Elke ochtend plons ik in het water van zwembad de Krommerijn. Lekker wat baantjes trekken voordat mijn werkdag begint, ik geniet ervan. Toch merk ik dat het de laatste tijd een steeds grotere opgave wordt om ontspannen door het water te glijden. Het begint een gevaarlijke bezigheid te worden!
Zwemmers schrijven zich keurig in voor bepaalde tijden. Ook is het zwembad netjes verdeeld in banen. Zo heb je er een voor de snelle én hoge snelheidszwemmers, voor mensen die in medium tempo voortbewegen, en een baan waar ik in zwem, die van de relaxte zwemmers. Ik vind het heerlijk even mijn geest de vrije loop te laten. Verstand op nul en in schoolslag van de ene naar de andere kant.
En daar zit hem nu de crux. Mijn verstand kan ik niet meer op nul zetten, omdat ik alert moet zijn.
Het stikt in mijn baan namelijk van de spetteraars, de waterslangen en snelle watervlinders. Ze zwemmen me tegemoet of voorbij. Ik krijg een trap in mijn buik of ik dobber mee op de golven van een passant. Soms krijg ik een waarschuwing van een andere zwemmer, dat iemand op mijn rug meereist. Dat zijn vaak de achteruitzwemmers. Of word ik verrast door een onderzeeër, die vlak voor mijn neus omhoogkomt. Het zorgt zowat voor een hartverzakking! Relaxte baan? Niet echt. Ik moet ogen in mijn achterhoofd hebben.
Relaxt zijn trouwens wel de kwekkers, die met z`n drieën of vieren naast elkaar zwemmen. Hele theeceremonies worden er in het water gehouden, lijkt het wel. Hun gesprekken kun je letterlijk volgen en zijn soms best intiem. Erlangs zwemmen? Bijna onmogelijk. Ze horen je niet of willen je niet horen. En als je ze tegemoet zwemt, dan blijven ze gewoon naast elkaar zwemmen en moet jij uitwijken naar een andere baan.
Van goede wil zijn de kakelzwemmers. Die willen gezellig met je aan de praat op de vroege ochtend. Ze komen niet voor het zwemmen, maar vooral voor het sociale aspect. En nu maak ik ook graag een praatje hoor, maar dan voor of na het zwemmen. En tijdens het zwemmen zeg ik natuurlijk mensen gedag, maar omdat ik op mijn werk al genoeg kakel, hoef ik geen hele gesprekken te voeren in het water. Daar kom ik niet voor.
Nu even alle gekheid op een stokje, want natuurlijk snap ik dat een zwembad voor iedereen is, dat het een belangrijke functie heeft. Het sociale aspect is van onschatbare waarde. Het is een mooie plek om contacten op te doen, en daar ligt dan ook gelijk een kans. Organiseer als zwembad een theekransje ná het zwemmen. In de kantine. Brengt nog extra inkomsten in het laatje ook.
En als daarnaast iedereen nou eens in de goede baan gaat zwemmen. Moeilijk is het niet, want er staan bordjes. Alleen worden die niet door iedereen gelezen. Er wordt niet op gehandhaafd. Zijn er dan geen badmeesters? Jawel, maar die zitten rustig aan de kant en kletsen wat. Vast hun goed recht, want ze hebben het druk en er wordt door het personeelstekort al genoeg van hen gevergd. Dus mijn verzoek aan jou, Utrechtenaar die in zwembad de Krommerijn zwemt: bedenk in welke baan je thuishoort, plons het water in en hou rekening met de mensen die in je baan zwemmen. Merk je dat je te hard gaat voor jouw baan? Duik dan onder het touw door en vervolg je weg.
En ik, ik ben je eeuwig dankbaar. Kan ik weer wat mijmeren in het water, voordat ik op mijn fiets richting werk spring.
Leuk en duidelijk verhaal, Lily. Spreekt vast veel wereldverbeteraars aan, wellicht zelfs hen die zich er ook aan ergerden, maar het nog niet zo goed konden verwoorden.
Eén dingetje wel: een Utrechtenaar is een homoseksueel. Algemener is het gebruik van ‘Utrechter’. Dit voorkomt tevens dat de nu aangesproken groep zich schuldig verklaard voelt voor al het ongerief dat je – terecht – ventileerde.