Fietsend door de stad werd Joris Linssen overmand door verdriet. Achter de Dom stapte hij af en vond troost bij de muren van de Domkerk. Op dat moment wist hij het: ik ga nooit meer weg uit Utrecht.
De mooiste plek van de stad
Joris Linssen vond troost bij de muren van de Domkerk
Wat een prachtig verhaal!
Ontroerend❤️
Mooi verhaal over een mooie plek. Inderdaad of de tijd heeft stilgestaan.
“Zoals zoveel Utrechters dacht ik, moet ik niet naar Amsterdam ?” Hij zei het echt. Mijn God hey…
Dat is wel zo’n beetje het allerlaatste wat een echte Utrechter denkt beste Joris. Die naïviteit is het nadeel van oud studenttouristen zoals Joris. Dwepen met geleende oude, echt Utrechtse stenen heeft Heytze al gedaan, maar dan goed.
Na 45 jaar in Utrecht te hebben gewoond, geleefd, gestudeerd en gewerkt heb ik deze prachtige stad agv persoonlijke omstandigheden verlaten. Ik mis Utrecht nog bijna dagelijks en ik begrijp de gevoelens van Joris Linssen dan ook heel goed. Ik kom er nog regelmatig omdat mijn kinderen er wonen.
Het zijn vooral de Eindhovennaren die verliefd raken op Utrecht (ik ken er zo al 7) . Hoe zou dat toch komen.
@Aristoteles. Deze lofzang deed me meer dan de wezenloze teksten van brooddichter Heytze op de Utrechtse muren. Ze ontsieren de stad. Met excuses aan de vele adepten van Heytze.