Een overduidelijk geval van parkeerfraude. Iets anders konden de bewoners van de Zuilenstraat er niet van maken. Want hoe kon het anders dat een mede-bewoner, hooggehakt en lopend als een kievit, al jaren een vergunning voor een invalideplek wist te bemachtigen?
Navraag bij de afdeling parkeervergunningen leverde niets op. Mevrouw had een medische verklaring, dus heeft ze recht op die plek. Wie die verklaring had afgegeven, werd niet duidelijk. Was het een medische specialist die haar invloedrijke broer, bij wie ze inwoonde, had geritseld? Speculaties, waar de afdeling parkeervergunningen niet op reageerde. De bewoners in de Zuilenstraat namen er met met de nodige verbazing kennis van en lieten de kwestie rusten.
Totdat bleek dat de vrouw was verhuisd van de Zuilenstraat naar de ABC-straat. Haar nieuwe huis bleek een oprit te hebben die plek biedt aan meerdere auto’s. Een door de gemeente verleende parkeervergunning was volgens hen nu helemaal niet nodig. En met de verhuizing naar een andere straat, zo meenden de bewoners, verviel het recht op de parkeerplek sowieso. Dus meldden zij zich maanden geleden nogmaals bij de afdeling parkeervergunningen. En weer was de vraag: waarom krijgt deze vrouw een parkeervergunning? En nu zelfs in een straat waar ze niet meer woont. Is hier geen sprake van parkeerfraude?
Simpele vraag en relevant vanwege de grote parkeerdruk in de Zuilenstraat en omgeving. Maar waar blijft het antwoord? Dat komt niet.
Een van de bewoners heeft drie maal om opheldering gevraagd. De gemeente liet weten de klacht in behadeling te nemen (“dit klinkt niet goed”) om vervolgens te melden dat de klacht was afgehandeld. Op de vraag wat die afhandeling precies inhield, werd haar aangeraden opnieuw een klacht in te dienen. Dat deed ze een maand geleden. Hoewel de gemeente aangaf binnen vijf dagen te willen reageren, hoorde ze niets.
Andere bewoners kregen te horen dat de gemeente vanwege privacyredenen de klacht niet met hen kon bespreken.
“De gemeente hoeft alleen maar iemand langs te sturen om te zien dat dit niet klopt”
“Dit is een schande”, laten deze bewoners aan De Nuk weten. “ Deze vrouw is niet invalide, woont hier niet meer maar krijgt van de gemeente nog steeds een parkeervergunning. Dat noemen wij fraude. De gemeente hoeft alleen maar iemand langs te sturen om te zien dat dit niet klopt. Wat dit met privacy te maken heeft, begrijpen wij niet.”
De Nuk vroeg aan Eleanor Crick, woordvoerder bij de gemeente Utrecht, om opheldering.
Ook wij kregen die niet.
“Het beleid van onze organisatie vereist dat we de privacy van individuen beschermen, ongeacht hun rol in een bepaalde situatie. We begrijpen uw bezorgdheid over het mogelijke misbruik van een invalidevergunning en de gevolgen daarvan voor de bewoners. Echter, omwille van privacyredenen kunnen we niet ingaan op specifieke gevallen, zoals u heeft aangegeven. We moeten ons houden aan strikte richtlijnen met betrekking tot de bescherming van persoonlijke gegevens. We erkennen de zorgen van de bewoners en nemen hun klachten serieus. We zullen uw opmerkingen doorgeven aan de relevante instanties binnen de gemeente. Zij zijn beter in staat om deze kwestie te onderzoeken en gepaste actie te ondernemen.”
“Wij hanteren hierin een strikt beleid”
Op onze vraag wiens privacyreden in geding is, die van de bewoner van de Zuilenstraat die wordt beticht van misbruik van een invaLidevergunnig of die van de ambtenaar die dit mogelijke misbruik goedkeurt, krijgen we geen antwoord.
Wederom vanwege privcayredenen.
Vervallen privacyredenen niet als het een kwestie van algemeen belang is?
“Wij hanteren hierin een strikt beleid,” zegt mevrouw Crick.
Blijft de vraag waarom een van de bewoners na drie keer een klacht te hebben ingediend nooit een antwoord heeft gekregen. Kan mevrouw Crick ons de naam geven van de hiervoor verantwoordelijke ambtenaar?
