Het mooiste meisje van de stad/Karin Elich(60): Dancing Spirit

Vrouwen die ouder worden maar zich jong blijven voelen. Hoe doen ze dat? En is oud worden een straf of een zegen? Yontie Helders sprak met Karin Elich (60). “Het leven is een leuk proces en iedere dag brengt weer iets nieuws.

Karin Elich, geboren in Ridderkerk, groeide als oudste dochter op in een druk gezin met vijf kinderen. ”Mijn neefjes en nichtjes mochten nooit bij ons logeren omdat ze dan te druk weer thuiskwamen”. Haar ouders waren echte Brabanders, “met het bier op tafel.” In Ridderkerk konden ze niet aarden en verhuisden toen Karin twee jaar oud was naar Breda. “Ik weet niet anders dan dat ik altijd wilde dansen. Mijn ouders dansten samen door de kamer en boven de bank hing een afbeelding van de stervende zwaan”. Wanneer een kind zijn zwemdiploma haalde mochten ze een sport uitkiezen:” ik koos voor ballet”. Ook wist Karin zeker dat zij Gipsy was en er Spaans bloed door haar aderen stroomde. “Ik wilde zo graag mee met Zwarte Piet naar Spanje”. Karin ging naar de middelbare school en wilde daarna een dansopleiding volgen. “ Ik moest daar auditie voor doen en de danspedagoge zei mij dat dat niet zou lukken met mijn knieën”. Karin ging toen maar naar de Pedagogische Academie en vond een baan op een school voor spraakgebrekkige en gehoorgestoorde kinderen. “Wat de ene leerling zei kon de andere leerling niet horen. Ik ging ieder middag met mijn leerlingen naar buiten om ze daar te laten dansen, zingen en springen in de buitenlucht. Maar dit soort onderwijs was niets voor mij en ik besloot toch een dansopleiding te gaan volgen aan de Theaterschool in Amsterdam. Tegelijk sprak ik met mijzelf af dat ik nooit meer iets zou doen dat ik niet leuk vond”.

“Ik heb mij altijd een Gipsy gevoeld”

Amsterdam was wennen voor Karin. De mentaliteit van “net zolang met elkaar doordrinken tot iedereen blut was” stak schril af tegen het Amsterdamse “iedereen betaalt zijn eigen biertje”. Op de opleiding was het credo “je bent goed zoals je bent, maar je moet wel veranderen”. Het was de tijd van zelfreflectie en “hoe voel je je als je dat zegt”. Ik heb er veel geleerd: leerde choreografieën maken en kreeg iedereen aan te dansen. Ik ging terug naar Breda en gaf danstrainingen aan dertig mensen. Na drie maanden nam ik een sabbatical, wat wilde ik nou echt gaan doen?  Ik wilde zelf dansen, was mijn conclusie. In Utrecht heerste een echt “dansklimaat”. De danswerkplaats Het Dansend Hart op de Trans met voorstellingen in ‘t Hoogt en in Theater De Kikker. Ik verhuisde naar Utrecht en vond een woonruimte in de Jerusalemstraat. In een Middeleeuws vrouwen klooster waar  de Kruisridders ooit weer op adem konden komen. We woonden daar met alleen maar vrouwen en de gesprekken aan de lange keukentafel zou ik mij blijven herinneren. Wie ben ik en waar wil ik naar toe, waren een vaak terugkerend thema. Als ik met zulke gesprekken nu eens mijn brood zou kunnen verdienen? Ik had ooit een aura-reading meegemaakt en was daardoor gegrepen”. Een opleiding bij het Centrum voor Leven en Intuïtie volgde. “Ik bedacht dat wanneer je mensen kunt readen je ook bedrijven zou kunnen readen. Het bleek een succes want een bedrijf is ook zijn werknemers. Er volgden opdrachten tot persoonlijke coaching. Ik was terug bij “mijn keukentafel”. Opgeleid met de strakke lijnen van de moderne dans, ontdekte ik zoveel meer. Het verhalende en spirituele van de Indiase dans, het ritme van Afrikaans dansen en het sensuele bewegen van de Oriënt. De Flamenco met het ritme van de voeten van de man en de sierlijke bewegingen van de vrouw, ik werd er door gegrepen. Ik heb mij altijd een Gipsy gevoeld en een verbondenheid met Spanje was er al heel jong. Ik ging naar Spanje om in Granada de taal en de Flamenco te leren. ‘s Ochtends de taalles, in de middag het Alhambra. Ik voelde mij daar thuis en kon er uren zitten. ’s Avonds ging ik naar de grotjes van de Sacro Monte en maakte daar kennis met de Zambra. In de grotjes wordt door families gezongen en de muziek gemaakt die tijdens de zigeunerrituelen traditie zijn. Ik noem de driedaagse huwelijks feesten. Ik wilde op die muziek, met dit specifieke metrum, leren dansen. Onmogelijk zei men, maar het is mij gelukt en nu worden zelfs in Spanje Zambra lessen gegeven. In Utrecht vond ik de sfeer van de Sacro Monte terug bij het Spaanse restaurant eLe in een werfkelder aan de Oudegracht. Op donderdagavond, vaak tot diep in de nacht, eten, muziek, flamenco en maar mee klappen”.

“Lieve burgemeester Jan van Zanen, binnenkort ga ik met u om de tafel zitten!”

