Seniorenburgemeester Corrie Huiding: Ras-Utrechtse uit Wijk C kijkt vooruit 

Er staat nog geen kerstboom in de gezellige, nette woonkamer van Corrie Huiding. “Het was zó druk de laatste tijd”, zegt de 67-jarige Utrechtse. “Ik heb tegen m’n man gezegd dat hij de kandelaar maar voor het raam moest zetten, dan is er tenminste nog wat sfeer in huis.”  

Want druk is ze. Naast dat ze al decennia actief is voor de wijkraad Binnenstad, werkgroepen en vrijwilligersorganisaties, is ze sinds vorige week ook officieel Utrechts en ’s lands eerste seniorenburgemeester. Een jaar lang behartigt zij de belangen van het groeiende grijze deel van de stad.  

Een logische keuze, vonden velen. Als je met haar door de nauwe straten van Wijk C loopt, merk je dat ze gewaardeerd wordt. Op weg naar de Jacobikerk, volgens haar het mooiste plekje van de wijk, wordt ze veelvuldig gegroet en aangeschoten. Ze is één van de gezichten achter het Volksbuurtmuseum en vertelt met liefde over de wijk. Ze stopt even bij de gedenksteen in de Willemstraat, die het bewonersverzet tegen de sloopplannen van de jaren ’70 herdenkt. “Die steen in het midden heb ik gelegd”, glundert ze trots. De wijk is veranderd, vindt ze. “Mensen kijken minder om naar elkaar. Toen er hier laatst een buurvrouw overleed, wist het grootste deel van de straat dat niet eens. Studenten hebben vaak geen binding met de buurt.” Was vroeger alles beter? “Je moet niet vergeten dat er hier vroeger heel veel huizen armzalig bijstonden. Mensen waren niet rijk, maar hadden wel meer tijd en stonden wel altijd voor elkaar klaar. Toen mijn zoontje eens in het ziekenhuis lag, stond het hier voor de deur zwart van de bezorgde buren. Ze vroegen: ‘wat isser met die ouwe pik?’” 

Corrie Huiding is weliswaar niet in, maar wel úit Wijk C–ers geboren, zegt ze graag. Haar beide ouders kwamen er vandaan, en woonden slechts enkele straten van elkaar af, maar verlieten de wijk als kind. Later ging ze er zelf wonen. In de vijfenveertig jaar die ze er inmiddels woont raakte ze nauw betrokken bij de wijk. “Dat begon in de jaren zeventig, toen een Klaas Kos, een gemeenteambtenaar, mij overtuigde bij het ‘Wijk C Komitee’ te komen, één van de oudste nog bestaande comités van Utrecht”, vertelt ze. “Toen ons wijkje gesloopt dreigde te worden, en we geen doorwisselwoningen in de buurt kregen, hebben we zelfs een woning gekraakt om de aandacht van de gemeente en pers te krijgen.” Voor haar vrijwilligerswerk kreeg ze in 2004 geleden een koninklijke onderscheiding, die sinds kort in een lijstje aan de muur hangt. Corrie droeg het draaginsigne ervan nooit, maar sinds een goede vriendin Nelleke – die hem voor haar aanvroeg – overleed, speldt ze hem tijdens bijzondere gelegenheden; zo ook toen ze de senioren-ambtsketen omgehangen kreeg.  

Twitter en jeugdjournaal 

Maar Corries interesse gaat verder dan de grenzen van Wijk C. Ze is ook al jaren actief in het Bartelomeus-gasthuis, waar ze onder andere zingt met dementerende ouderen. Dat is ook waar ze vorige week haar ambtsketting omgehangen kreeg.  

Als ’s lands eerste ouderenburgemeester heeft ze over aandacht niet te klagen, merkt ze. “Ik krijg Facebook-verzoeken van mensen die ik niet ken, oud-ambtenaren wilden meteen helpen, de VVD wil me spreken, en de wethouder [Maarten van Ooijen, ChristenUnie wethouder voor maatschappelijke ondersteuning, welzijn, sport, asiel en integratie, red.] nodigde me zelfs via Twitter uit voor een gesprek. Maar ik zit niet op Twitter, via het wijkbureau kan hij best mijn nummer krijgen.” Maar om aandacht gaat het haar niet. “Kinderen van basisschool Het Zand in Leidsche Rijn zijn voor kerst bezig geweest met het inzamelen van geld voor goede doelen. Ze hadden op het Jeugdjournaal gezien dat er een seniorenburgemeester was en wilden het dit jaar voor ouderen doen! Zo lief dat die kinderen dat willen doen!” 

