In deze rubriek vragen we Utrechters keuzes te maken binnen hun vakgebied, maar ook daarbuiten. Vandaag Jos de Winter, eigenaar van ‘Nieuwe Dikke Dries’en ‘Dikke Dries Oost.’
Ik spreek met Jos de Winter af in zijn ‘Nieuwe Dikke Dries’ aan het Oudkerhof. De zaak waar hij als kind met zijn ouders is komen wonen, waar zijn horeca-leven zich afspeelt en de plek waar hij nu met zijn gezin woont. We zitten onder de foto die een prominente plaats heeft in de zaak. De foto van opa met zijn twee zonen Ries en Tonnie en baby Jos op de bar. Aan het tafeltje naast ons wordt de planning voor de komende avonden doorgenomen door de kinderen van Jos. Zo blijft de volgende generatie De Winter ook weer bij Dikke Dries betrokken.
De wieg van Jos de Winter (52) stond in de Prinsenstraat. Hij woonde als baby even boven de Oude Dikke Dries, beleefde zijn tienerjaren in Overvecht en kwam uiteindelijk weer terecht op de Oudkerhof, boven de Nieuwe Dikke Dries. Daar woont hij nu nog steeds met zijn gezin.
“Ik bracht mijn tienerjaren door in Overvecht en in Loosdrecht op de camping. Als kind speelde ik veel op straat, maar was het liefst op Loosdrecht. Daar was ik altijd op het water: bootje varen, zeilen of windsurfen. Ik ging naar de basisschool in Overvecht en daarna naar College Blaucapel. Aan mijn middelbare schooltijd heb ik niet veel herinneringen, ik was er namelijk nooit. Ik was overal voor te porren, behalve voor school.”
“De dag dat ik van school ging, moet voor mijn leraren als een feestdag hebben gevoeld”
“Als ik op school was, lette ik wel op want ik had een gruwelijke hekel aan huiswerk maken. De dag dat ik, na mijn eindexamen Havo, van school ging, moet voor mijn leraren als een feestdag hebben gevoeld. De vlag ging nog net niet uit. Mijn overgrootvader was in 1937 Dikke Dries begonnen op de hoek van de Waterstraat en de Willemstraat in Wijk C. Toen hij overleed in 1952 namen mijn opa en oma de zaak over. Mijn opa Joop stond achter de tap en mijn ouders woonden boven de zaak met twee kinderen: mijn jongere zusje Nina en ik. Met de uitbreiding van Hoog Catharijne zou de zaak gesloopt worden en mijn vader en moeder zochten een locatie voor een nieuw café. Na wat omzwervingen vond hij dit pand op het Oudkerkhof.”
“Ik ben hier in de zaak begonnen met glazen spoelen en bitterballen bakken”
“Hier begon mijn vader Ries in 1975 Nieuwe Dikke Dries. De plannen voor de sloop van het oude café werden gewijzigd en Ouwe Dikke Dries kon toch blijven bestaan. Zo bestonden er een Oude en Nieuwe Dikke Dries in de stad. Na de middelbare school ging ik naar de hotelschool maar dat werd ook geen succes. Alles met het woord school erin was voor mij niet weggelegd. Ik ben hier in de zaak begonnen met glazen spoelen en bitterballen bakken. Het caféleven is mij met de paplepel ingeven. Mijn opa en oma pasten veel op ons en in Oude Dikke Dries zat ik als kind al aan de bar. Ik heb het laatste staartje van het oude Wijk C nog net meegekregen. De horeca zit in mijn genen en in 1989 ben ik fulltime de horeca ingegaan, hier in de zaak.”
De keuzes van Jos
Oude Dikke Dries of Nieuwe Dikke Dries?
“Nieuwe Dikke Dries. Ik ben hier opgegroeid, blijven werken en blijven wonen, bovendien ben ik hier begonnen met mijn loopbaan in de horeca. Ik woon nu boven de zaak met mijn vrouw en mijn kinderen. Zij zijn hier geboren en getogen. We zijn nog even voor de kinderen naar Voordorp verhuisd. Maar we zijn toch weer teruggegaan naar het Oudkerkhof, we waren allemaal weer blij in de stad te zijn. In de stad heerst toch een andere dynamiek. We hoorden de kerkklokken weer en het lawaai van de stad. Ik hou van de reuring en eigenlijk hoor ik de herrie niet eens meer.”
