omzetten van ons denken, dit om-denken, gaat aan een nieuw handelen vooraf. Daarom kan niet voldoende nadruk worden gelegd op de primaire noodzaak van een ander denken.
Tegenover het oude antagonistische, exclusieve denken zou ik als adequaat antwoord op de totaal veranderde situatie willen stellen: een nieuw inclusief denken.
Daaronder versta ik een denken, dat er principieel van uit gaat dat mijn heil (geluk, leven, welvaart) niet verkregen wordt ten koste van of zonder de ander, maar dat het alleen verkregen kan worden als ik tegelijk het heil van de ander beoog en bevorder.
Deze uitspraak is niet idealistisch, maar realistisch. De bedoeling is niet dat het edeler of mooier is om het heil van de ander te bevorderen, maar dat het verstandiger is. En dat het daarom niet onedel en laag is om alleen voor eigen heil en welvaart te werken, maar dwaas.
Dr. F. Boerwinkel, Inclusief denken, Een andere tijd vraagt een ander denken, 1966, uitgever Paul Brand.
Zonder inclusief denken geen solidariteit, zonder inclusief denken geen opoffering voor het, belangrijkere, algemeen belang. De gemeente Utrecht vertrouwt bij het nemen van ruimtelijke besluiten inmiddels niemand meer. Altijd is er wel een halsstarrige NIMBY die het voor het collectief verpest.
Ik raad u aan een grens te trekken en aangifte wegens stalken te doen.