Help! Geen e-mail meer

M’n tablet stopte met het ophalen van e-mail op 20 november om kwart over vier. Ik maakte me er niet druk om, want op m’n laptop kwam alles nog gewoon binnen. 

Dat veranderde op 25 november. Toen hield ook de laptop er mee op. 

Verontrustend. Bijna alle e-mails die ik krijg zijn van weinig of geen belang, maar een enkele keer is reactie geboden. 

‘Voer je wachtwoord in’, zei Ziggo. Dat was me nooit eerder gevraagd in de dertig, 35 jaar dat ik een account heb. Toch wist ik nog vrij zeker wat het was. 

‘Onjuist’.

Wat nu?

“Ga via Mijn Ziggo naar je account en maak een nieuw wachtwoord aan.’

Lukt niet. Ook Mijn Ziggo is verdwenen. 

Ik heb weinig affiniteit met computers. Gauw bang dat ik iets doe waardoor belangrijke gegevens definitief verloren gaan. Als ze in de buurt zijn vraag ik m’n zoon, m’n dochter of m’n buurman daarom altijd om hulp.

Maar nu – ver van huis, in het Portugese Monte Gordo -stond ik er alleen voor.  

Bij een temperatuur onder de tien graden houdt het buiten voor mij snel op. Geen adem, pijn in m’n borst. Daarom gaan mijn vrouw en ik tegenwoordig ’s winters een paar maanden naar de Algarve, waar het een stuk warmer en zonniger is (en de lucht veel schoner). 

Het verhaal over die e-mail zou ik lang kunnen maken, maar laat ik dat niet doen. Zes keer heb ik langdurig (soms wel drie kwartier) getelefoneerd met de klantendienst in Utrecht. Tijdens mijn gestuntel merkte ik aan de andere kant van de lijn nooit enig spoor van irritatie. Wat een geduld hebben die mensen. 

Uiteindelijk, op 10 december, twee dagen na het laatste contact, werkte de e-mail op de laptop weer. Op m’n tablet doet hij het nog steeds niet; dat laat ik voorlopig maar zo. 

Intussen brandt in Monte Gordo sinds 1 december uitbundig de kerstverlichting. Op de boulevard is een ensemble opgebouwd met rechts Maria en Jozef, staand, met in hun armen de kleine Jezus, in het midden de kerstman in een arrenslee volgeladen met cadeaus en links een afgesloten schuurtje, vermoedelijk de stal in Bethlehem voorstellend.

Alles is uit de kast gehaald, maar dat er nou een echt gezellige kerstsfeer hangt…. Het is daarvoor te stil. Dit dorp moet het hebben van de buitenlandse toeristen en van de vele (ik vermoed zeker duizend) Portugezen die hier een tweede huis hebben. Van beide zijn er nu te weinig.

Heel anders is het in Vila Real de Santo António, een stadje op drie kilometer afstand, dat zich elk jaar in december omdoopt in Vila Natal (=kerststad). Aardig wat volk op de been, een enorme kerststal in het cultureel centrum en een aandoenlijke kerstmarkt op het plein. Kerstliedjes schallen door de straten. Naar ons idee staat het volume dit jaar harder dan ooit. Zo hard dat we na een poosje toch terugkeren naar ons wat saaie Monte Gordo.

Van daaruit de hartelijke groeten. En Boas Festas.