Rijk worden van de zorg? Als verpleegkundige kan dat natuurlijk niet. Gewoon een zorgorganisatie beginnen. Henk legt uit dat door een maas in de wet de zorgcowboys schatrijk worden.
Henk vlogt
Hoe je schatrijk kan worden van de zorg
Henk Westbroek
Henk Westbroek, kritisch van nature, vlogt twee keer per week op De Nuk over zaken die zijns inziens nodig van commentaar worden moeten worden voorzien. (foto: William Rutten)
Er zijn in Nederland ruim 6000 organisaties die op lokaal niveau kleinschalige zorg verlenen en dat door de maas in de wet ongecontroleerd kunnen doen. Denk aan een zorgboerderijen; die trouwens in enkele gevallen bijna 900 000 euro per jaar krijgen voor het verlenen van hun zorg.
Ik ga er vanuit dat Pieter Omtzigt deze maas in de wet zsm hersteld.
Follow the money!
Dit verhaal kende ik nog niet. Maar dat je rijk kan worden in de zorg, verbaast me niets. Het persoonsgebonden budget wordt helaas heel vaak als verdienmodel gehanteerd.
Mooie handel en niet duur – voor de dienstverlenende sector in de zorg.
Er is (een paar jaar geleden al) ergens een club opgericht met de ambitieuze naam ‘Beter Dichtbij’. Kort gezegd: omdat de zorgsector zo overvraagd wordt op zo’n beetje elk gebied, is er altijd wel een slimme piechem die daar een verdienmodelletje van kan bakken.
De wervende leuze ‘Beter Dichtbij’ mikt op de wanhoop van hulpbehoeftigen die uren vruchteloos aan de telefoon in de wacht zitten of liggen met ziekenhuis, arts, met vragen over hun behandeling, pijn, medicijnen – noem maar wat op. Je kunt al je vragen (telefonisch) afvuren op de medewerkers van Beter Dichtbij en dan krijg je binnen 5 dagen (of eerder) een reactie hoe en wanneer je met de behandelende arts of specialist je probleem kunt bespreken. Uit de eerste telefonische contacten met Beter Dichtbij, bleek al snel dat de mensen aan de andere kant van de lijn weinig tot niets weten, dus meer soelaas dan die 5 dagen (of eerder) waarmee je het riet in wordt gestuurd zit er niet in.
Wat ze wél al precies blijken te weten is waar je woont, wie je arts is en bij welk ziekenhuis je patiënt bent – en nu komt het ergste: Beter Dichtbij bleek ook over je complete medisch dossier te beschikken. Ongevraagd. De eerste brief die ik aan Beter Dichtbij schreef waarin ik mijn verontwaardiging luchtte werd door de directeur persoonlijk bevestigd met de verzekering dat die gegevens veilig waren bij Beter Dichtbij.
Erger nog, verder graven legde bloot dat het ziekenhuis waar ik in die tijd een patiënnummer had bevestigde dat inderdaad die gegevens waren uitgewisseld.
Niet alleen de mijne, maar stelselmatig. Los van de winstmarge die Beter Dichtbij voor haar diensten binnenhengelt, simpelweg door een extra ‘dijk’ aan te leggen tussen mij en mijn behandelende artsen (dus hoezo Beter Dichtbij?) beschikt de wakkere ondernemer ook over een schat aan kostbare geneeskundige data die op de florerende, specifieke veilingen kunnen worden doorverkocht. Terwijl ik m’n reactie met u deel, dus nú als het ware, worden onze data omgezet in dikke winst. Een andere vaststelling die de heer Westbroek impliciet stelt via zijn conclusie dat door dit soort gescharrel de zorg steeds duurder wordt, klopt als een bus. Elk jaar stijgen de verzekeringspremies. Wie laat zich nog verlakken door het argument dat diensten als geleverd (nou ja zeg…hallo, diensten?…) niet door de patiënt of zorgbehoevende wordt betaald?
Van vragen die ik de AP, de Autoriteit Persoonsgegevens stelde (ik kreeg Aleid Wolfsen, oud-burgemeester van Utrecht, niet zelf aan de telefoon) werd ik niet veel wijzer dan dat men blij was met deze informatie, maar dat de harde realiteit was dat het AP-instituut begraven lag onder dit soort klachten van grove privacy schending en dat een optimistische schatting (toen) was dat de achterstand ongeveer 3-5 jaar was.