Een serie over inspirerende Utrechtse vrouwen die een jaartje ouder worden. Marije van Bommel: “Ouder worden brengt ook wijsheid, overzicht en inzicht met zich mee. Je begrijpt dingen beter en weet verbanden te leggen.”
Marije van Bommel (43) kreeg in 2019 de titel “Duurzame Docent mbo”. Altijd leuk om een collega-docent te ontmoeten. Hoewel ik na dertig jaar voor de klas te hebben gestaan een ander pad ben ingeslagen heb je meteen een raakvlak. Voor we aan dit interview beginnen hebben we het toch even over het onderwijs. De waan van de dag, besturen, collega’s en de leerlingen. Zelf maakte ik een krankzinnige algemeen bestuurder mee die niet uit het onderwijs maar uit de zorg kwam. Zij vroeg zich af wat al die kinderen voor haar deur deden en veranderde onze lokalen in ziekenhuiskamers. Ik was er klaar mee, Marije nog niet die gaat door tot aan haar pensioen.
Marije van Bommel geboren in Gouda, groeide op in Schoonhoven. “Ons gezin bestond uit mijn zes jaar oudere zus Janienke en mijn vier jaar jongere broer Cees-Jan. Zelf ben ik er één van een tweeling. Na de eerste echo wist mijn moeder dat ze een tweeling zou krijgen maar bij de vijf maanden echo was het tweede hartje verdwenen. Ik heb altijd het gevoel gehouden dat er iets ontbrak, een onbestemd gevoel van gemis. Ik miste een soulmate. Dat er ergens iemand moest zijn die mij wel begreep, die een deel van mijzelf is. Ik had natuurlijk gelezen over “het Lost Twin Syndrome” en ontdekte dat veel op mij van toepassing was. Zo was ik een dromertje, ik kon heel goed alleen zijn en heel moeilijk afscheid nemen. Op mijn kamertje kon ik fantaseren: ik speelde schooltje, voerde toneelstukjes op, luisterde en zong mee met de radio, de cassettebandjes met hits die mijn zus voor me maakte en ik was dan de artiest. Ik las veel en ging iedere week naar de bieb. Mijn ouders zijn hele sociale mensen. Vader was in Schoonhoven, als gemeenteambtenaar een publiek figuur. Mijn moeder kende door haar attente en ondernemende houding veel mensen, zodat er altijd wel bezoek bij ons thuis was.”
“Ik was ontroostbaar en huilde zo veel dat mijn ouders even hebben overwogen om terug te gaan naar Schoonhoven”
“Ik was een “fladdertje”, een heel bewegelijk kind dat als peuter een tuigje om moest omdat ik overal naartoe wilde. Ik turnde later in de selectiegroep en had pianoles. Als we zondag met de hele familie naar de kerk gingen, zong ik de psalmen en gezangen die ik op school had geleerd luidkeels mee. De kerk heeft mij muzikaal gevormd, samen met meester Blonk, mijn favoriete meester met altijd zijn gitaar voor de klas. Ik kon in mijn eentje uren zwerven langs de Lek, heb mij altijd goed gevoeld in de natuur. Mijn vader was een ambitieuze man en toen ik in groep acht zat verhuisden wij naar Rozendaal bij Arnhem waar mijn vader gemeentesecretaris werd. Het betekende voor mij dat ik het laatste jaar op mijn basisschool niet kon afmaken. Geen eindmusical met de klas, afscheid nemen van mijn oude vertrouwde en veilige omgeving. Ik was ontroostbaar en huilde zo veel dat mijn ouders even hebben overwogen om terug te gaan naar Schoonhoven. In Rozendaal was het toch heerlijk wonen. Ook daar was ik veel buiten en wandelde met de hond door de bossen. Ik miste dan wel een soulmate, maar degene die daar toch wel heel dichtbij komt is mijn zus Janienke. We leken jong al op elkaar in ons doen en laten en onze interesses zijn bijna identiek. We deden samen mee aan playbackshows en wonnen zelfs meerdere keren de eerste prijs. We schelen zes jaar, maar ik mocht al jong met haar mee naar de Uitmarkt, naar toneelstukken, concerten en vele geweldige optredens van haar favoriete zangeres: Leoni Jansen. Ze nam me mee en daar ben ik haar nog steeds enorm dankbaar voor. Ik was echt niet het kleine schattige zusje. Ik zag er niet uit met mijn beugel en bril met jampotglazen.”