Daar zouden beleidsmakers een voorbeeld aan kunnen nemen. Corrie kan zich kwaad maken over hoe beleidsmakers soms met ouderen omgaan. “Over het verdwijnen van buslijnen bijvoorbeeld, lijn 4, net als eerder lijn 6. Goede buslijnen zijn heel belangrijk voor ouderen, maar door bezuinigingen wordt het steeds minder. Neem de halte bij begraafplaats Overvecht, die ligt een heel eind van de ingang. Ik loop prima, maar met een rollator kom je niet zo ver.” Dat wordt wel eens vergeten. Het is daarom volgens haar geen luxe dat er iemand is die opkomt voor het belang van de ouderen. Nu gebeurt dat te weinig. Er is geen wethouder voor ouderenzaken, en 50Plus deed niet eens mee met de gemeenteraadsverkiezingen.  

‘Oude planten moet je niet verpotten’ 

Bovendien neemt het percentage ouderen in Utrecht de komende jaren toe. Tegelijkertijd moeten die langer zelfstandig thuis blijven wonen. Volgens haar kan dat het beste in een andere aangepaste woning in de oude buurt. “Maar vaak moeten ze dan voor een kleiner huis veel meer huur betalen, omdat ze huurders van het eerste uur zijn”, merkt ze. “Daar zou wat voor geregeld moeten worden: dan komt het oude huis vrij voor gezinnen die de ruimte hard nodig hebben en ouderen willen hun eigen omgeving niet kwijt.” Dat snappen ambtenaren niet, zegt ze, omdat ze niet zelf met de ouderen praten. “Ik had een buurvrouw die moest verhuizen. Die zei in tranen: ik wil alleen tussen zes plankjes de wijk uit. Als je dat hoort dan doe je dat niet. Oude planten moet je niet verpotten.”  

Thuiszorg en hulpmiddelen zijn andere punten waar meer aandacht naartoe moet. “Een 85-jarige buurvrouw hier draagt haar oude steunkousen omdat ze het nieuwe model niet zonder hulp van thuiszorg aankrijgt. Dat zou toch beter moeten kunnen?” 

Maar ouderen moeten zélf ook beter nadenken, vindt ze. “Ook als je nu goed ter been bent en onafhankelijk door het leven gaat, kan dat zomaar veranderen. Nu kan je vaak nog je huis aanpassen. Mensen schuiven dat voor zich uit.”  

Kortom, ze heeft genoeg punten die ze het komende jaar in overleg met de Advies commissie ouderenbeleid onder de aandacht wil brengen. Dat wil ze doen door het gesprek met de gemeente aan te gaan en samen te werken met andere ouderenorganisaties. Want, zo is haar motto: “Je kunt het niet alleen, met mekaar maak je het verschil.” De lijntjes met die andere drager van een ambtsketting liggen er alvast. “Burgemeester Van Zanen kent me nog van toen hij nog raadslid was.” 

Over het ACO

De seniorenburgemeester is een idee van de Adviescommissie voor Ouderenbeleid Stad Utrecht (ACO). Volgens Jaap Zwart, voorzitter van ACO, is de ouderenburgemeester nadrukkelijk geen politiek persoon, maar iemand die de problemen en zorgen op de kaart kan zetten. De organisatie hoop dat de gemeente daardoor concrete plannen gaat maken om de problemen van ouderen op het vlak van wonen, zorg en informatie aan te pakken. Dat gebeurt volgens de organisatie veel te weinig. ACO vindt daarom het voornemen van het college van B &W om meer voor ouderen te doen te vaag. “Utrecht is heel erg gericht op jongeren”, aldus Zwart. “Utrecht ís natuurlijk ook een jongerenstad, maar ook een stad die straks te maken krijgt met dubbele vergrijzing en een grote groep ouderen met migratieachtergrond die bijvoorbeeld geen complete AOW heeft. Dat terwijl het aantal ‘handjes’ dat straks bij het verzorgen van de ouderen kan helpen minder wordt. Bovendien is voor ouderen van álle groepen de gemeente soms lastig bereikbaar door alle digitale loketten. We moeten het dus anders gaan organiseren”, concludeert hij. “Wonen is ook een probleem. De zorghuizen zijn afgebouwd, maar er blijft een groep zorgbehoeftigen die anders zouden moeten wonen. Maar er is geen beleid op in Utrecht. Men ziet de urgentie niet.” 

Omdat de problematiek complex is, wil Zwart een structurele aanpak, die weer zekerheid voor ouderen brengt. Daarbij wijst hij onder andere naar Rotterdam, dat in juli dit jaar een Masterplan Ouderen presenteerde. Maar de seniorenburgemeester moet niet alleen maar klagen. “Vijfentwintig procent van de ouderen in Utrecht doet vrijwilligerswerk in musea, ziekenhuizen en bij voetbalclubs. Dat mag ook gezien worden.”