Top 10 fictie:
- Krekel / Annet Schaap
- Dageraad boven de boete / Suzanne Collins
- Op een andere planeet kunnen ze me redden / Lieke Marsman
- Oroppa / Safae el Khannoussi
- Al het blauw van de hemel / Mélissa Da Costa
- Als de wolven huilen / Kristin Hannah
- De verwarde cavia – terug op kantoor / Paulien Cornelisse
- Liften naar de hemel / Lex Paleaux
- De hemel is altijd paars / Sholeh Rezazadeh
- Nacht / Lars Kepler
Top 10 non-fictie:
- Beladen huis / Christien Brinkgreve
- Het uur van het hart – echt contact / Irvin D. Yalom
- Vrijuit / Iris de Graaf
- Ik ga toch iets zeggen / Aaf Brandt Corstius
- De redding / Judith Koelemeijer
- Veggilaine / Ghislaine Voogd
- Comfort / Yotam Ottolenghi
- De engeltjes waren op / Bauke Terpstra
- The Let Them Theory – Een life-changing tool waar miljoenen mensen niet over uitgepraat raken / Mel Robbins
- Ajax in 125 verhalen / Arco Gnocchi
BROESE TIP
Marian Donner/Rooksignalen
In haar nieuwe boek Rooksignalen (een hoofdkussenboek) pleit columnist en schrijver Marian Donner (1974) voor meer rommeligheid. Hiermee gaat ze in tegen de boodschap van allerlei populaire zelfhulpgoeroes. Met inzicht en humor schrijft ze over maatschappelijke problemen en trends, over mensen die buiten de norm lijken te vallen. Ze brengt een ode aan de (nog steeds) op een zolderkamertje wonende losers en vertelt over hun weigering om mee te doen aan maatschappelijk opgedwongen zelfoptimalisering. ‘Ze noemde ze losers en sukkels en ik begreep het niet. Maar, stamelde ik, dat zijn toch de beste mensen, juist omdát ze de wereld niet begrijpen.’ Volgens haar verzetten zij zich tegen het idee dat je je moet aanpassen om in een wereld vol TedTalks, to-dolijstjes en mindfulness mee te tellen, een wereld waarin alle controle bij jezelf ligt. Rooksignalen zet je aan het denken, zonder dat je als lezer het gevoel te krijgt dat je streng toegesproken wordt door iemand die alles beter weet dan jij.
De essays waaruit het boek bestaat, zijn geschreven tussen 2011 en 2024, maar voor mij voelde het als een compleet narratief. In deze stukken van telkens enkele pagina’s bespreekt Donner een myriade aan denkers, schrijvers en andere kunstenaars: uiteraard komen fragmenten uit het duizend jaar oude Hoofdkussenboek van Sei Shōnagon vaak aan bod: ‘Shōnagon doet niet aan zelfonderzoek, of psychologie, vraagt zich niet af of je dingen ook anders kunt bekijken, twijfelt niet. Schrijven is orde aanbrengen, maar bij haar is het meer vastleggen: dit is wat het is.’ Ook films met Tom Cruise in de hoofdrol, de eigenschappen van kwantumdeeltjes en ook Stefan Zweig hebben haar aan het denken gezet. De vanzelfsprekende manier waarop ze deze verschillende bronnen aanhaalt is indrukwekkend. Een lichte toets brengt ze aan door over haar zoon te schrijven en te citeren uit de columns van haar vader, die hij schreef over Donners eigen kindertijd.
Rooksignalen is een chaotisch en mooi boek dat je aanzet om meer te luieren, rommel te maken, gek te doen en uiteraard te lezen. Voor mij zullen dat als eerste de andere boeken van Marian Donner zijn, maar ze biedt je genoeg opties in haar unieke boek dat bomvol staat met andere leestips. (Rozemond Natter)
Wie heeft er nog tijd om te lezen? zonder gestoord te worden van de overlast en herrie in onze stad? Mij lukt het niet meer. Dankzij studentenhuizen die de boel verzieken overal in onze wijk Wittevrouwen.