Eigenaar Fermin Miranda, een eco-ingenieur uit Paraguay, was teleurgesteld dat er bij zijn werk als ingenieur er maar weinig rekening werd gehouden met de impact die zijn opdrachten hadden op de natuur en de directe leefomgeving van de mens. Hij vertrok naar Utrecht. Daar pakte hij  zijn gitaar op en met de drie  akkoorden die hij kende ging hij spelen op Hoog-Catharijne. Hij deed mee aan een wedstrijd voor straatmuzikanten en won. Voor Fermin was het Spaanse restaurant Casa Sanchez op de Springweg een tweede thuis. Toen de eigenaar stopte besloot Fermin om een restaurant te beginnen met diezelfde Spaanse sfeer. “Jaren later bedacht ik dat ik wilde dansen voor de Sint-Catharinakathedraal, tijdens een speciale mis. Mijn vaste muzikanten konden niet en toen vroeg ik Fermin om mij te begeleiden. Zijn gitaarspel en zijn stem en mijn dans,het hele verhaal in een keer. Ik kon niet anders dan stapel verliefd  worden op die man en inmiddels zijn we nu al acht jaar samen. Ik heb gereisd door Marokko, Tunesië, Jordanië en Syrië en vond daar de Moorse invloeden die mij ook al in het Alhambra hadden getroffen terug en voelde mij er meteen thuis. In de Sinaï woestijn bezocht ik het St Catherina klooster en toen kwam voor mij alles samen. Het Christendom, de Islam, de vrouwelijke kracht, ik woon tegenover het Catharijneconvent en de Sint-Catharinakathedraal. Ik heb gewoond in de Jerusalemstraat, fiets langs de Catharijnesingel en ik loop soms door Hoog Catharijne. Daar moest ik iets mee! Op 25 november, de naamdag van St Catherina, heb ik in de Domtoren in de Michaëlskapel een optreden georganiseerd. Met zang en dans, dit verbindt en mijn grootste wens is om alle religies en alle culturen samen te brengen. Ik heb het Catharina Genootschap opgericht met inspirerende vrouwen waar wij iets van en met elkaar kunnen leren. Ik heb mijn keukentafel gesprekken terug. Wat ik heel graag zou willen: in Utrecht, op 25 november, de dag van St Catharina, mijn heldin, te vieren. Met een beeld van Jackie Sleper van de onthoofde heilige uit wier borsten de melk met helende kracht spuit. Een feest dat iedereen viert en alle mensen verbindt. Lieve burgemeester Jan van Zanen, binnenkort ga ik met u om de tafel zitten!”

Hoe is het om ouder te worden?

“Uh, leuk! Door het dansen heb ik mijn lijf goed onderhouden en ik voel mij niet oud of krakkemikkig. Ik beloofde mijzelf, toen ik twintig was, nooit meer iets te doen wat ik niet leuk vind. Ik coach en dans, heb leuke vrienden en heb mijn grote liefde gevonden. De vragen: wie ben ik? en wat wil ik? zijn geen grote issues meer. Ik heb nog altijd ideeën en projecten: het liefste wil ik alle culturen en religies bij elkaar brengen in een grote gemeenschap. Soms ben ik twintig jaar te vroeg met mijn plannen en loop ik op de tijd vooruit. In 1995 bedacht ik al flexibele werkplekken voor ZZPers, toen een raar idee en nu heel gewoon. Het leven is een leuk proces en iedere dag brengt weer iets nieuws”.

Yoga, tennis of golf?

“Bah, sport! Ik dans!”

Wat is je geheim?

“Dansen en het grote blauwe blik Nivea. Net zoals mijn grootmoeder en mijn moeder zal ik nooit iets anders gebruiken.”

Is je stijl veranderd?

“Zeker. Ik heb mij altijd een Gipsy gevoeld en zo kleedde ik mij en maakte ik mijn gezicht ook op. Ik droeg altijd zwart en maakte mijn ogen op met kohl en droeg vuurrode lippenstift. Tot ik hoorde van de Britse Sarah Whittaker, zij is the Wardrobe Shrink. Je kon haar consulteren in een hotel in Amsterdam en aan de hand van je kleding vertelde zij wie je bent. Met een koffer vol kleren bezocht ik haar. Ik wilde eigenlijk bevestigd krijgen dat ik de Gipsy was die ik mij voelde. Zij vroeg mij naar mijn ultieme doel. Ik vertelde haar dat ik alle wereld leiders, religieus en politiek, bij elkaar zou willen brengen in het Alhambra. Ze keek mij aan en  zei: Jij bent helemaal geen zigeuner want die leven voor zichzelf en hun clan en niet voor de hele wereld. Jij bent een dancing spirit met alle culturen verbonden. Met een enkel zin had ze beeld dat ik van mijzelf had onderuit gehaald. Ik moest mij anders gaan kleden, kleuren gaan dragen en alle make-up van mijn gezicht halen. Ik heb mijn stijl aangepast en ik merkte dat ik door mijn zwarte kleding en make-up eigenlijk mensen afstootte. Ik werd nooit aangesproken op straat. Door mijn nieuwe stijl werd ik plotseling veel toegankelijker en dat was een nieuwe ervaring”.

Wat vind je van de Utrechtse vrouw?

“De vrouwen die bij mij dansen zien er allemaal goed uit. Ik let erg op de houding van mensen, daar ben ik heel gevoelig voor en soms zou ik daar wel iets aan willen veranderen. Maak je niet kleiner dan wie je bent maar maak je ook niet groter. Wees jezelf, niet meer maar ook niet minder. Je kunt van een beukenblad nu eenmaal geen kastanjeblad maken”.

Aan wie geef jij het stokje door?

Aan Thea Rieff (71), zij heeft Graaf Floris opgericht en werkt nog altijd achter de schermen. Zij gaat iedere avond nog ergens naar toe om te dansen en biedt een helpende hand waar nodig. Of dat nu in Cuba is of in Utrecht.