Van Teheran naar Utrecht: het succesverhaal van lunchroom Pampalini

Twaalf jaar geleden begonnen de Iraanse broers Ramin en Behnam Rakhshandehroo, Pampalini Lunchroom &Coffee in de Wittevrouwenstraat. De oprechte vriendelijkheid en gastvrijheid van de twee broers maken Pampalini tot een plek waar mensen graag komen lunchen. Om hun gasten alle aandacht te kunnen geven werken ze met een reserveringssysteem via hun website. In het weekend zijn ze altijd volgeboekt. “Bij ons zie je nooit vuile kopjes of borden op tafel staan. En een kopje koffie wordt  altijd met het oortje naar rechts geserveerd. Die discipline hebben we van huis uit meegekregen.” 

De twee broers volgen dezer dagen het nieuws over hun Iran nauwlettend.  Onze vader woont in ons huis in Teheran, maar we hebben ook nog een huis aan de Kaspische Zee waar het veiliger is. Veel van onze familieleden vertrokken naar het buitenland omdat daar betere toekomstmogelijkheden waren. Sommigen gingen naar Amerika, anderen naar Nederland. Mijn zus studeerde in Teheran en wilde haar master voedingsleer in Wageningen halen. Ramin, de oudste van de twee, studeerde landbouwkunde in Teheran en ging ook naar Wageningen om daar zijn studie af te ronden. Behnam is een stuk jonger, hij kwam in de Internationale schakelklas terecht, deed het Vmbo en  daarna een Hbo- studie facilitair- en retailmanagement. Ze woonden met hun moeder in Limburg en de droom om zelf iets te gaan ondernemen kwam op een avond weer boven. Nog geen jaar later hadden ze hun plekje in de Wittenvrouwenstraat gevonden.

“In Duitsland kennen ze allemaal de figuur Pampalini”

Behnam: “We bedachten een lunchroom met typisch Iraanse gerechten, maar langzaam verdwenen die van de kaart. Deze waren te bewerkelijk en onze keuken was eigenlijk te klein. Maar nog steeds zie je de Iraanse invloeden op de kaart.”

De Pampalini-soep is een typisch Iraanse wintersoep, volgens traditioneel recept. De thee die geschonken wordt is ook Iraans en het ijs, roos, munt-drankje is een koude drank die je ook in Iran kan drinken. In Iran, werkt men veel met rozenwater in dranken en gerechten. Ramin bedacht de naam Pampalini. In zijn jeugd, was er op de Iraanse televisie een Oost-Europese tekenfilm waar het draaide om Pampalini. Een ontdekkingsreiziger die wilde dieren op bestelling uit het oerwoud haalde, alleen lukte het hem nooit. Ramin: “Ik was als kind dol op die serie. We krijgen Oost-Europese gasten die verrast zijn over de naam van onze zaak, zij kennen allemaal de figuur Pampalini.”

“In Limburg werd toch wel met argwaan naar twee Iraniërs gekeken”

Behnam:”We kozen Utrecht omdat het centraal ligt en we dachten dat de mensen hier meer open-minded zouden zijn dan in Limburg. Daar werd toch wel met argwaan naar twee Iraniërs gekeken. We kenden niemand in Utrecht, we hadden hier geen vrienden en geen kennissen. Maar langzaam leerden mensen ons kennen”. Behnam leerde zelfs zijn vriendin in de zaak kennen. Roos, die in de bediening werkt, voegt eraan toe:” Ze zijn echt aardig, de leukste bazen waar ik ooit voor heb gewerkt, mooie mensen met passie.”

Behnam:”We hadden niet kunnen denken dat onze zaak zo’n succes zou worden. We moeten het hebben van mond tot mond reclame en dat werkt. Laatst hadden we hier een Amerikaans echtpaar dat speciaal naar ons toe kwam om ons broodje halloumi te eten. Hun dochter die hier studeert had tegen haar ouders gezegd: “ The best in town.” “We hebben alles aan Pampalini te danken.”