In deze rubriek vragen we Utrechters keuzes te maken binnen hun vakgebied, maar ook daarbuiten.Vandaag Floris van der Woude, medebedenker van de razend populaire podcast Countrykoorts.
In het oerwoud van Podcasts is Çountrykoorts een opvallende nieuwkomer. De Podcast behaalde ruim 100 duizend bezoekers voor de aflevering met Johan Derksen en Henk Kuipers. Eén van de makers, Floris van der Woude ken ik al van toen hij nog in een korte broek liep. Mijn zoon Mart en Floris zijn bevriend vanaf de basisschool. Ze gingen elke week naar drumles. Mart drumt nu in de band Ontaard, Floris is helemaal into country.
Samen met Tom Meijers bedacht hij Countrykoorts. De podcast die inmiddels is uitgegroeid tot een ware country-community in Nederland. Tijd voor een kennismaking met Floris.
Floris van der Woude (30), geboren in Alkmaar, groeide op in Houten met zijn moeder Louise. “Ik begon in groep 3 op de Montessori basisschool en kwam daar jouw zoon Mart tegen. Ik had een drumstel op zolder en Mart wilde daar op spelen. Ik had drumles in The Rythm Factory in Werkhoven. Mart ging mee en wilde ook op drumles. Jij of mijn moeder bracht ons iedere week. Mart bleef drummen, nu al een paar jaar in de band Ontaard. Ik speelde liever gitaar. Met een paar vrienden richtten we het bandje op ‘My Town’ op. Tot onze verbazing wonnen we de Grote Popprijs van Houten en werden we wereldberoemd in town.”
“Ik ben introvert en sta liever op de achtergrond, maar iemand moet toch zingen”
“Ik zong, schreef zelf nummers en speelde ook in andere bandjes. Ik ben niet echt een frontman, ik ben introvert en sta liever op de achtergrond, maar iemand moet toch zingen. In 2011 deed ik eindexamen op Het Lek en Linge in Culemborg. Ik had verschillende ‘blue-collar jobs’ om geld te verdienen. Ik werkte in een fabriek die slagbomen maakte en in Veenendaal bij een vochtige doekjesfabriek. Na twee jaar vertrok ik met de Trans-Mongolië-expres en daarna heb ik een oud VW-busje gekocht en ben ik door Europa gereisd. In 2013 begon ik aan de school voor de Journalistiek in Utrecht en koos de afdeling televisie. Ik ging zes maanden naar Madrid, deed daarna een master Latin-American studies in Leiden. Toen ik klaar was, kon ik aan de slag bij RTV Noord-Holland, als cameo, filmen en interviewen. Daarna volgden Hart van Nederland en het RTL nieuws, altijd als freelancer. Sinds kort werk ik in vast dienstverband bij Radar. Nu ben ik dertig, ik heb een vaste baan en net een grote mensenhuis gekocht in Zuilen. Het is op dit moment niet meer dan 4 muren en een dak. Toen we de plafonds sloopten en er bossen stro op ons hoofd vielen leek het alsof ik een boerderij met koeien wilde beginnen. In Zuilen is de buurt nog niet veryupt. Er zijn nog sociale huurwoningen, de volkswijk die het eens was is nog voelbaar, naast mij wonen Henk en Ingrid. Toen ik bij SBS werkte, werd collega Tom Meijers aan mij gekoppeld. Tom en ik liepen de trap op en ons gesprek kwam op het concert van Luke Combs waar ik dat weekend was geweest We bleken met countrymuziek een gedeelde passie te hebben. Bovenaan die trap, wisten we al dat we daar iets mee moesten doen. Na een half jaar plannen maken, zijn we begonnen.”
“We hadden geen vorm in ons hoofd, nul structuur”
“We hadden het idee om gasten uit te nodigen, maar waar en met wie moesten we beginnen? Tom komt uit Drenthe en had ooit René Karst geïnterviewd voor RTV Drenthe. René (liever te dik in de kist) Karst, bleek een mega-countryfan te zijn. Garth Brooks had zelfs een video-boodschap opgenomen voor de bruiloft van René en zijn vrouw. René werd onze eerste gast in de podcaststudio van RTV Drenthe. We hadden geen vorm in ons hoofd, nul structuur. Gaandeweg kwam de structuur en een format met herkenbare momenten. Hannah Mae komt ook uit Drenthe, zij deed mee en zo is het balletje gaan rollen. Mensen namen hun favoriete CD mee en vertelden over hun zanger. Wie konden we nog meer vragen? Mart Smeets? “Ach, als ik jullie daar een plezier mee doe, kom dan maar langs” Via de podcast leerden andere mensen ons kennen. De tweelingbroers ‘Tangarine’ deden mee. Ze lijken zoveel op elkaar dat we ze niet uit elkaar konden houden.”
