Een gevoel van dankbaarheid na een bezoek aan de teststraat

Het is even zoeken naar de ingang, want die parkeerterreinen van de Jaarbeurs blijven een asfalt negorij. Maar strak wapperende vaandels wenken me naar het “XL Testpaviljoen Utrecht”. 

Verkeersregelaars met een onverwoestbaar goede bui wijzen de aparte ingang voor fietsers en de stalling aan. Verbaasd kijk ik naar de dubbele ingang voor auto’s. Daarachter lig een royaal parkeerterrein met heel veel lege plekken. Je kunt je auto zomaar ergens neerzetten, zònder te betalen. Zo maken we het al jàren niet meer mee in Utrecht. 

Midden op het terrein staan twee mega grote tenten. Ze zijn ruim, licht en superefficient. Geen greintje overbodige luxe, maar de paviljoens stralen een niet-onprettige sfeer uit. Ze zijn niet somber of armoedig. Het is functioneel, net als de manier waarop je wordt geholpen. Bij de ingang staan twee vriendelijke jonge mensen, die je welkom heten en controleren of je je wel hebt aangemeld. Ze verwijzen je naar een van de veertig loketten. Achter die loketten opnieuw vriendelijke jonge mensen, die adequaat beschermd zijn tegen besmetting. Er is goed nagedacht over de menselijke maat. De medewerkers zien er niet uit als driedubbel ingepakte aliens in een cocon. Een mondkapje en een gezichtsmasker volstaan. 

Het loket is ruim en open, uiteraard wel afgeschermd met glas. Eerst wordt in de computer je online aanmelding nagekeken en je identiteit gecontroleerd. Direct wordt opgemerkt, dat ik me via m’n DigiD heb opgegeven. Dat maakt het gemakkelijk bij het meedelen van de uitslag – binnen drie uur mag ik een mailtje verwachten. In heel kort bestek volgen nog wat details over de procedure. Daarna mag ik doorlopen naar een volgende medewerkers die al klaar staat met zo’n lang wattenstaafje.  

Voor haar waarschuwing, dat het wat raar voelt tot je doordringt, is het al gebeurd. Achter het loket kun je direct naar links, naar de uitgang. Na een minuut of drie sta je weer buiten. Eenmaal thuis krijg ik ruim binnen de drie uur een mail met de geruststellende boodschap, dat de uitslag negatief is. Het is gelukkig niet meer dan de flinke verkoudheid, die elk jaar in deze tijd opspeelt. 

Ik voel een enorme behoefte om via dit stukje mijn positieve ervaring te delen met u

Na dit avontuur overvalt me een warm gevoel van dankbaarheid, dat ik ken van andere momenten waarop je met de gezondheidszorg te maken hebt, bij voorbeeld bij een operatie. Je voelt je even heel klein, kwetsbaar en afhankelijk want er is iets met je lijf. Wie helpt me?  In dit geval lost de GGD regio Utrecht mijn onzekerheid op over de vraag of ik die verraderlijke corona-besmetting heb, met alle nare gevolgen van dien. 

En ik voel een enorme behoefte om via dit stukje mijn positieve ervaring te delen met u. Want allemachtig wat wordt er een hoop afgeklaagd sinds maart 2020, het begin van de pandemie. 

Ik merk dat ik enorm genoeg heb van het gezeur dat bijvoorbeeld het opbouwen van de Covid-testlocaties zo lang duurde. De vergelijking wordt getrokken met snelle, commerciële jongens, die er een simpele teststraat uittrammen in 24 uur. Natuurlijk worden dat soort verhalen ingegeven door het bureaucratische image van de GGD. En de clumsy manier van communiceren van gezondheidsminister De Jonge en zijn ministerie maakt het criticasters gemakkelijk om te smalen.  Maar met het neerzetten van het XL Testpaviljoen Utrecht heeft de GGDrU zijn taak als grootschalige basisvoorziening in de gezondheidszorg helemaal waar gemaakt. Dit is wat je verwacht van de sociale geneeskunde in een periode van onzekerheid en al doende ontdekken wat de adequate oplossingen zijn. 

Het kost misschien wat meer tijd en dat kan beter, maar aan het eind van het verhaal blijkt het XLTestpaviljoen een degelijke, goedlopende operatie, die veel mensen (als het moet 12 duizend per dag) duidelijkheid geeft bij de bange vraag: Heb ik het of heb ik het niet?