Jackie Sleper was zeventien jaar oud toen ze een klein zolderkamertje huurde van schrijver/scenarist Hans Heesen aan de Palmstraat. Dankzij Hans kon ze aan de slag bij de legendarische boekwinkel Lapoutre. Het was een plek van veel creativiteit met aan de overkant de woning van zeefdrukker Rinus Siteur. En aan het eind natuurlijk De School voor de Journalistiek. Jackie gaat terug naar een straat waar bijna niets is veranderd. Zelfs de Chinees is er nog.
Goh, Jackie, dat jij als jonge spring in ’t veld ooit een ouwe taart zou worden 😉
Leuk wat van je te horen! Rinus is al met pensioen, maar we zijn gisteren nog samen op stap geweest.
Grote groeten, Arnold van Rinus
Mijn perceptie van Wittevrouwen is heel anders! Ik ben in de jaren 50/60 in die buurt opgegroeid. Het was een arbeidersbuurt. De gentrification was er nog niet overheen gegaan. Grote gezinnen. Slechte huizen, lekkende daken, kolenkacheltjes, geen douche, vochtig en tochtig. Nog weinig auto’s in de buurt. Velen trokken weg naar Hoograven en Kanaleneiland. Zij die bleven gingen zelf aan de slag met verbouwen en verbeteren. Overal moest vergunning voor komen van de gemeente, bouw- en woningtoezicht, de schoonheidscommissie. Die konden lekker tegenwerken zeg. Ik kan er nog steeds kwaad om worden. Wel was er een uitstekende lagere school, de Bouwstraatschool. De betere leerlingen kregen in de laatste jaren Frans en werden klaargestoomd voor het toelatingsexamen voor de HBS. Zo ben ik uit de wijk gekropen. De wijde wereld in. Meer om persoonlijke redenen ben ik er bijna nooit meer terug geweest. Het lied ‘1948’ van Koot en Bie/Gerard Cox heb ik er geleefd en beleefd.