Lily Monori: Hoe je van je trauma je kracht maakt

De Utrechtse dichteres Lily Monori van Dijken groeide op in de bijbelbelt, bij een oer-Hollands gezin. “Pleegkind” is voor haar een geuzenaam. In november komt haar autobiografie uit. “Ik ben zwanger van het leven.” Ze deelde zeven inzichten.  

Inzicht 1:

Soms is achterlating liefde 

“Ik heb een pittige start gehad. Mijn biologische moeder liet me achter bij mijn huidige moeder zonder verdere spulletjes. Ik was een jaar of vijf. Daarvóór was ik mishandeld en verwaarloosd. Het komt nu allemaal weer boven, omdat ik aan mijn autobiografie aan het werken ben. Het is een blijvend trauma in mijn leven. Het enige positieve wat ik over mijn biologische moeder kan zeggen, is dat ze inzag dat ze niet voor mij kon zorgen. Ze kon niet de liefde  geven die een kind nodig heeft. Daarom liet ze me achter bij iemand die dat wél kon. Dat ze me gered heeft, is teveel eer, maar ze gooide in ieder geval de juiste reddingsboei uit. Ik heb geen contact meer met mijn biologische moeder.”  

Inzicht 2 

Kwetsbaarheid is sterkte  

“Klinkt misschien gek, maar mijn trauma is ook mijn kracht. Vooropgesteld is het een kwetsbaarheid.  Het begin van mijn leven is een wond die open kan scheuren of die iemand aan kan raken zonder dat hij er erg in heeft. Dan speelt de pijn weer op. Ik raak op  zo’n moment van binnen van slag en word onzeker. Faalangstige trekken zijn hier naar te herleiden. Ik heb altijd het gevoel dat ik niet voldoe, dat het niet genoeg is. Kwetsbaar dus. Maar dat is tegelijkertijd de emotie van waaruit ik werk.  schrijf poëzie en columns en ben bezig met mijn autobiografische boek. Mijn thematiek gaat over kwetsbaarheid, het is mijn rode draad. Zoveel mensen zijn kwetsbaar. Ik heb er extra gevoel voor. Op het UMC werk ik met kwetsbare mensen. Ik heb een zwak voor ze, want als je je kwetsbaar opstelt, ben je eigenlijk sterk.”    

Inzicht 3:

Inclusieve samenleving? We zijn allemaal one of the guys

“Ik ben opgegroeid op de Veluwe, ik heb een broer en een zus. Ik ben het pleegkind van de drie, de andere twee zijn biologische kinderen van mijn ouders, maar ze voelen als broer en zus en dat zijn ze ook. Uiterlijk zie je wel dat ik niet in dit nest geboren ben, ik heb een andere huidskleur. Dat is thuis nooit een issue geweest. Mijn ouders behandelden me niet anders, in de kerk merkte ik ook niet dat ik op mijn huidskleur werd aangekeken en in het dorp evenmin. Ik ben inclusief opgevoed. Dat is volgens mij de beste manier om een inclusieve samenleving te maken. Maak geen verschil. Behandel iedereen gelijk, maakt niet uit wat je gender, je huidskleur, geloof of je geaardheid is. Ga geen nadruk leggen op de verschillen, maar ga uit van datgene wat je verbindt. Het klinkt als een open deur, maar anders is het volgens mij niet.  Laat het simpelweg geen punt zijn. Net als bij ons thuis vroeger. We zijn allemaal one of the guys.”  