“We wachten op de eerste Honky Tonk-baby”
“Voor de radio was het moeilijk dat ook hun stemmen identiek zijn. We leerden veel van onze gasten, van hun passie. We wilden dat mensen ook hun liefde voor country met elkaar konden delen en bedachten ‘Honky Tonk Night’, we hebben net de derde editie in 013 in Tilburg achter de rug. We nodigen bands en ook country-artiesten als Jake O’Neill uit. Tot onze verbazing droeg het publiek cowboylaarzen, hoeden en buckle belts. Twee mediajongens die een podcast wilden beginnen hadden in een leemte voorzien. Vanuit het eerste evenement in Emmen zijn hechte vriendschappen en relaties ontstaan en we wachten op de eerste Honky Tonk-baby. Country blijkt ineens weer hot te zijn. Beyoncé, had al een countryalbum gemaakt en steeds meer Amerikaanse artiesten kiezen voor Nederland tijdens hun Europese tour. Toch hoor je weinig country op de radio, de enige die Luke Combs op de radio heeft gedraaid is Jurgen van de Berg, Maar we zijn nu gevraagd voor Spijkers met Koppen op zaterdag 19 april omdat daar aandacht wordt besteed aan een nieuwe plaat van Willy Nelson. Het hoogtepunt was voor ons wel de podcast met Johan Derksen en Henk Kuipers. De Snor en de Captain. Toen we net begonnen wisten we dat we Johan Derksen moesten hebben. Koen Vael, een groot countrytalent, zat bij ons in de community. Hij kende Henk Kuipers en die deed voor ons een goed woordje bij Johan Derksen.”
“Wat een gezeik, hier heb ik geen zin in. Gaan jullie nou de hele tent verbouwen?”
“Henk en Johan Derksen zijn bevriend en zo lukte het om beiden voor de microfoon te krijgen. Johan bleek bij aankomst dezelfde norse man te zijn die hij ook op televisie is. “Wat een gezeik, hier heb ik geen zin in. Gaan jullie nou de hele tent verbouwen?” En we hadden nog zo beleefd gevraagd of we een lamp mochten verplaatsen. De toon was gezet. Maar toen de opnameknop aanging, werd het geen toneelstuk. Het ging over hun liefde voor de countrymuziek en ondertussen werden er talloze sigaren gepaft. De kamer stond blauw en onze jassen hebben nog dagen gestonken. Het werd een gesprek van anderhalf uur vol sterke verhalen over country maar ook over André Hazes en Van Morrison. Johan staat bekend om zijn boute en omstreden uitspraken maar Tom en ik hadden afgesproken dat het alleen over muziek mocht gaan. De podcast werd bijna 100.000 keer bekekenen en een reel van 1 minuut van Johan over Johnny Cash ruim 200.000 maal. Een paar dagen later kregen we een mail van Waylon, hij wilde ook meedoen. Hij had onze podcast gezien, was in Nashville om een plaat op te nemen en wilde, eenmaal terug, wel over zijn plaat en de liefde voor country praten. Hij stond hoog op ons lijstje en stuurde nu zelf een mailtje. We hopen dat Danny Vera en Ilse de Lange binnenkort ook toehappen. Nu ook nog Honky Tonk Night naar Tivoli in Cloud 9. We hadden nooit kunnen denken dat zoveel mensen dit genre leuk vinden. We hopen in onze podcast de luisteraar te laten horen dat country meer is dan George Strait met zijn ‘Amarilo by Morning’.”
De keuzes van Floris
Boek
“De acht bergen van Paolo Cognetti. Over twee vrienden die in het Aostadal leven. De één vertrekt naar Milaan en de ander blijft in de bergen. Het is een boek over vriendschap, de liefde voor het buitenleven en de bergen. Ik heb afgelopen zomer een huttentocht in de Dolomieten gemaakt en dan leef ik in dit boek. In een hut, dikke boterhammen met hompen kaas eten. Vroeger maakte ik met mijn ouders verplichte lange wandelingen door Italië, vreselijk. Als kind heb je daar geen zin in, je hebt geen aandacht voor de omgeving. Maar ik herinner mij wel dat ik een boer zag met een kudde koeien en een hond. Dat bijzondere leven fascineerde mij toen en is mij altijd bijgebleven. En nu vind ik het ook heerlijk om daar te zijn.”
