Utrechts theatercollectief Club Lam verovert met MOTHERFOCKING ART nu ook het witte doek

Na jaren voorstellingen in het theater verovert het Utrechtse theatercollectief Club Lam nu ook het witte doek.
Hun korte film MOTHERFOCKING ART ging onlangs in première in Utrecht en is inmiddels geselecteerd voor het Shortcutz Festival in Amsterdam.

“Wij zijn natuurlijk vrij nieuw in de filmwereld, vertelt medeoprichter Marloes IJpelaar. “Dat we nu al geselecteerd worden voor zoiets dat vind ik echt heel erg vet”

Bekend van feministische voorstellingen over vrouwelijkheid, woede en verlangen, vertaalt het Utrechtse Club Lam hun activistische stijl nu naar film. De twaalf minuut durende film MOTHERFOCKING ART laat zien hoe drie vrouwen tijdens een fotoshoot botsen op het schoonheidsideaal en de mannelijke blik.
De film is gebaseerd op hun eerdere succesvolle theatervoorstelling Rubens Meisjes, maar kreeg op het scherm een heel eigen vorm.

“Tijdens het maken van het theaterstuk voelde het al alsof we met film bezig waren,” zegt IJpelaar. “De beeldtaal, het ritme, hoe we met ruimte werkten, alles vroeg eigenlijk om een camera.”

‘Waar waren de échte vrouwen?’

Club Lam bestaat uit drie theatermakers die elkaar leerden kennen op de toneelschool. Wat hen bond, was niet alleen hun liefde voor het vak, maar ook hun frustratie over de rollen die ze aangeboden kregen.
“We mochten vaak alleen de vriendin van of de verleidster spelen. Waar waren de échte vrouwen? Waar waren de verhalen die we zelf misten op het podium?”

Dus begonnen ze die verhalen zelf te maken. Club Lam staat inmiddels bekend om hun absurdistische sterke voorstellingen over vrouwelijke woede, seksuele autonomie en vrouwen die hun stem terugpakken. MOTHERFOCKING ART is daar zeker geen uitzondering in.

‘Elke week meten ze je heupen op, je moet voldoen aan een bepaald ideaal’

Voor IJpelaar is de film bovendien persoonlijk. Het verhaal is deels gebaseerd op haar eigen ervaringen als vijftienjarig model. “Ik ben opgegroeid in Limburg, maar ging al jong naar de Randstad om modellenwerk te doen.
Ik liep zelfs mee tijdens Amsterdam Fashion Week. En dat was echt niet makkelijk. Je bent puber, maar je krijgt een volwassen wereld over je heen. Elke week meten ze je heupen op, je moet voldoen aan een bepaald ideaal. Ook in het contact met mannelijke fotografen voelde ik hoe kwetsbaar die positie kan zijn.”

Doe-het-zelf tot in de puntjes

Dat de film er überhaupt kwam, is een prestatie op zich. Club Lam had geen filmervaring, geen producent en geen groot budget.
“Iedereen zei tegen ons: neem een producent, anders trekken jullie dit niet. Maar wij dachten: we zijn ook zo in het theater begonnen, waarom zou dat hier dan niet kunnen?” zegt IJpelaar.

En dus deden ze het op hun eigen manier. “We hebben echt álles zelf gedaan,” vertelt ze. “Van het aanvragen van subsidies tot het schrijven van het scenario, van het casten van de crew tot het draaien van de scènes. De film is zelfs opgenomen in mijn achtertuin. En mijn beste vriend deed de spelregie als ik zelf een scène moest spelen.”

 “In het theater word er niet twee keer naar omgekeken dat je alles zelf doet en regelt, maar in de filmwereld wordt dat opeens gezien als iets bijzonders” zegt IJpelaar.

Meer ruimte, minder overleven

Hoewel de film voelt als een logisch vervolg op hun eerdere werk, markeert MOTHERFOCKING ART ook een nieuwe fase. Club Lam is de afgelopen jaren gegroeid. Niet alleen inhoudelijk, maar ook organisatorisch. “We hebben nu een groter team, mensen die echt met ons meedenken. Daardoor hoeven wij minder te overleven en kunnen we meer creëren,” vertelt IJpelaar.

Ze is inmiddels zelf verantwoordelijk voor de marketing en merkt hoe belangrijk dat is. “We zijn zichtbaarder geworden. Mensen weten ons beter te vinden. En doordat we nu een duidelijke visie hebben, stroomt er ook minder energie weg.”

De première in Utrecht was een hoogtepunt. “Het was echt geweldig. We kregen zulke mooie reacties. En wat ik ook heel tof vind is dat de film resoneert bij veel verschillende mensen. Zowel jongeren als ouderen reageren enthousiast. En opvallend genoeg doet de film het ook goed in de provincie.”

Dat laatste is geen vanzelfsprekendheid, merkt IJpelaar op. “Je ziet vaak dat gezelschappen het vooral goed doen in de Randstad, maar dat het publiek in bijvoorbeeld Venlo of Maastricht wegblijft. Bij ons is dat totaal niet zo. Dat vind ik echt bijzonder.”

Toekomst

Op de vraag of er plannen zijn voor een tweede film, antwoordt IJpelaar zonder aarzeling: “Absoluut. We zijn nu ook bezig met een realityserie op YouTube en we voeren gesprekken met grotere producenten. Dat gaat nog wel even duren, maar we willen het vuurtje aanhouden.”