Muziek
“In een café draai je allerlei soorten muziek en een keuze maken is voor mij niet te doen. Ik hou van rock, pop en vind Nederlandstalige muziek ook leuk. Maar ik kies voor ‘Fragile’ van Sting. Ik liep tijdens de Coronatijd met onze hond langs Achter de Dom. Dat stukje Utrecht met het beeldje van François Villon is mijn favoriete plekje in Utrecht. Toen ik daar liep, helemaal alleen, speelde het carillon van de Domtoren ‘Fragile’ en dat stukje muziek gaf mijn gemoedstoestand op dat moment perfect weer. Fragile, zo voelde ik mij toen ook. Een bijna magisch moment,”
Boek
‘De Schaduw van de Wind’ van Carlos Ruiz Zafón, het is een fascinerend boek dat ik inmiddels drie keer heb gelezen. Het speelt in Barcelona, waar zich het Kerkhof der Vergeten Boeken bevindt. Hoofdpersoon Daniel kiest uit de vergeten boeken het boek De Schaduw van de Wind. Het boek laat hem niet meer los, net zoals het mij niet meer losgelaten heeft. Ik ben altijd in een boek bezig en lees wanneer ik gewerkt heb: van 2 tot 6 uur in de ochtend. Soms lees ik een bladzijde, maar ik kan ook zo het hele boek waar ik mee bezig ben uitlezen. Maar mijn absoluut favoriete boek is ‘De Zwerm’ van Frank Schätzing. Een SF boek waarin de oceanen in opstand komen tegen de mensheid, met heel veel wetenschappelijke informatie over hoe onze planeet en alle systemen werken.”
Film
“Bienvenue chez les Ch’tiz’, een Franse film uit 2008. De directeur van een postkantoor wil zich over laten plaatsen naar de Côte d’Azur. Hij veinst invaliditeit, maar zijn fraude wordt ontdekt en hij wordt in plaats van naar de Midi, overgeplaatst naar le Nord als straf. Een schitterende film met subtiele humor, waarin het contrast tussen Noord en Zuid Frankrijk wordt belicht. Het Noorden is voor veel Fransen een plek waar je naartoe verbannen wordt. Het plaatsje Bergues waar de film zich afspeelt is een bedevaartsoord geworden, je kan er nu een ware Ch’ti-tour maken.”
Kunstwerk
“De tekeningen van Gustav Klimt vind ik echt erg mooi. Art Deco en Jugendstil trekken mij aan, ik hou van die kunststromingen. “De Kus’ van Klimt vind ik prachtig, het straalt rust en iets mystieks uit.”
Stad
“Hoe kan het anders: Utrecht. Een fijne stad om te wonen, het is wel veel drukker geworden. Veel meer auto’s dan toen ik jong was. Ik zie een oplossing in grote ondergrondse parkeergarages. Toen de Tour de France door de stad kwam, werden alle auto’s in de binnenstad verboden. Ik ben toen heel vroeg, ruim voor de start door de stad gelopen. Ik realiseerde me dat ik mijn stad nooit meer zo zou zien. Het was fantastisch.”
Restaurant
“San Siro, hier op het Oudkerkhof. Aardige collega’s, uitstekende bediening, lekker eten en een leuke wijnkaart. Ik zit er heel erg op mijn gemak en eet er voor een heel acceptabel bedrag. De prijs-kwaliteitverhouding is heel erg goed.”
Drank
“ Een ijskoud, heel erg goed getapt Amstel biertje. Dat kan ik heel erg waarderen. De simpelheid van een mooi pilsje, het blijft mijn favoriet.”
Utrechter
“Errol Nayci. Hij is de producent van ‘Invasie’’ een Nederlandse speelfilm waar ik onlangs voor de première was uitgenodigd. Errol solliciteerde toen hij een jaar of 17 was als barkeeper hier in de zaak. We waren even oud en wij raakten bevriend. Hij ging naar Amsterdam naar de filmacademie en zijn droom was om een echt grote speelfilm te maken. Zijn ultieme wens is nu uitgekomen met ‘Invasie’, een on-Nederlandse, Amerikaans aandoende speelfilm met veel actie. In de film spelen goede Nederlandse acteurs en mariniers niet, maar zijn ze echt op oefening. We waren met onze hele Utrechtse vriendenclub bij de première en zagen zijn droom uitkomen.”
Wat zou je doen als je burgemeester van Utrecht was?
“Ik heb altijd zo genoten van mijn jeugd op Loosdrecht. Mijn ouders werkten hard en als zij de stad “zat” waren dan gingen zij naar Loosdrecht om even bij te komen. Mijn opa en oma en mijn ouders hadden een caravan op Loosdrecht, net zoals veel middenstanders uit de stad. Je kon er toch even tussenuit zonder dat de zaak dicht ging. Loosdrecht is relatief dichtbij en vanuit Utrecht was je er zo. Inmiddels is Loosdrecht alleen nog voor de elite en is de camping veranderd in een recreatiepark met watervilla’s en alle ’gewone mensen’ zijn er gedwongen weggegaan. Ik zou graag een groot recreatiegebied om Utrecht heen willen zien, als een schil om de stad. Een plek waar alle ‘gewone Utrechters’ na hun werk nog even naartoe kunnen gaan en lekker aan het water of in het groen kunnen zitten.”
Laat uw reactie achter
Reactie