La Fontana aan de Lange Viestraat zit nog één keer vol. De keuken draait op volle kracht en het personeel loopt af en aan. Op zaterdagavond 13 december is het de laatste avond dat het Italiaanse restaurant in Utrecht open is. Na 46 jaar sluit La Fontana definitief de deuren in de stad.

Eigenaar Dimonte Patrizio  begon op jonge leeftijd als pizzabakker bij La Fontana, dat sinds maart 1979 in Utrechtse binnenstad zat, onder de toenmalige eigenaar Amati. In 1995, toen hij 28 jaar oud was, nam hij het restaurant over. Inmiddels kijkt hij terug op decennia horeca in de stad. „Dit restaurant is een groot deel van mijn leven geweest,” zegt hij. Toch is doorgaan geen optie meer. De beslissing om te stoppen noemt hij moeilijk, maar onvermijdelijk.

Veranderende stad en stijgende kosten

De afgelopen jaren kwamen steeds meer uitdagingen bovendrijven. Volgens Dimonte is het niet zo dat mensen geen pizza of pasta meer willen eten. Het probleem zit hem vooral in de kosten. “Alles is duurder geworden,” vertelt hij. “Personeel, huur, energie, grondstoffen. De marges blijven hetzelfde, maar de uitgaven blijven stijgen.” Het minimumloon is de afgelopen jaren flink verhoogd en het vinden van personeel is lastiger geworden. “Je wilt jonge mensen een eerlijke baan bieden, maar het wordt steeds moeilijker om dat te betalen.”

Daarnaast ziet Dimonte Utrecht veranderen. Parkeren in de stad is duur, waardoor gasten van buiten de stad minder snel langskomen. “Soms kost parkeren meer dan een pizza,” zegt hij. Volgens hem blijven mensen daardoor vaker weg of kiezen ze voor een snelle maaltijd bij een grote keten. La Fontana bevindt zich in het hogere segment van pizzeria’s, waar kwaliteit en sfeer centraal staan. Dat maakt de concurrentie met grote pizzaketens, zoals Dominos en New York pizza, volgens Dimonte vrijwel onmogelijk. “Zij kunnen goedkoper werken, met andere modellen. Daar kun je als zelfstandig restaurant niet tegenop.”

Ook het veranderde horecalandschap speelt een rol. De afgelopen jaren zijn er veel nieuwe zaken bijgekomen in Utrecht. “Dat klinkt positief, maar uiteindelijk eet iedereen minder. Je verdeelt dezelfde groep klanten over steeds meer restaurants.”

“Zoveel mensen hebben hier herinneringen liggen”

Wat La Fontana altijd onderscheidde, was niet alleen het eten, maar ook de sfeer. De werfkelder ademt Italië: lange tafels, warme verlichting, hoekjes waar je rustig kon zitten en de geur van verse kruiden die door de kelder zweeft. Het restaurant groeide uit tot een ontmoetingsplek, geïnspireerd op het Italiaanse dorpsleven. 

“In Italië is de fontein de plek waar mensen samenkomen. Dat probeerden wij hier ook te zijn.” Door de jaren heen werkten er veel vaste medewerkers. Sommigen bleven jarenlang, anderen kwamen als student en vertrokken weer. “Het voelde als een familie,” zegt Dimonte. “We aten samen, werkten samen. Dat maakt het afscheid moeilijk.”

Op de laatste avond komen vaste gasten nog één keer langs. Sommigen reageren verrast, anderen verdrietig. “We hebben niet iedereen op tijd kunnen bereiken, dat het restaurant gaat sluiten.” vertelt Dimonte. “Dat vind ik jammer. Het is te snel gegaan.” De laatste pizza’s gaan de oven in en het personeel loopt een extra ronde om iedereen te helpen. Toch overheerst op deze avond ook dankbaarheid. “Zoveel mensen hebben hier herinneringen liggen,” zegt hij. “Dat maakt me trots, maar ook emotioneel.” De geur van het deeg, de muren, de lampen en de stoelen, alles voor de laatste keer. Maandagochtend begint het leeghalen van het pand. Tafels, stoelen en decoratie verdwijnen. “Dat wordt confronterend,” zegt Dimonte. “Dan zie je pas echt dat het voorbij is.”

“Het is tijd voor een andere rol met meer tijd voor familie”

Hoewel de Utrechtse vestiging sluit, blijft La Fontana in Houten bestaan. Daar richt Dimonte zich op een ander publiek. „Het is anders dan in Utrecht,” zegt hij. „Mensen komen daar niet na de bioscoop of het theater, maar echt om uit eten te gaan.” Ook zijn er in Houten minder studenten die kunnen komen werken bij het restaurant, het personeel gaat dus ook veranderen.

Toch probeert hij iets van de Utrechtse sfeer mee te nemen. Zo verhuizen ook schilderijen en decoraties uit de werfkelder mee naar Houten. “Dat helpt om het gevoel vast te houden.” En het belangrijkste: de fontein gaat natuurlijk ook mee. Zelf staat Dimonte inmiddels meer op afstand. Hij werkt achter de schermen en laat de dagelijkse leiding over aan medewerkers. “Ik ben ouder geworden,” zegt hij. “Het is tijd voor een andere rol met meer tijd voor familie.” 

Met de sluiting van La Fontana verdwijnt opnieuw een klassiek restaurant uit de Utrechtse binnenstad. Volgens Dimonte is het voor dit soort zaken steeds moeilijker om te overleven. Voor hem voelt het als het einde van een hoofdstuk. “Als het had gekund, was ik doorgegaan,” zegt hij. “Maar de stad verandert, en daar moet je in mee. Soms betekent dat ook loslaten.” Hij had het graag doorgegeven aan zijn kinderen of kleinkinderen, maar dat bleek niet haalbaar. De Utrechtse vestiging verdwijnt, maar de herinnering aan La Fontana blijft.