Zes doorwrochte en indringende verhalen schreef Cees Grimbergen voor De Nuk over de verkoop van huurwoningen door woningcorporatie Mitros. En maakt u zich geen zorgen, er komen er meer. Zes verhalen die tot stand kwamen na een maand spitten in dossiers, het kadaster en vele gesprekken met betrokkenen. De intentie was niet om sensatie te zoeken, de intentie was om te achterhalen waarom de Mitros een aantal sociale huurwoningen aan een belegger verkocht. Die vraag is nog niet beantwoord. Wel werd duidelijk dat mede door dit handelen wonen in Utrecht steeds duurder wordt, in veel gevallen onbetaalbaar. Schokkend voorbeeld: Mitros biedt in Lunetten een voormalige huurwoning- éenkamer, 23 vierkante meter- voor 155.000 euro te koop aan.
De verhalen leverden veel verontwaardigde reacties op. Maar niet vanuit de Utrechtse gemeenteraad. Alleen de PvdA stelde bij monde van Bülent Isik vragen. Verder bleef het stil. Mogelijk is het dossier te ingewikkeld, willen de coalitiepartijen hun wethouder niet afvallen of wordt het te heet onder de voeten. Want de gemeenteraad heeft met de verkoop van de huurwoningen ingestemd. Naar ik begrijp reageert Groenlinks-raadslid Pepijn Zwanenburg niet meer op vragen van Grimbergen.
Hoe anders was het nadat het AD/UN een bericht bracht over de aankoop van Rabo-topman Wiebe Draijer van een woning voor zijn dochter in Lombok. Zijn dochter woont daar met twee mede-studenten. Probleem is dat Draijer daarvoor geen vergunning heeft aangevraagd bij de gemeente. Dat zal hij nu ongetwijfeld gaan doen.
Maar de toon is gezet. Cees Bos van Stadsbelang heeft het over de graaiende elite. Floor de Koning van GroenLinks stelt dat de regels er voor iedereen zijn, niet alleen voor de bouwvakker maar ook voor de bankdirecteur. Veel verontwaardiging over een Rabo-topman die doet wat veel ouders met geld op hun bankrekening doen. Hun kinderen helpen om woonruimte te vinden. In dit geval krijgen ook nog eens drie studenten een plek in een volkomen overspannen Utrechtse woningmarkt.
Een sensationeel berichtje in de krant over een financieel topman en de gemeenteraad komt in actie. Dezelfde raad doet er het zwijgen toe als de nodige tegels worden gelicht rond haar eigen handelen in de Mitros-affaire.
Met een bankdirecteur is het makkelijk scoren. Het lezen van dossiers over zaken die er echt toedoen kost de raad teveel moeite. En aan zelfkritiek komt de raad niet toe.
De tegenmacht is in Utrecht ver te zoeken.
Zakkenvullers ookin de gemeenteraad
Selectieve verontwaardiging. Volgend jaar gemeenteraadsverkiezingen: ik weet het wel.
Scherp verhaal. Wat een bla bla van deze partijen. Maak je druk om zaken die er echt toe doen. Inderdaad, de verkoop van sociale huurwoningen. Of de enorme overschrijding van de Uithoflijn. En zo is er nog wel het een en ander te noemen.
Ok. De man gaat een vergunning aanvragen en zal die krijgen. Waarom ook niet? Probleem opgelost en een paar nobody’s in de raad stonden weer even in de krant.
Ik kan helaas geen huis voor mijn kinderen betalen. Was dat wel het geval dan zou ik het onmiddellijk doen. Het is namelijk de enige manier om ze aan woonruimte helpen. Dat is op zich ernstig genoeg. Laat de politiek zich daar druk om maken in plaats van deze goedkope stemmingmakerij.
Tegenmacht in Utrecht? De raad is al jaren een luie, tandeloze tijger.
De Utrechtse gemeenteraad bestaat in deze – op 1 P.v.d.A. zwaluw na- uit een verzameling politieke lafbekken. Zelfs voormalig kraker de heer Pepijn Zwanenburg ( Groen Links) zwijgt en stemt dus in met financieel misbruik maken van de woningnood; bah!
Volgens mij is een vergunning niet nodig met een huurcontract waarin de drie de bewoonsters, gezamenlijk de woning huren. Zij zijn dan één huurder.