Vogelaar Nico plietst om de omgeving schoon te krijgen

Elke week een bijdrage van De Plandelman. Met een van straat geplukt verhaal of onverwachte ontmoeting. Deze keer gaat hij alleen niet plandelen maar eh…. plietsen?

Nico is vaste klant van mijn knijperhub . Twee keer per week parkeert hij zijn fiets op onze stoep, trekt er een afvalknijper en minimaal een vuilniszak of vier uit om vervolgens richting buitengebieden te koersen. Want daar zitten de vogels die Nico graag bestudeert en fotografeert.

In zijn jongensjaren was hij een fanatiek vogelaar. Een jaar geleden pakte hij de oude hobby weer op. Hij schafte een mooie telescoopkijker aan en zag opeens dingen en details die hij daarvoor nooit zag. Maar wat hem óók opviel, waren minder fraaie zaken. Troep in de berm, rotzooi in de sloot. Dat pak papier dat een bezorger naast het fietspaadje had gelazerd bijvoorbeeld. Een half jaar later lag dat er nog. Weliswaar al een stuk verder vergaan, maar nog steeds zichtbaar, nog steeds niet weg. En dat was alleen nog maar papier. Kun je nagaan hoe het al die blikjes, flesjes en plastic langs de weg vergaat. Of beter gezegd: niet vergaat. Op een goede dag verdween die stapel folders en kranten in Nico’s fietskar. Daar bleef het niet bij.

Nico is universitair hoofddocent islamologie en geeft Arabisch. Maar in zijn vrije tijd bestaat zijn ‘werkveld’ tegenwoordig uit de lanen en bermen van het gebied ten zuiden van Utrecht. Een groot gebied van asfalt en natuur. Nico wil vandaag naar de Lek, waar hij oeverlopertjes en andere vogels hoopt te zien. Hij combineert het nuttige met het aangename. In één sierlijke beweging en zonder af te remmen plukt hij een flesje met zijn stok van de straat en deponeert het met een mooie zwaai in het emmertje in zijn aanhanger. Het oogt simpel, maar dat eh… plietsen vergt echt nog wel oefening, ontdekt Plandelman. Een hotspot tegenover de Hornbach eist dat de fietsen echt even op de standaard moeten. Hier was Nico nog niet eerder. Hij struint door de sloot en filosofeert over de correlatie tussen zwerfafval en auto’s. Ooit bevond hij zich in de woestijn, in de middle of nowhere. Geen ziel te bekennen. Maar in die kreupelstruiken van die dorre vlakte, langs de snelweg: plastic troep. Waar auto’s zijn, is de vindkans op zwerfafval het grootst; in bossen en op wandelpaden vind je haast niets.

In deze berm is het McDonalds wat de klok slaat, met hier en daar een metalen voorwerp dat vermoedelijk in de bouwmarkt aan de overkant werd aangeschaft maar geen lang leven was beschoren. Na een kwartiertje is het stuk weer schoon. Belangrijk, want “vuil trekt vuil aan. Het omgekeerde geldt ook. “Ik merk dat ik nog maar heel weinig werk heb aan gedeeltes die ik eerder schoonmaakte,” zegt Nico. Dat is fijn voor het zicht, maar vooral voor de vogels. “Vlak naast en tussen de snelwegen liggen prachtige vogelgebieden. Je wil voorkomen dat een vogel dat plastic meesleept om er zijn nestje mee te bouwen, of zijn kroost mee te voeren.” Nico stapt weer op, richting Lek. Om te genieten van de vogels én… de schone groenstroken onderweg.