De pil die het levenslicht niet zag

De oerknal van de lustpil voor vrouwen

Adriaan Tuiten in 2013 met Goedele Liekens bij RTL Late Night. Toen leek zijn pil een succesverhaal.

.

Ik las in de krant over de verbazingwekkende lotgevallen van Adriaan Tuiten bij het ontwikkelen van zijn lustpil voor vrouwen. Na 20 jaar onderzoek, gefinancierd door investeerders als componist John Ewbank en de broertjes Coronel liep de motor van het onderzoek vast. Die lustpil zag het levenslicht niet en ik herinnerde me.

Ik leerde Adriaan Tuiten kennen in de zomer van 1995. Zijn jongste dochter Nikki zat in de klas met mijn dochter en die werden vriendinnen. De familie Tuiten woonde op de Rembrandtkade een paar huizen verder dan wij. Op een bovenhuis. Omdat wij een benedenhuis met een grote tuin bezaten kwam Nikki bijna elke dag poedelen in het zwembad, dat ik gekocht en opgeblazen had. Omdat de zomer van ’95 een bloedhete was. In de schaduw op een luie stoel bewaarde ik dagelijks in de vrede tussen de spelende kinderen. Daar was geen noemenswaardige inspanning voor nodig want Nikki was net als mijn dochter Chris zachtaardig.

Ik verklapte hem dat ik vaker aanvallen van depressiviteit had

Op een namiddag kwam Adriaan zijn dochter ophalen en viel het hem op dat ik neerslachtig was. Ik verklapte hem dat ik vaker aanvallen van depressiviteit had en dat ik dan niet veel verder kwam dan op de stoel zitten en voor me uit kijken. Naar spelende kinderen bijvoorbeeld. Adriaan vertelde me dat Professor Piet Vroon en hij de theorie ontwikkeld hadden dat veel vormen van depressie weg te boetseren waren door de aanmaak van vrolijk stemmende stofjes in de hersenen te stimuleren. Omdat een therapie tegen depressies me alleen maar depressiever gemaakt had, stond ik open voor een andere aanpak. De volgende dag kwam Adriaan langs in een sportieve outfit en we renden samen 500 meter. Toen was ik op. De dag erna renden we 600 meter en moest ik de afstand van Adriaan verder zelf opvoeren. Een maand later rende ik 5 kilometer per dag, at er, zoals geadviseerd 3 keer per week pasta bij en was mijn depressie verdwenen. Een paar weken later vroeg Adriaan of ik het derde bestuurslid wilde worden van de door Professor Vroon en hem opgerichte stichting Epifyse. Die stichting wilde geld inzamelen om onderzoek te verrichten naar de bestrijding van psychologische klachten door middel van looptraining en een dieet. De Epifyse is tussen haakjes de klier in het menselijk lichaam waarin volgens Rene Descartes de zetel van de ziel rust. De familie Tuiten kwam zo nu en dan bij ons eten en Adriaan vertelde me tot in detail hoe hij onderzoek verrichte naar de afname van lustgevoelens bij vrouwelijk duursporters. Met name bij marathonloopsters verdween alle seksuele verlangens. Dat werd volgens Adriaan veroorzaakt door ongezond weinig vet op het lichaam dat mede veroorzaakte dat lustopwekkende stoffen in het lichaam niet meer werden aangemaakt.

Adriaan stond op het punt een enorm herenhuis aan de Emmalaan te kopen

Bij Anorexia patiënten die hij ook onderzocht zag hij hetzelfde. Verdwijnende lustgevoelens waren op hun beurt oorzaak van spanningen in relaties met een seksuele component en maakte het voor vrouwen ook moeilijker een intieme relatie aan te gaan. Omdat de afwezigheid van lustgevoelens in de ogen van deze vrouwen veelal betekende dat ze niet echt verliefd waren. Of omdat ze het redelijke vermoeden hadden dat het een bom onder een toekomstige relatie zijn zou. Omdat ik een paar jaar als onderzoeker gewerkt had bij het Nederlands Instituut voor Sociaal Seksuologisch onderzoek, ging ik grasduinen in de literatuur en kwam er achter dat fiks wat vrouwen kampten met een gebrek aan lustgevoelens. Percentages erover varieerden zo sterk dat ze betekenisloos waren. Dat is nog steeds zo. Feit was dat vrouwen of koppels die hun gebrek aan lustgevoelens als problematisch ervoeren weinig baat bij therapieën bleken te hebben. Verder dan dat de therapie een gebroken belofte bleek, kwam het in de regel niet. Aan tafel opperde Adriaan dat voor deze vrouwen een lustopwekkende pil die wel resultaat had een enorme uitkomst zijn. Dat leek mij ook waarna het gesprek kantelde. Adriaan stond op het punt een enorm herenhuis aan de Emmalaan te kopen. Om er van drie verdiepingen zelfstandige koopappartementen te kunnen maken en de onderste zelf gaan bewonen. Die met een tuin. Met de opbrengsten van de appartementen zou zijn hypotheek volledig afgelost kunnen worden waardoor de familie gratis wonen kon. Of we een goede verbouwarchitect kenden. Mijn vrouw en ik hadden goede ervaringen met Asnova architecten en Adriaan ging met ze in zee, betrok met de familie de benedenetage van de nieuwe woning en Nikki ging naar een andere school. Het liep fout. De verbouwing pakte zoveel duurder uit dan gepland dat het verdienmodel in rook opging. Dat was volgens Adriaan de schuld van de constructeur, de aannemer, de architect of de makelaar die hem een brak huis verkocht had. Onze relatie verdampte. Ik zag Adriaan daarna nog 1 keer in 1997 bij mij thuis. Waar onder het genot van een fles whisky het driekoppige bestuur van de stichting Epifyse haar laatste jaarvergadering hield. Voorzitter Piet Vroon pleegde het jaar erop zelfmoord. Hij leed aan een intense depressie.

Henk Westbroek

Socioloog en zanger.

Laat uw reactie achter

Reactie

4 reacties

  • Jansje schreef:

    Dit is de “prequel” van het vierpagina artikel in de Volkskrant nuanceert en verdiept wat daarin werd opgeschreven. Mooi om te lezen.

  • Alex schreef:

    Deze Adriaan lijkt me een enorme nepperd.

  • Jim schreef:

    Een open verhaal, Henk. Dat hardlopen was wel een goeie tip, lees ik. Hoe kijk je daar nu op terug?

  • Bert Plomp schreef:

    Tja Henk, Piet deed zelf wellicht niets aan hardlopen. Hopelijk jij nog wel. Ik ben inmiddels de 70 gepasseerd en maak nog dagelijks een rondje. Inderdaad, het hardlopen heeft me altijd positief gestemd en bijgedragen tot de oplossing van ingewikkelde werkproblemen.
    Groetjes,
    Bert

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *