Fonny en Tish zijn jong, verliefd en zwart. In dat laatste zit ‘m het venijn. Hij belandt door toedoen van een racistische agent onschuldig achter de tralies, zij blijft zwanger achter om het op te nemen tegen het systeem. If Beale Street Could Talk is een hartverwarmende en -verscheurende liefdesgeschiedenis, maar wel eentje die in de schaduw staat van het magistrale Moonlight.
Twee jaar geleden interviewde ik Barry Jenkins toen hij net gehoord had dat hij met Moonlight kans maakte op een Oscar. De film zou uiteindelijk drie beeldjes winnen, waaronder dat voor Beste Film én eentje voor Jenkins persoonlijk, als coscenarist. Met de opvolger If Beale Street Could Talk, is hij opnieuw als scenarist genomineerd. De diplomatieke Jenkins liet zich in ons gesprek niet te diep in de kaarten kijken wat toekomstplannen betrof, maar was toen al druk in de weer om deze romanverfilming van James Baldwin van de grond te krijgen.
Sterker nog: eigenlijk had If Beale Street Could Talk als eerste uit de startrekken moeten komen en was Moonlight de beoogde opvolger -Jenkins maakte de switch toen hij in zijn scenariobewerking van Beale Street tijdelijk vastliep. Het verklaart met terugwerkende kracht waarom Jenkins het interview doorspekte met verwijzingen naar de geëngageerde zwarte intellectueel Baldwin, en ook waarom diens geest onmiskenbaar door Moonlight lijkt te zweven.
Zijn nieuwe film is een letterlijke Baldwin-verfilming, maar curieus genoeg niet de eerste: in 1998 verplaatste À la place du coeur het verhaal van New York naar Marseille. Dat sluit naadloos aan bij het openingscitaat van Baldwin, dat stelt dat de straatnaam een metafoor is: ‘Every black person born in America was born on Beale Street, born in the black neighborhood of some American city, whether in Jackson, Mississippi, or in Harlem, New York. Beale Street is our legacy‘.
Dat zwarte culturele erfgoed is de capabele Jenkins wel toevertrouwd. Hij maakt er een prachtig gefilmd (maar minder impressionistisch als Moonlight) liefdesverhaal van: teder en schurend, ingetogen en uitgesproken, historisch en actueel tegelijkertijd. Zeer verzorgd vormgegeven, weergaloos geacteerd. Er is eigenlijk niets op aan te merken. Behalve dat het de overrompeling van zijn voorganger mist, maar de vraag is natuurlijk of je dat de maat der dingen moet laten zijn.
Laat uw reactie achter
Reactie