Nee, dat kan ze niet. Vanwege privacyredenen.
“Onbegrijpelijk en vierkant in strijd met de wet”
Jurist Bernard Tomlow is van mening dat de gemeente zich in deze zaak ten onrechte beroept op de wet op de privacy.
“Feitelijk hebben de omwonenden gevraagd om handhaving . Handhaving in die zin dat gecontroleerd wordt of juist gebruikgemaakt wordt van door de overheid aan een burger gegeven exclusief recht op parkeren in de openbare ruimte . Zou sprake zijn van misbruik, dan dient opgetreden te worden door de gemeente omdat de belangen van de andere omwonenden geschaad worden. Feitelijk weigert de gemeente de klacht van de omwonenden, die onderbouwd vraagtekens plaatsen of de vergunning wel op de juiste grond verleend is dan wel door verhuizing van de betrokkene niet meer verleend had mogen worden, af te doen als een privacy vraagstuk. Dus hoeft de gemeente klacht daardoor niet in behandeling te nemen. Onbegrijpelijk en vierkant in strijd met de wet. Zodra je gunsten van de overheid vraagt, dan wel vergunningen , weet iedereen dat die procedures getoetst moeten kunnen worden. Dat betekent dat noodzakelijkerwijs bepaalde gegevens openbaar worden. Dat gebeurt al in de fase van vergunningverlening, bijvoorbeeld een bouwvergunning.
“Mensen hebben recht op informatie van de overheid”
“Zo’n aanvraag en besluit wordt gepubliceerd, waarbij man en paard genoemd worden. Hierbij komt dat iedereen in de straat weet over wie en wat het gaat. Mensen hebben recht op informatie van de overheid. Bijvoorbeeld over hoe en waarom een besluit door de overheid genomen is. Dat staat in de Wet openbaarheid van bestuur. Als je die informatie wilt inzien, kan je een zogenaamd Woo-verzoek indienen bij de overheid. De omwonenden hebben dus recht om informatie te verkrijgen over de manier waarop de gemeente heeft besloten deze vergunning te verlenen en te handhaven na verhuizing van de betrokkene. Ik adviseer de omwonenden om gewoon een Woo- verzoek in te dienen dan wel een verzoek om handhaving. Opvalt dan dat wanneer de omwonenden zo’n verzoek doen hun privacy niet beschermd wordt en de betrokkenen op de hoogte gebracht worden van de identiteit van indieners van de klacht. Dat is al door de autoriteit persoonsgegevens en de Raad van State uitgemaakt. De handelwijze van de gemeente kan op zijn minst opmerkelijk genoemd worden.”
De voormalig eigenaar van onder andere de Winkel van Sinkel, de heer Cees Eijrond is de “invloedrijke broer” die schatrijk werd van gemeentepanden die hem voor een grijpstuiver gegund werden. En in Utrecht boven de wet lijkt te staan. Wat logisch is, want binnen de gemeente staat hij bekend – geen grapje- als De Stadsheilige.
Ik verbaas me wel vaker over het beleid ten aanzien van het uitgeven van gemarkeerde invalidenparkeerplaatsen in Utrecht. Volgens de website van de gemeente Utrecht is de eerste voorwaarde om in aanmerking te komen voor zo’n invalidenparkeerplaats: “Volgens het medisch advies van de keuringsinstantie kunt u met of zonder hulpmiddelen maximaal 50 meter lopen of u kunt 50 tot 100 meter lopen én het is erg moeilijk om een parkeerplaats te vinden (erg hoge parkeerdruk).” Ik wil de mensen in de buurt waar ik woon met zo’n gemarkeerde parkeerplaats die de halve stad afstruinen met hun hond of anderszins zonder hulpmiddelen ruim verder komen dan 100 meter van hun huis echt de kost niet geven. Misschien een idee om toch nog eens goed naar het beleid te kijken.
De gemeente handhaaft niet vanwege privacyredenen? Hoe verzin je het? Als deze vrouw is verhuisd, heeft ze geen recht op die invalide plek. Zo eenvoudig is het. Dat de gemeente dit toelaat, ruikt naar corruptie. De reden is hierboven door Henk Westbroek genoemd
Die paal eruit trekken!
