Jim Morrison keert terug op aarde in Cloud Nine en de fans van The Doors zijn in de wolken. Niemand daar in de nok van TivoliVredenburg die de in 1971 overleden rockster ooit dichtbij heeft gezien. Nu is het genieten van een tribute; The Doors in Concert.
Ik herinner me de late studentenavonden in de Minstraat dat ik naar de dubbel-LP Absolutely Live luisterde. Opnamen van Augustus 1969 tot Juni 1970. Psychedelische rock uit Californië levend in Oudwijk, ergens in 1976. In 1991 ging ik met Paul Wamsteeker, mijn etagegenoot van toen naar de film die Oliver Stone over The Doors maakte. We hadden na afloop sterke twijfels of Val Kilmer de legendarische zanger wel goed had vertolkt. Stone was uit geweest op de weergave van het tijdsbeeld van de late sixties, tijdperk van revolutionair vuur en opbrandende illusies. Ik had er het mijne van mee gekregen.
Nu hees ik me, 30 kilo later, in TivoliVredenburg naar boven om The Doors in Concert te zien. Een paar weken geleden had ik de aankondiging gezien op facebook. Het was een leuke manier om een uitvoering te zien van een van mijn lievelingsbands. LA Woman was de soundtrack van een zeilkamp in Friesland, 1972. Het begin ook van de verdieping in het briljante werk van de toen al overleden Morrison.
The Doors in Concert begint tot mijn vreugde met The Celebration of the Lizard en die geladen beginregels:
When I was back there in Seminary School
There was a person there
Who put forth the proposition
That you can petition the Lord with prayer
Petition the Lord with prayer
Petition the Lord with prayer
You cannot petition the Lord with prayer!
Danny van Veldhuizen doet dat goed in de rol van Jim Morrison. Het is sterk dat ze voor deze opening gekozen hebben, bij wijze van eerbetoon aan de rauwe dichterlijkheid van Jim Morrison. Van Veldhuizen komt uit Rotterdam, is in het dagelijks leven personal trainer, genoeg voor een afgetraind lijf. Zijn leren broek past strak, met een riem met zilveren versiersels. Goede belichting brengt Van Veldhuizens gezicht onder de wilde haardos dichter bij Morrison – de ronde konen, de geprononceerde lippen. De uiterlijke gelijkenis is minder bij de band: Willem Vonhof (als Ray Manzarek, toetsen), Bobby Baudoin (John Densmore, drums) en Jim Zwinselman (Robbie Krieger, gitaar). Essentiëler is hoe ze The Doors vertolken en dat is goed en soms ook eigenwijs, met sterke varianten.
Kern is de terugkeer naar een hoogst belangrijke periode in de moderne beschaving en de stuwende rol van de rock. Ach, de sixties. In dat opzicht is het boeiend om The Doors opnieuw uitgevoerd te zien en horen. Het sterkst in de versie van Roadhouse Blues. Het is een van de klassiekers waarin Van Veldhuizen vocaal in de buurt komt van Morrisons bronstige stemgeluid.
Er komt acteerwerk aan te pas bij het spelen van Unknown Soldier, met achtergrondprojectie van soldaten in Vietnam. Van Veldhuizen stort als Morrison neer op het podium na het salvo. Hier keert met de fotografie een harde tijd terug. Er staan niet alleen gevorderde zestigers voor het podium, maar ook leuke jonge vrouwen die graag meezingen met Break on Thru. Het geeft iets aan over het erfgoed van The Doors. Riders on the Storm en Light my Fire horen bij de opmaat naar het slot, de toegift met The End – heel knap, met jarenzestigvloeistofbubbelprojecties.
Zo werd het een aangename avond klassieke muziek. Mijn favorieten stonden niet op de setlist: Been Down So Long en The Cars Hiss by my Window. Dan zet ik thuis in Utrecht LA Woman maar weer eens op.
Laat uw reactie achter
Reactie