Muziek
“Ik kan wel heel veel artiesten noemen maar voor mij is Jason Isbell met zijn band The 400 Unit wel top of the bill. Ik zag hen in Tivoli en een paar weken terug zag ik hem solo met een akoestische gitaar in Paradiso. Hij is een buitengewoon goede gitarist maar ook een uitzonderlijke songwriter. Hij weet zoveel emotie in zo weinig regels te stoppen. Zijn songs lijken wel kleine verhaaltjes op zich. Het boek gaat open aan het begin van de song en weer dicht aan het eind. Speed trap town is daar zo’n voorbeeld van. Het is zo beeldend verteld. Ik moet ook nog even Charles Wesley Godwin noemen een singer songwriter uit West Virginia, ook zo’n storyteller. 30 augustus te zien op het Once In A Blue Moon festival in Den Haag.”
Film
“Into the Wild” van Sean Penn met de muziek van Eddie Vedder. Die film heb ik al zo vaak gezien. Ik denk dat ik een jaar of veertien was en de film maakte toen zoveel indruk op mij. De hoofdpersoon Chris zet zich af tegen de maatschappelijke norm, dat heb je misschien wel wanneer je jonger bent. De ouders van Chris willen graag dat hij gaat studeren, maar hij wil weg. Hij wil op avontuur, mensen en plaatsen ontdekken. Naar Alaska: into the wild. In Denali-park woont hij in een oude, door mijnwerkers achtergelaten, bus. Die film heeft mij zeker beïnvloed toen ik het plan opvatte om met een oude VW-bus door Europa te trekken. De film, bijna 20 jaar oud, doet nog steeds als nieuw aan.”
Kunstwerk
“Salvation Mountain. Ik ben geen kunstkenner, hoewel muziek natuurlijk ook een kunstvorm is. Ik moest Salvation Mountain, die ook in de film Into the Wild voorkomt, met eigen ogen zien. Het is in Californië, in een vrijstaat. Waar mensen in oude trailers wonen, mensen die niet meer “mee willen doen”. Eén van hen Leonard Night. heeft zijn hele leven aan Salvation Mountain gewerkt. En dat wilde ik zien. Ik hou wel van die outcast types die in de woestijn hun eigen ding doen.”
Stad
“Utrecht is mijn stad, ons dorp. Ik heb in Madrid gestudeerd, dat vind ik ook een fijne stad. Utrecht heeft dat gemoedelijke dat Amsterdam niet meer heeft. Amsterdam is een pretpark geworden en als ik daar ben dan voel ik mij bijna een oude man. Als ik naar de Melkweg of Paradiso ga dan zitten de trams ramvol met Japanners, Amerikanen en Chinezen . Het is me te druk. Ben inmiddels een countryboy geworden, ha ha.”
Restaurant
“De pizzabakker O‘Panuozzo’ in de Mariastraat. Het wordt gerund door echte Italianen, dat zie en voel je aan alles. Ze spreken ook niet allemaal nederlands. Ik hou heel erg van lekker eten, maar ben geen kenner of fijnproever. Bij O’Panuozzo is het net of je bij een Italiaanse familie aanschuift, bij nonna thuis.”
Drank
“Ik drink bijna niet, maar soms drink ik een limoncello. Heel koud uit de vriezer.”
Utrechter
‘Ray Murphy, hij werkt al 10 jaar als barrista in The Village aan de Voorstraat. Ik ken hem ook al zo lang en hij is een goede vriend geworden. Hij speelde ook in het Utrechtse bandjes circuit onder andere in Coppersky.”
Wat zou jij doen als je burgemeester van Utrecht was?
“Natuurlijk betaalbare woningen realiseren. Maar waar ik mij aan stoor is het parkeerbeleid. Ik begrijp het autoluw maken van de binnenstad. Maar in Kanaleneiland wordt nu ook alles betaald parkeren gemaakt. Dat is een wijk met een heel ander sociaaleconomisch karakter en daar moeten mensen nu ook 2 à 300 euro per jaar gaan betalen om te kunnen parkeren. Hoe sociaal ben je dan als gemeente bezig? Dat is gewoon geld uit de zakken kloppen.”
Laat uw reactie achter
Reactie