Ze droeg altijd trainingspakken van eigen ontwerp, behoorlijk retro, zonder fratsen, kleurvarianten op een basis van zwart, met pijpen tot net onder de knie. Een lange vlecht op haar hoofd, prominente jukbeenderen in haar afgetrainde gezicht. Een markante vrouw, Afriet Graafmans Janssen. Ze was al stevig gevorderd in de zestig toen ze voor onze groep spinners kwam te zitten in de sportschool op Herenstraat 33, vlak bij het Lepelenburg. In energie en enthousiasme deed ze niets onder voor de jongere spintrainsters, zoals Aline Knip, toenmalig Utrechts D66-raadslid voor Cultuur en Erfgoed. Gaandeweg nam Afriet steeds meer lesuren aan, inmiddels de zeventig voorbij. Een bijzondere Utrechtse vrouw.
Kenners van de moordende exercitie die spinning is weten dat er geen tandjes worden bijgezet, maar dat het drijfwiel met een draaiknop zwaarder gaat draaien. Afriet joeg de groep steevast op tot haar favoriete stand: ‘smerig zwaar!’ Ze kondigde dat steevast aan met pretogen en een stevige grijns, terwijl ze ogenschijnlijk moeiteloos het tempo verhevigde voor de ploeterende groep die op haar bevel op de pedalen moest gaan staan en weer op het zadel gaan zitten. Het kwam er op neer dat Afriet domweg de sterkste van de groep was, ook omdat ze veel meer kilometers in de benen had. Leeftijd telde niet, daar fietste ze vooruit. Ze had nog veel jeugd in hart, ziel en benen. Zo wilde ze het, zo voelde dat voor haar.
Radar Love van Golden Earring was met Hotel California van The Eagles een van de vaak terugkerende nummers op haar spinrepertoire. Ze wisselde dat graag af met onbekender werk, exotische nummers met stuwende ritmiek. Veel van die wereldmuziek was afkomstig uit Afrika. Dat had te maken met fietsen van een andere aard.
Afriet Janssen liep als jonge blonde schoonheid aan het eind van de jaren Vijftig modeshows in bruidsjurken in L’Innovation, de modezaak van de familie Graafmans, hoek Potterstraat Oudegracht. Wim Graafmans was aankomend automonteur, zag haar paraderen als zoon van het modehuis. Hij werd smoorverliefd. Afriet was spoedig in verwachting. Ze trouwden, gingen wonen in een bescheiden appartement aan de Boothstraat, midden in het centrum. De modeshows voorbij koos Afriet eerst voor de Kunstnijverheidsschool en ging daarna de verpleging in. Ze werd een fanatiek badmintonster en parachutespringster. Via haar maakte Wim kennis met het studentenmilieu rond het Janskerkhof. Hij besloot om te gaan studeren voor tandarts. Het ging snel, hij kon goed leren, had de vingervlugheid, op z’n 33-ste begon hij zijn praktijk. Afriet bracht gevoel voor esthetiek mee, werd tandtechnicus naast Wim. Ze verhuisden naar een volledig uitgewoond kraakpand aan de Tolsteegsingel, waar Afriet ook talent bleek te hebben als stucadoor. Gaandeweg toonde ze andere creatieve kunsten: glas in lood, houtdraaien, schilderen.
Eenmaal zestig zijn ze met de praktijk gestopt. Nu begon het echte werk, het grenzeloze plezier van de fiets. De kinderen waren het huis uit. Samen ondernamen Afriet en Wim reizen naar Zuid-Amerika, Afrika, Azië, tot op grote hoogte in de Himalaya. Onder de koffie na de spinning vertelde Afriet er graag over, zonder er over op te scheppen. Waar ze geweest waren, maar vooral waar de volgende reis heenging. Nepal, Vietnam, of dichterbij dwars door Spanje. De vreemdste trajecten, ze leken zwaar, eng, gevaarlijk, maar samen kwamen ze er weer puntgaaf en gelouterd vandaan, oudere jongeren in grote vorm. In Frankrijk hadden ze tussendoor menigmaal de Mont Ventoux beklommen.