“Met een dichtbundel zat ik dan bij Springhaver en voelde mij de intellectueel”
“Het drama van een afscheid dreigde zich weer te voltrekken toen mijn ouders naar Heukelum aan de Linge verhuisden. Ik zat in 5 HAVO in Arnhem en zou weer mijn laatste jaar moeten afbreken. Ik heb toen een jaar bij een familielid op kamers gewoond om het weer afscheid nemen niet mee te hoeven maken. Ik ging naar 5 VWO in Leerdam en dat was een grote overgang. Van de stad naar een plattelandsschool en ik begon voor het eerst te spijbelen. Ik wilde naar de stad en nam de bus naar Utrecht. Met een dichtbundel zat ik dan bij Springhaver en voelde mij de “intellectueel”. Ik ging van school en moest een vervolgopleiding kiezen: journalistiek, theater, filosofie, Frans of Nederlands. Het werd de Lerarenopleiding Nederlands in Utrecht. Mijn vader vond dat de ‘familie-eer’ gered was door mijn keuze. Hij was zelf ook graag leraar geworden. Tijdens mijn studie moest ik stage lopen en dat betekende: voor de klas staan. Ik had op de middelbare school in Arnhem veel toneel gespeeld. Zodra ik op de planken stond was ik mijn verlegenheid kwijt, dan durfde ik alles. Om leraar te kunnen worden moest ik mijn onzekerheid en mijn verlegenheid voor de klas overwinnen. Ik moest veranderen: leren om voor de groep te staan zonder een toneelstukje op te voeren. Ook al vind je iets moeilijk, kies niet de makkelijkste weg om er te komen. Aanvankelijk was het lesgeven op een MBO niet eenvoudig voor een bleu meisje dat zelf opgroeide in Rozendaal. Het is pittig, de leerlingenpopulatie is heel divers, van lieverds tot tuig. Mijn stage op Abstede mondde uit in een vaste aanstelling. Ik volgde agressietrainingen en ging op huisbezoek als mentor. Pas diep in de twintig had ik mijn onzekerheid overwonnen. Ik volgde een master of education aan de HU en ik ontmoette de vader van mijn twee oudste kinderen. We kregen Mijs en tweeëneenhalf jaar later Juul. Onze relatie liep stuk, maar de zorg voor onze kinderen deelden we. De waarden waar je voor staat, blijf daar ook trouw aan. Daar hebben we in onze gezamenlijke opvoeding voor kunnen zorgen. In 2006 werd de Herman Brood Academie, als deel van MBO Utrecht, opgericht. Ik ging daar lesgeven: Communicatie en Muziekdidactiek. Mijn collega’s waren artiesten en ik ontmoette Stef Broks van Textures, een progressieve metalband, waarin hij drumde. Hij is mijn huidige partner en samen kregen we onze zoon Sjoerd.”
“De artiesten waar ik mee werkte en die wij opleidden moesten toch ook de harten van jongeren kunnen raken”
“De HBA groeide uit van een ZZP-honk in de beginjaren tot een echte school nu. Ik heb de eer om veel jonge artiesten geweldige performers én muziekleraren te zien worden. Heel fijn dat ik een deel van hen nog steeds tegenkom bij muziekschool Het Popstation, opgericht door mijn partner. Vijf jaar geleden kwam er voor mij een nieuwe boodschap, een nieuwe missie bij. Ik was als kind altijd een beetje verliefd geweest op Wubbo Ockels. Zijn manifest dat hij schreef als voorheen ‘’harde” wetenschapper om de aarde te redden, maakte diepe indruk op mij. Hij zei dat muziek een belangrijke geleider is voor de gedachte om goed met onze wereld om te gaan. Muziek verbindt, inspireert en kan een boodschap doorgeven. De artiesten waar ik mee werkte en die wij opleidden moesten toch ook de harten van jongeren kunnen raken. Zij kunnen de boodschap doorgeven dat we bewuster met de aarde om moeten gaan.”
