Kleurrijke Maya, Utrechtse vriendin van de Dalai Lama

Ze praat gepassioneerd over haar leven, haar reizen, de flamenco, haar 23 kinderen en haar geldinzamelingsacties voor de Tibetanen in ballingschap. De 90-jarige Maya Hoogveld, geboren in Amsterdam, maar al 89 jaar woonachtig in Utrecht, hielp bij de realisatie van veertien tehuizen in India en de bouw van een universiteit en raakte zo bevriend met de familie van de Dalai Lama.

Wow. Wat een verschijning. 90 jaar! Een knalrode jurk met dito jasje, prachtig opgestoken haar. Ze houdt haar hand achter het oor en steekt haar tong uit. Dat is een vriendelijke Tibetaanse begroeting. Boven haar hoofd in de kamer en suite in haar woning in Tuindorp hangen tientallen gekleurde vlaggetjes. Met allemaal gebeden erop. Mooie wensen, gekregen van Tibetaanse vrienden. Aan de muren: Tibetaanse wandkleden. Het rood van de jurk past perfect bij alle uitgesproken kleuren. Het karakter van Maya Hoogveld net zo. Een warme persoonlijkheid met groot hart voor elke ziel op deze aardbol. Naast Tibet voelt ze evenzoveel passie voor de flamenco.

Ze zegt dat ze haar bruisende leven te danken heeft aan de omstandigheden. “Ik studeerde Spaans en daardoor kwam ik in aanraking met flamenco en volksdansen. Ja, met castagnetten, het waaiertje, de schoenen met hakken en al. Ik was er niet goed in hoor, maar vond het heerlijk. Heerlijk ook die flamencomuziek.” Ook studeerde ze Portugees en Italiaans en werkte als tolk/vertaalster. En ze leerde Russisch en ontmoette een Russische vluchteling met wie ze trouwde . Toen het een spion bleek te zijn “heb ik hem verjaagd”. Ze maakte vele reizen en schreef het boek ‘Met Maya de wereld rond’ over al haar avonturen en werkte mee aan radioprogramma’s over Spaanse en Portugese volksmuziek en dansen.

“Ik werd diep geraakt door dat tragische politieke en humane drama”

“Ik gaf Spaans op tientallen scholen en we organiseerden excursies naar Spanje. Ik hou van dat land! En van de cultuur en de mensen. Zo open en hartelijk. Als de kinderen niet meer in de bus pasten, reed ik er met een paar in mijn lelijke eendje achteraan. Op een dag liep ik door de kathedraal van Sevilla en sprak een vrouw in een Indiase sari mij aan. Of ik kon vertalen wat de gids vertelde. Dat heb ik gedaan en als dank bood zij aan: ‘Ik betaal jou de halve reis naar India’.

Ik liep al tegen de veertig toen het me lukte op haar uitnodiging in te gaan. Ze heeft me van alles laten zien. En zo kwamen we natuurlijk ook in contact met de Tibetaanse vluchtelingen. Ik was meteen onder de indruk van de mensen en hun cultuur. Het zijn mensen met zo’n tevreden karakter, zo zachtaardig. Ze zijn beeldschoon van binnen en van buiten, terwijl ze alleen maar onderdrukt werden en worden door de Chinezen. Ik werd diep geraakt door dat tragische politieke en humane drama, dat maar voortduurt en waar nooit een einde aan lijkt te komen.” Samen met haar schoolkinderen in Nederland ging Maya acties organiseren om geld in te zamelen, want voor de gevluchte Tibetaanse kinderen moest er opvang komen. Met hulp van SOS Kinderdorpen en Wilde ganzen, twee goede doelen organisaties, zijn er zo’n veertien tehuizen gerealiseerd. Een van de huizen is tot ‘Maya house’ gedoopt.

De eerste burgemeester van het grootste kinderdorp in Dharamsala is de zus van de Dalai Lama. “Met Yetsun Pema heb ik veel opgetrokken en we zijn vrienden geworden, zo ben ik ook in contact gekomen met haar broer, leider van het Tibetaanse boeddhisme. Op een dag werd ik uitgenodigd in zijn ‘paleis in ballingschap’. Niet echt een paleis hoor, het is eigenlijk een heel gewoon huis waar hij woont. Zijne Heiligheid Tenzin Gyatso, de Dalai Lama, had gehoord van mijn activiteiten en vroeg me of ik er voor de kinderen ook een vervolgopleiding kon realiseren, na de middelbare school. En zo is er een universiteit gebouwd in het zuiden van India, in Bangalore: het Dalai Lama Institute for Higher Education. “Eind 2017 heb ik de opening bijgewoond.”

Zelf heeft ze geen kinderen, maar ze heeft er 23 geadopteerd

En ook afgelopen najaar heeft ze de Dalai Lama nog gezien, toen hij naar Amsterdam kwam en zij als speciale gast naast hem zat aan de lunch. Iemand zei tegen hem dat hij maar goed op haar moest letten, maar hij reageerde met: ‘Eerder andersom, want zij is ouder’. Ditmaal zat ze er zonder ring die ze ooit van de moeder van de Dalai Lama had gekregen. “De ring droeg ik steevast bij mijn sponsorwerk. Hij bracht geluk. We hebben veel geld kunnen inzamelen voor alle broodnodige projecten voor kinderen en jongeren. Op mijn laatste trip naar India heb ik hem aan Yetsun Pema teruggegeven.”

Zelf heeft ze geen kinderen, maar ze heeft er 23 geadopteerd, “toen ben ik maar aan de pil gegaan” grapt ze. “De oudsten zijn al oma. Het waren voornamelijk kansarme Tibetaanse kinderen, ook enkele kinderen uit Zuid-Amerika en een uit Spanje. Dat de hulp zijn vruchten afwerpt, blijkt wel uit hun ontwikkeling. Sommigen gaan naar de universiteit, anderen volgen een praktische opleiding. Dochter Pema Yangchen heeft het geschopt tot minister van onderwijs van de Tibetaanse regering in ballingschap in India. De adoptiekinderen sturen nog geregeld mailtjes aan Maya. Enkelen van hen zijn wel eens in Nederland geweest en zij heeft haar kinderen op haar reizen ook nog wel eens ontmoet. “Nu ga ik nergens meer heen. Ik kan nog niet eens meer naar Bunnik.”

Maya loopt mee naar de voordeur en wijst in de gang nog meer Tibetaanse doeken aan. Haar huis is er van top tot teen mee ‘behangen’ en ademt de boeddhistische sfeer. Boven de voordeur de tekst ‘tashi delek’, de groet van Tibetaanse ballingen: ‘We wensen u geluk’. Ze blijft enthousiast zwaaien tot ik uit beeld ben verdwenen.