Restaurant Vredenburg bestaat allang niet meer, in het pand aan Vredenburg 13 zit tegenwoordig de KFC, maar Utrechter TjeerdJan heeft nog levendige herinneringen aan de tijd dat hij er werkte. Hij vertelt: “De eigenaren zullen wel dood zijn, ik ben inmiddels zelf 73 jaar oud. Ik werkte in de jaren ’70 hier aan het buffet. Ik maakte tosti’s en moest bestellingen doorgeven.”
We zitten aan tafel en TjeerdJan pakt er een oude envelop bij met papieren. “Het was eigenlijk niet zo’n fijne tijd”, zegt hij terwijl hij een document pakt. “Kijk, hier is het getuigschrift dat ik buffetbediende was. Het oude A-4tje meldt dat hij ‘De hem opgedragen werkzaamheden naar behoren heeft verricht. Hij heeft zich als een betrouwbaar persoon doen leren kennen. Het ontslag is op eigen verzoek verleend.”
TjeerdJan: “Ik vond het niet meer leuk meer, ze roosterden mij altijd in tijdens voetbalwedstrijden. Ik was de enige die vrijgezel was. Er waren dan wel mensen, want er werden ook vergaderingen gehouden, maar er was dan geen sfeer. Dus toen vroeg ik ontslag aan.” Hij vertrok en ging bij het Academisch Ziekenhuis werken als bediende van het personeel. “Je moest dan spullen ophalen voor het laboratorium door het hele ziekenhuis heen, eigenlijk weer rennen voor klanten, wat ik al gewend was.”
Terug naar restaurant Vredenburg. Het pand was van Grolsch, Oostervink was de beheerder namens de bierbrouwer en woonde boven het restaurant volgens TjeerdJan. “Hij was een aardige kerel, altijd goed voor me, “Soignée!” zei hij altijd over mijn werk, oftewel: “Netjes!”
TjeerdJan werkte er een jaar van 1970 tot 1971 toen hij 22 was. “Het werk zelf was altijd heel leuk, maar ik kreeg bijna geen vrij, ik moest altijd maar werken ’s avonds. Je kreeg gelukkig wel een gratis maaltijd.”
Het werk vond hij leuk, maar de onderlinge verhoudingen met het personeel waren wisselend. “Kijk, de klanten waren altijd ontzettend aardig. Maar ik kon het bloed wel drinken van de assistent die er rondliep. Hij leek op Rob Jetten van D66 qua uiterlijk, zijn innerlijk was echter anders. Hij was homo, net als ik, maar hij was getrouwd met een vrouw. Ondertussen…” Zelf kreeg TjeerdJan nog een fling met een collega die hetzelfde werk deed als hij. “Dat was een hartstikke leuke vent. Tussen de fusten bier… Ik vertel niet meer, maar weet wel, de horeca was destijds echt een paradijs als je op mannen viel.” Het loon was wel redelijk, hij verdiende 70 gulden per week. “Voor al het werk dat ik deed vond ik het een schijntje.”
Hij herinnert zich het poffertjeshuis en dagrestaurant Riche op het Vredenburg. “We gingen na het sluiten van het restaurant een biertje drinken bij de Willemsbar in Wijk C. Henk en Annie stonden achter de bar. Daarna gingen we dan naar ’t Oude Pierement, dat was een wespennest, kwamen zwervers en vage figuren, maar het was er altijd enorm gezellig. Dikke Dries kwam er ook weleens een borreltje drinken, als zijn eigen kroeg dicht was.”
TjeerdJan zou het leuk vinden als meer mensen herinneringen delen, dat kan in de comments.
Mijn vader Theo Martens werkte ook bij Riche. Maar ook bij het kalfje, Hoog Brabant en denk ook nog Noord Brabant. Was hard werken in de Horeca. Ik heb het zelf ook nog even gedaan. Leuk werk. Goede verdiensten en na het werk inderdaad nog even ergens anders wat drinken.
Volgens mij was er sprake van ‘de grote Smit(s)’ en daarnaast ‘de kleine ‘Smits’. Directeur van de kleine Smits was dus mijnheer Smits (een hele grote, maar toch hele aardige man) en die was ook een van de commissarissen van Grolsch (Utrecht was -mede dankzij de kleine Smit(sh)- van oudsher een echte Grolsch stad/ omdat ook bij ons thuis uitsluitend Grolsch werd gedronken). De kleine grote Smit(s) was een vriend van mijn vader en mijn broer Ton stond daarom een tijdje achter de bar om de boel in de gaten te houden. En dat was nodig.
Mijn vader Gerard Martens werkte ook bij Smits hij is de broer van Theo Martens en mijn vader werkte ook bij Hoog Brabant.