Busblog: ‘DUS VANAF 1 JUNI ZIJN MONDKAPPIES VERPLICHT?!!’

Elke week de belevenissen van een buschauffeur in Coronatijd.

Ik sloot netjes aan op de rij voor AH tussen gevel en geparkeerde fietsen van ongeveer anderhalve meter breed. Ik checkte zoals iedereen daar mijn slimfoon. Niks nieuws… en ging observeren. Gebogen hoofdjes die staarden naar ‘het scherm’. Totdat de geoefende ooghoeken signalen gaven dat de rij weer opschoof.

Er was nog één wachtende voor me toen een jongeman op de rij afkwam, de rij zag en aarzelde… ik gebaarde hem nog met een boogbeweging van eh… loop even om die fietsen heen… maar nee. De jeugdige neanderthaler met hippe baard liep doodleuk langs de rij met een krappe 50cm passeerruimte terwijl de beveiliger net even binnen was. Ik kon het niet laten toen hij me passeerde: ‘Bedankt voor de afstand joh!’ Geen reactie…

‘Fantastisch, ga zo door!’ Dat sloeg wel aan…

 ‘Zeik niet man!’ Terwijl de zakkenwasser doorliep… zich tussen de fietsen en 14 mensen wurmend. Een enkeling keek even op van haar scherm maar even snel weer naar beneden terwijl ze opzij stapte voor hippe baardmans. Samen alleen. 

School begon weer. Mijn vrouw en ik schrokken zelfs een beetje van de rust op een gegeven moment. Onze zoon had wel wat twijfels want hij vond het best wel fijn de afgelopen tijd. Door het 1 op 1 lesgeven, ging hij ook sprongen vooruit met rekenen en vindt het ineens leuk. Licht sipjes ging hij erheen maar hij vloog me om m’n hals toen hij om 14:30 uitkwam op een geordende manier, met verhalen in geuren en kleuren over hoe leuk zijn eerste dag was terwijl we hand in handje naar huis liepen. Daarna nog even voetballen in de Groenestraat met zijn vriendje Otto… nou ja… voetballen…

Des avonds begonnen aan ‘La Trêve’, seizoen 2. Heerlijk ‘noir’. Grappig en grimmig. Voor nu… zennnnn… Morgen weer aan de slag.

Daarnaast viel het me op hoeveel mensen nog steeds aan het gangpad gaan zitten

Woensdag 13 mei. Op de kop af negen jaar geleden dat ik mijn rijbewijs D met Code 95 behaalde. Het werd een fijne dag. Slechts één twijfelgeval over twee jochies die claimden een tikkie te hebben gedaan. Oncontroleerbaar helaas… maar ik had me tijdens mijn vakantie op Terschelling voorgenomen dat ik me daar niet meer druk om ga maken totdat mijn voordeur weer open mag. Daarnaast viel het me op hoeveel mensen nog steeds aan het gangpad gaan zitten. 

Wat zou het veel simpeler zijn om die stoelen tot 1 juni gewoon af te plakken om de chauffeur die zich medeverantwoordelijk ziet, een handje te helpen zodat hij geen passagiers hoeft te ‘betuttelen’ zoals een moeder met zoon. Keurig ingecheckt maar ze gingen naast elkaar zitten met de moeder aan het gangpad.

‘Mevrouw? Kunt u (in het meervoud bedoeld) misschien ergens anders gaan zitten i.v.m. de passeerruimte? Hiervoor kunt u tegenover elkaar zitten.’

 ‘Huh?! Da’s de eerste keer dattik ut hoor!’    

‘Voor alles is een eerste…’ maar kon mijn zin niet afmaken.

 ‘De eerste die zeg dat ik nie naast m’n kind kan zittuh!’ terwijl ze toch gehoor gaf en met haar zoon voorin ging zitten. David Prins of Ivan Wolffers? Ik begrijp ze allebei helaas, met een voorkeur voor Ivan… maar deze moeder was meer van Jensen, vrees ik. Arm kind.  

Thuis las ik dat er getest wordt op schermen ter bescherming van de  chauffeur door het RDW. Mooi… maar stiekem dacht ik: hopelijk wèl een onafhankelijk onderzoek naar de beste en niet de goedkoopste oplossing. Nog even samen plat op de bank met het vervolg van ‘La Trêve’ (bizar goed) en daarna nog even met J.D. Barker op schoot. Morgen weer een nieuwe dag. 