“Als kers op de taart kreeg ik tot mijn grote verbazing vorig jaar de titel Meest Duurzame Docent MBO”
“Ik wilde gebruik maken van muziek en kunst om een doel te bereiken. Maak de festivals, de podia, de tours en de riders duurzamer en groener. Voed op door middel van bewustmakende songs en kijk waar de merchandise vandaan komt. Het vraagt om een andere mindset. Ik heb mij een tijdje een roepende in de woestijn gevoeld en wilde bijna het bijltje erbij neergooien. Maar steeds meer docenten die ik ontmoette, uit alle opleidingsniveaus, deelden mijn idee en we richtten vorig jaar maart Teachers for Climate op, ik hoefde het niet meer in mijn “uppie” te doen. Ons doel: duurzaam denken en handelen moet in alle onderwijscurricula voorkomen. Er gingen steeds meer deurtjes open. Gedeputeerde van Provinciale Staten Huib van Essen en Eenvandaag kwamen bij ons op school, mede vanwege het vak Duurzaamheid in het beroep dat deel ging uitmaken van het curriculum. Duurzaam denken en het klimaat kregen op school meer prioriteit. Als kers op de taart kreeg ik tot mijn grote verbazing vorig jaar de titel “Meest Duurzame Docent MBO”. Ik ben nu al het grootste deel van mijn leven werkzaam bij MBO Utrecht, ik ben dankbaar dat ik de opbouw van de HBA heb meegemaakt en ik neem nog lang geen afscheid van het onderwijs.”
Hoe is het om ouder te worden?
“ Fijn, het brengt ook wijsheid, overzicht en inzicht met zich mee. Je begrijpt dingen beter en weet verbanden te leggen. Ouder worden brengt ook meer verantwoordelijkheden met zich mee. Ik kan serieus en ernstig zijn en veel dingen belangrijk vinden, maar af en toe ook heel hard lachen, ook met mijn dochters. Ik ben groot fan van cabaret; met Ronald Goedemondt bovenaan. Soms, wil ik en doe ik te veel. Mijn hoofd zegt dan je hebt te veel gewild en te weinig geslapen.”
Wat is je geheim?
“Jonge mensen om mij heen, hoe meer hoe beter, zij zijn de beste botox die je kunt bedenken. Ik zie ambities en plannen en het is fijn om mee te kunnen denken. Ons mannetje van zeven houdt mij jong. Ik hang soms door hem in het klimrek. Mijn oudste kinderen vormen een sterk duo, ze zijn gevormd en weten zich gesteund door hun familie. Ze zijn niet elkaars concurrenten. Al bestaat er soms de nodige frictie, ze helpen en ondersteunen elkaar. Ondanks dat ze zo verschillend zijn. Ik zing weer in een bandje, The Shift, een veertig-plus band. Samen muziek maken is zo vruchtbaar. Zingen geeft mij een endorfineshot.”
Bridge, tennis of yoga?
“Fietsen, wandelen, dansen, bewegen. Ze noemen mij niet voor niets “de rennende docent”, ik heb nog nooit zittend lesgegeven. Onderwijs is beweging, niet alleen fysiek maar ook meebuigen met de vernieuwende ideeën. Ik vind online lesgeven zo moeilijk: zittend achter je computer. Dansen, muziek en natuur, zorgen er ook voor dat je jong blijft. Samen met Stef een stadje ontdekken, soms wel een beetje heerlijk oubollig: een soort ontdek je plekje.”
Is je stijl veranderd?
“Toen ik veertien was kreeg ik eindelijk lenzen, een moment om nooit te vergeten, ik heb gehuild van blijdschap. Later was ik een beetje alternatief, de grunge-tijd, maar wel altijd vrouwelijk. Als docent, ben ik mij beter gaan kleden, je hebt toch een voorbeeldfunctie. Ik ben mij meer bewust geworden van mijn uiterlijk toen ik vorig jaar veel gefotografeerd en gefilmd werd. Ik heb geleerd mijzelf beter te presenteren.”
Wat vind je van de Utrechtse vrouw?
“Zij is ondernemend, vaak een vrouw met kinderen, een beetje alternatief maar wel verzorgd. Ook creatief wanneer ik aan mijn vriendengroep denk,”
Aan wie geef jij het stokje door?
“Aan Jacqueline Kleijer, zij is heel veelzijdig en innemend. Zij is jeugdhulpverlener, gespecialiseerd in seksualiteit, relaties, misbruik, sexting en loverboys.”
Laat uw reactie achter
Reactie