Inzicht 4:

Blijf lief doen tegen de bierkaai op 

“Ik ben christelijke opgevoed, we gingen vroeger naar de kerk. Ik geloof nog steeds. Jezus is voor mij een rolmodel. Hij stelde zich kwetsbaar op en bleef goed doen, ondanks dat mensen hem kwaad wilden doen. Hij liet zich kwetsen maar gaat ook gewoon door. Hij blijft liefhebben. Dat vind ik een kracht. Het is voor mij een levensles. Blijf bij je kwetsbaarheid en blijf lief voor anderen, al zijn mensen dat niet altijd voor jou. Ik denk dat dit juist in deze tijd extra belangrijk is, ik heb het idee dat mensen individualistischer en egoïstischer worden. Ik zie Jezus trouwens als een pleegkind. Maria was wel zijn biologische moeder, maar Jozef was toch een soort pleegvader. Jezus is niet de enige, er staan meer verhalen van pleegkinderen in de bijbel. Zoals Mozes, die door de prinses uit het water werd gevist en door haar werd opgevoed. Dat was liefde, van die prinses. Mozes was een pleegkind dat grootgebracht werd op het Egyptische hof.”  

Inzicht 5:

Een mens is in de wereld gezet om zichzelf te redden 

“Al word je nog zo gekwetst door mensen of door het leven, je moet verder. Schouders eronder en door. Denk maar aan Jezus, die deed dat ook, hij liet zich niet uit het veld slaan maar ging stug door met wat hij moest doen. Vaar je eigen koers, dat is de beste koers. Als er een probleem is, moet je dat aanpakken. En dan verder. Dat is het leven.”   

Inzicht 6:

Pleegouder kun je alleen zijn met de liefde  

“Pleegouderschap vereist dat je liefde geeft. Dat kan niet op instructie, anders wordt het een trucje. Voor mijn pleegmoeder Tineke was die liefde een vanzelfsprekendheid. Ze handelde naar haar moedergevoel, zei ze, en dat was ook zo. Ze heeft mij altijd hetzelfde behandeld als haar twee biologische kinderen, mijn broer en zus. In die tijd zeiden ze tegen pleegouders: ‘Hecht je niet teveel, want het kind zal weer weggaan.’ Dat kan dus niet. Voor de pleegouder en het pleegkind is dat niet goed. Mijn moeder heeft vanaf het begin af aan duidelijk gemaakt dat ze op deze manier geen pleegouder wilde zijn. Ze gaf alle liefde die ze in zich had. Zo is ze, liefdevol.  Liefde kun je niet leren, dat heb je.” 

Inzicht 7 

Een relatie starten, vergt moed 

“Ik heb mijn biologische vader een paar keer in mijn leven gezien, op mijn initiatief. Ik ben ook op zijn begrafenis geweest, ik wilde er per se bij zijn. Ik heb dat hoofdstuk afgesloten. Ik ben heel blij met mijn pleegvader Jan, hem zie ik als mijn eigen vader. Mijn pleegvader is zogezegd keurig. Hij kleurt binnen de lijntjes en springt niet snel uit de band. Hij is door en door betrouwbaar. Van mijn vader kun je op aan. Ik weet niet of ik een partner zou willen die op hem lijkt qua keurigheid. Ik ben single, op dit moment. Ik ben nog niet toe aan een relatie en het is nog niet langsgekomen. Misschien omdat ik kritisch ben maar misschien heeft het ook te maken met mijn levensbegin. Stel dat een relatie misgaat, en dat risico zit er altijd in, dan doet dat weer zo’n pijn. Het raakt aan een oude wond. Daar zit precies mijn kwetsbaarheid. En dat vind ik eng. “   

——————————————————————————————————————–

Lily Monori van Dijken (42) is ambassadeur van Pleegzorg.nl. Ze schrijft columns voor de NUK en was gastcolumnist van de Volkskrant. Van haar hand verscheen de poëziebundel Diversiteit/Diversity. In November, in de week van de pleegzorg komt haar autobiografie uit. Ze werkt op het UMC, op de ICT-afdeling en als schoonheidsspecialist  in de zorg. Je kunt Lily inhuren voor poëzieworkshops.  Kijk hier voor haar website.

——————————————————————————————————————–

Dit interview kwam tot stand in samenwerking met het Platform Utrechtse Protestanten (www.depup.nl)  waar het interview in september in het magazine verschijnt.