Op 4 juli 2015, die zinderend hete zaterdag, hebben ze een middag lang genoten van de tijdrit van de Tour de France die voor hun stijlvolle huis aan de Tolsteegsingel langs kwam. Prachtige uren om zelf niet te hoeven trappen, maar om zelf te zien hoe smerig zwaar de Tour is en hoe feestelijk tegelijk.
Een paar jaar geleden kwamen de mankementen. Afriet had vervanging nodig. Ze kreeg last van een tumor in haar hoofd die operatief verwijderd moest worden. Zodra het kon kwam ze weer naar de Herenstraat om gewoon mee te doen met de spingroep. Ze vertelde erover met twijfel in haar ogen. Het zat haar niet lekker dat ze de oude vorm niet haalde. Ideeën voor nieuwe reizen waren er genoeg. Eerst nog een open hartoperatie. Ze moest er bovenop komen, inmiddels 78.
Op maandag 13 juli is ze met Wim ontspannen de stad uitgefietst voor een rondje, deze keer niet via Rhenen. Ze hadden al plannen voor een fietstocht door het eigen land, vanwege corona wilden ze geen verre grenzen over. Ze kwamen door Soest, reden het dorp uit met het zomerse groen alom. Toen is Afriet gevallen, even na het middaguur, tegen half een, nog voor de spoorbomen. Wim reed dertig meter voor haar, hoorde een plof. Hij reed terug, zag haar liggen en schrok hevig bij haar aanblik – het was helemaal niet goed. Ze was bewusteloos, had haar helm nog op, maar bloedde uit een hoofdwond. Met een ambulance is ze naar het ziekenhuis gebracht. Ze is niet meer bij gekomen. Het duurde nog twee dagen. In Soest heeft Afriet haar laatste meters gereden. Het kan die ene tak geweest zijn die Wim zag liggen. Absurd, na al die wereldreizen.
Wim wil haar as verstrooien op de top van de Mont Ventoux.
Wat een prachtig verhaal helaas met geen happy end. Als je het leest dan beleef je het ook heb mijn vrouw ook af moeten geven door een hersen tumor veel te vroeg. Sterkte gewenst je kan in iedergeval terug kijken op een heel mooi leven samen.
Groet Paul
Wat een prachtig in memoriam voor een geweldige vrouw.
Wat leuk en tegelijk droevig om te lezen. Willem is jaren mijn tandarts geweest, Afriet hielp volgens mij in de praktijk.
Wat een vrouw.
Door dit stuk te lezen is het net of ze geen onbekende voor me was. Ik wens haar familie heel veel sterkte.
Mooi eerbetoon, maar wat een tragedie.
Deze reactie schrijf ik vanuit een camping in Bédoin aan de voet van de Ventoux. Steeds moet ik aan haar denken. Als fysiotherapeut heb ik Afriet tweemaal ‘begeleid’ bij haar revalidatie na een heupoperatie ivm slijtage van haar heupen. Ze koos natuurlijk voor de “sportheup” waarbij slechts een gedeelte van het gewricht wordt vervangen. Haar ‘revalidatie’ bij mij bestond er uit dat ze vrolijk binnen kwam lopen met de mededeling “ik wil even checken of de oefeningen die ik doe goed zijn en of ik wel netjes loop”. Ik heb haar na beide operaties maar twee keer gezien. Ze had haar revalidatie volledig onder controle en wist precies wat belangrijk was. Haar herstel verliep natuurlijk probleemloos en snel! Tijdens deze contacten hebben we vooral ook gezellig over fietsvakanties gesproken! Zo’n vrolijke en bijzonder fitte patiënt heb ik daarna niet weer gehad!
Mijn schoonzus. Een sterke en getalenteerde vrouw. Als zij zich ergens voor inzette, kon zij het ook. Afriet, wij zullen je missen. Liefs Anne-Marie
The strongest, more active an sportist woman I have ever met. It has been a gift to meet her , I feel so lucky to have had the chance to enjoy her for almost 10 years, very short. A very good woman, so good and modest. I will never forget her. I cannot believe she is not with us anymore. I will miss her a lot!
Een ontroerend mooi in memoriam. Veel sterkte voor de nabestaanden.