Een rommelige nieuwe dag met een motorisch goede, gelede bus maar de boordcomputer bleef ‘hangen’ tijdens het opstarten. Dan maar op manuele bediening met slechts het lijnnummer zichtbaar. Geen contact met verkeersleiding mogelijk wat wel wenselijk is in deze ‘soepelere’ tijden met drukker wordende wegen, meer funshoppers, groeiende tenen en krimpende lontjes. Ook geen voorrang bij buslichten. 

Per abuis, dook ik de A12 richting Rotterdam op i.p.v. de Ring en kon dus niet afslaan bij P+R Westraven om m’n eerste rit te gaan beginnen. Oeps. Keren bij de Meern en terug op route. Helaas was het lekker weer maar lijn 34 bleef rustig als aan,- en afvoerroute van de Uithof (weinig fun te shoppen). De boordcomputer werd na een uur ook ineens wakker, cushty. 

Na een pauze nog even de 73 en op CS werd ik getrakteerd op een mooi plaatje. Ik nam de tijd om dit vast te leggen en zocht bewust naar een plek waar het licht het mooist reflecteerde.

De angel was eruit en ze verdwenen met enige verwensingen

Vijf jongeren met straattaal stapten kort hierna in, zo chaotisch mogelijk. Één PIEBELIEP wilde doorlopen naar achteren, vond mijn stem, liep terug en frommelde ineens een U-OV kaartje tevoorschijn. Het nieuwe alternatief voor ‘kan ik een kaartje kopen?’ 

‘Legt u het kaartje maar voor het afzetlint op de eerste stoel.’ Het was inmiddels het vierde kaartje.

De schuldbewusten laten het kaartje achter en kunnen het geen tweede keer gebruiken maar de jongeman van de PIEBELIEP kwam zijn kaartje terugeisen en hij was niet vriendelijk toen ik nee zei… ik ook niet want aanvankelijk wilde hij de boel flessen. Op mijn vraag of hij een begeleidend pasje kon laten zien, liet hij deze tot mijn verbazing zien en inmiddels begon zijn maatje met rooddoorlopen ogen zich er ook agressief mee te bemoeien achter het slappe, oranje lint dat ons scheidde. Ik zette een krabbel erop met de tijd van instappen en legde het terug op de stoel. De angel was eruit en ze verdwenen met enige verwensingen. No problem. Effe sani-gel op de vingers spuiten en na deze rit, lekker naar huis. Daar las ik bemoedigend nieuws na klachtenregens over het mondkapje achter het stuur. Het mondkapje kon achterwege blijven met spatschermen of het laten bestaan van de afzetlinten. Het RIVM buigt zich erover… 

Het was alweer vrijdag. Bekende bochten, nieuwe verrassingen. Op zo’n bekende bocht zag ik de prachtige muurschildering weer op de busbrug bij het Westplein. ‘Slapende Mars’ van Hendrick ter Brugghen. Geen verkeer voor of achter me en vond een goede plek voor een kiek. Dit wilde ik al lang maar er was altijd wel verkeer dat ik zou hinderen… maar nu niet. 

 ‘Schreeuwt u naar mij of iemand anders?’

Het bleef rustig, al kreeg ik nog effe een hartverzakking op de laatste rit. Met vier passagiers richting Zeist, stond ik vermoeid en in gedachte op wit te wachten bij Oorsprongpark. In gedachte al thuis, toen iemand uit het niets, met een luide, Diana Charité-stem door de bus schreeuwde: 

‘DUS VANAF 1 JUNI ZIJN MONDKAPPIES VERPLICHT?!!’ Ik wachtte even… geen vervolg…

 ‘Schreeuwt u naar mij of iemand anders?’

‘WAT?!’

 ‘Ja hoor, vanaf 1 juni bent u van harte welkom met een mondkapje… mits het voor u noodzakelijk is om de bus te nemen.’ Ze bleef stil… en half dronken. 

Toch ben ik alert. Alerter dan voor vrijdag, 13 maart jl. “Een klant, wat interessant… checkt ie in of doet ie het niet?©” Het is geen fijn gevoel om te hebben bij elke halte, na twee maanden bus-enterij door voorvochtmensen die zonder scrupules, cruciale stoelen bezet houden. Ik noem het pandemische fraude. Gelukkig geloof ik in Karma.

Good night & good luck!

Michael Hermanus Schuurmans (Utrechter, buschauffeur, kunstenaar)