Heerlijk artikel. We hebben een soor Utrechtse variant van detective Poirot nodig om dit leed op te lossen
Het is zeer dubieus hoe deze dame aan deze vergunning komt,misschien toch aangifte doen bij de Rijksrecherche ivm dubieus handelen van een ambtenaar.
Ik zie bijna dagelijks mensen uit de auto stappen op een invalide parkeerplaats met een gehandicaptenparkeerkaart op het dashboard. Vervolgens doodleuk weglopen zonder enige moeite. De kritische blik van mij en de GPK bekijken op het dashboard wordt niet op prijs gesteld. Ik stoor mij hier mateloos aan onterecht in het bezit zijn van een gehandicaptenparkeerkaart. De parkeerdruk is enorm hoog en wordt alleen maar erger met al die zogenaamde invaliden.
Ik heb een kaart en bikkelhard nodig. Erger mij suf aan gezonde mensen die te lui zijn om te lopen. Zet je auto ver weg en laat mensen die slechter ter been zijn de parkeervakken over die dicht bij winkels en voorzieningen zijn. Ook huishoudens met meer dan auto hebben voor mij geen enkel recht van spreken.
Zo ken ik er ook wel een ….. kan goed lopen ’s zomers in de bergen en ’s winters lekker skiën maar wel n invalide parkeerplek …. dat is mij echt n raadsel en bij iemand die m echt nodig heeft wordt t afgewezen. Het is zo krom als de pest bij de gemeente!!!!
Inschakelen van de nationale ombudsman lijkt mij hierin ook een optie, aangezien de utrechtse klachtafhandeling te kort schiet.
Nelson Mandela zei ooit :
Het spreekt vanzelf dat door een immoreel en onrechtvaardig rechtssysteem, verachting ontstaat voor wetten en bepalingen.
In dit geval lijkt dit van grote toepassing op het beleid van de gemeente Utrecht in dezen.
Daarbij ; ” Recht” is altijd te koop!
Ik heb jarenlang een invalide parkeerkaart gehad. Ik moest echt rondjes door het gebouw lopen om te laten zien dat ik binnen zoveel meter ongeveer ter aarde stortte. Met allerlei betuttelende en denigrerende vragen en opmerkingen op de koop toe. Om de zoveel jaar onderging je dat opnieuw. Verschillende regels voor verschillende mensen dus.
Ik wil wel even aangeven dat niet iedere handicap even duidelijk is. Sommige mensen lijken fit, maar dat kan een momentopname zijn. Oordeel niet te snel. Ik kreeg ook zo vaak de meest bizarre opmerkingen en blikken toegeworpen onder andere omdat ik te jong was en soms redelijk liep. Maar dat redelijke was altijd maar even. Ziekte en handicap zijn geen strak omlijnde zaken. Het auto rijden heb ik al lang geleden moeten opgeven. Ik wens een ieder toe dat je nooit zo’n kaart of zo’n speciale plek nodig hebt. Bedelen bij de gemeente of waar dan ook voor hulp is geen grap.
De ergernis van mensen die frauderen of zonder gene op een invalidenplek parkeren deel ik.
Of deze vrouw wel of niet invalide is niet eens zo belangrijk. Ze woont in een andere straat, op te grote afstand om in aanmerking te komen voor een vergunning op de huidige plek. Daarnaast begrijp ik dat ze een oprit heeft waar haar auto makkelijk kan staan. Kortom, is ze is hoe dan ook a- sociaal bezig. En de gemeente faciliteert dit gedrag.
Ben al een jaar bezig met inschakeling van de Nationale Ombudsman en het gemeentelijke ombudsloket om een simpele vraag beantwoord te krijgen. Je wordt structureel genegeerd. Denk dat dat beleid is lastige vragen beantwoorden we niet. Als je antwoord wil moet je na het verlopen van de termijn gerechtelijke stappen ondernemen. Net zoals die meneer die nu een miljoen opstrijkt van de gemeente. Heb ik tot mijn spijt destijds niet gedaan.
Ook een mooi verhaal achter de st Pieter tegenover ingang van de Kerk. Daar zijn 2 invalide plekken. Daar staat helemaal nooit iemand. Ook niet als er diensten zijn. Gehandicapten moeten zeker kunnen parkeren maar het is ronduit asociaal dat hier helemaal nooit een gehandicapte staat en dus 2 plekken niet gebruikt worden.