Rest in peace Afriet. Je bent een inspiratie voor vele.
Wat een verhaal over een sportieve mooie vrouw xxxx
Een indrukwekkend verhaal over een indrukwekkende vrouw.
Mooi overzicht Jeroen, kan me niet voorstellen dat zij ‘n tak niet zag, maar sluit het niet uit, wellicht dat in de hersenen iets misging. Door haar ben ik entoesiast geworden voor het spinnen en doe dat al meer dan 10 jaar 2x p/w. Nog hoor vaak haar aanwijzingen in mijn hoofd : trek en duw, adem diep in, niet die buikspieren aanspannen, dat doen ze bij de bodyshape…..etc.
Op uitnodiging van Wim was ik bij de crematie en daar werd warm en inspirerend over Afriet gesproken, onbegrip overheerste, dat aan zo’n mooi en zeer sportief leven een niet passend, abrupt einde kwam. Zal me bij het spinnen in ieder geval haar blijven herinneren, maar bovenal had zij wat mij betreft een veel langere oude dag mogen hebben !
Vandaag hoorde ik over ongeluk Afriet
Ongelofelijk ……
Heb met zoveel plezier met haar gespind
en ze was een voorbeeld voor mij en zal haar niet snel vergeten Wat een power had die vrouw
Sterkte voor de achterblijvers ❤️
Wat een mooi artikel over een bijzondere vrouw. Het is al jaren geleden dat ik Afriet voor het laatst zag, maar heb heel goede herinneringen aan haar. Veel sterkte voor Wim gewenst.
Een waardig-indrukwekkend In Memorian.
Hoorde zojuist ‘ toevallig’ dat Afriet is overleden. Het schokte mij erg. Vele jaren heb ik haar als mijn voorbeeld voor mooi ouder worden bij haar spinlessen gevolgd. Zo wil ik ook ouder worden! Onlangs ( moet voor corona zijn geweest) heb ik haar nog op de Herenstraat even gesproken over hoe met haar gaat. Na de zware hersentumoroperatie geen lessen meer gehad gegeven maar nog wel aan het spinnen gebleven. Wim en kinderen veel sterkte met dit verlies. Afriet blijft mijn voorbeeld zolang ik leef
Wat heb je dat mooi verwoord Jeroen. Dankjewel.
Ik hoorde het pas net op de Utrechtse bloemenmarkt. Bijzondere gesprekken met deze sportieve vrouw spinnen blijvend in mijn gedachten.
Wim was mijn neef en weet nog goed dat hij en Afriet ook altijd bij onze oma en opa in Bergen op Zoom kwam.. Ook dat ze ooit een heel ernstig ongeluk met het gezin gehad hebben in Frankrijk.. Wim ging studeren voor tandarts en Afriet hielp hem waar zij kon.. Een mooie knappe vrouw die altijd hard mee gewerkt heeft.. Wat erg dat daar afgelopen zomer een eind aan is gekomen.. Heel veel sterkte Wim!
Wim en kinderen, gecondoleerd met het overlijden van Afriet.
Ik heb mooie herinnering aan jullie, Afriet een mooie blonde vrouw.. soms ontmoeten ik jullie bij onze opa en oma of mijn tante en oom die in Utrecht woonde als ik ging logeren.. Heel veel sterkte!!
Afriet ken ik uit een andere periode in ons beider leven, de tijd dat badminton ons toch minstens twee keer per week een paar uur in beslag nam. Ze verhuisde mee van de USS naar ons kleine eigenwijze clubje, VUSS en onze ledenvergaderingen vierden we altijd in haar tuin, met een maaltijd waaraan iedereen een bijdrage leverde.
Daarna zijn we elkaar uit het oog verloren. Ik hoorde net van wat een gemeenschappelijke vriend bleek te zijn, dat ze er niet meer is. Vreselijk voor de achterblijvers, mijn condoleances Wim. Maar toch kan ik mij niet onttrekken aan de gedachte dat het ook wel iets poëtisch heeft om deze aarde te verlaten terwijl je doet wat je je hele leven al zo graag gedaan hebt.
Jeetje Jeroen, wat pràchtig geschreven!