Ton wandelde door Zuilen en zag een bulldozer de laatste resten van het oude Elinkwijkstadion verwijderen. Nadat ook het scorebord is verdwenen, resteren er slechts herinneringen aan een roemrijk Utrechtse stadion. Op de plek komt nieuwbouw.
met ton aan de wandel
Het einde van Utrechtse voetbalgeschiedenis
Ton van Rooijen
“Ik kan maar niet genoeg krijgen van deze stad.” Ton van Rooijen is sinds vier jaar weer terug in de stad waar hij is geboren en opgroeide. Zijn wieg stond in de Zaagstraat, zijn wilde jaren beleefde hij in het legendarische café De Tregter, zijn geld verdiende hij in de bouw. Nadat hij was afgekeurd kon hij een WAO-uitkering krijgen. Maar Van Rooijen had geen zin om zijn hand op te houden en ging zich omscholen. Hij wilde aan de slag in het maatschappelijk werk maar beschikte niet over de benodigde papieren. Dat hield hem niet tegen. Hij volgde diverse opleidingen en ging uiteindelijk aan de slag bij de afdeling Sociale Zaken (GSD) Zoetermeer. Na zijn pensionering verruilde hij Zoetermeer voor zijn geliefde Utrecht. Dagelijks loopt hij door de stad, verbaast zich over de veranderde stad en legt vast wat hem opvalt. In 'Ton aan de wandel' plaatst De Nuk regelmatig foto’s van Ton van Rooijen.
Alles van waarde is weerloos voor het neo Liberalisme. Niet het probleem bij de bron aanpakken, maar her en der utrecht langzamer hand kapotknippen en niets meer heel laten van een eeuw opbouw vanuit de armoede. Niets meer om trots op te zijn.