De Rekenkamer Utrecht deed een jaar lang onderzoek naar de gemeentelijke wijkaanpak voor Overvecht. De resultaten van het onderzoek zijn niet gepubliceerd, omdat de kwaliteit onvoldoende zou zijn en omdat het gemeentelijk beleid zou zijn aangepast.
Op aandringen van de raad zijn onlangs wel zeventien pagina’s uit het rapport openbaar gemaakt. Mahmut Sungur, fractievoorzitter van Denk, noemde het op De Nuk een bijzonder stuk zonder conclusies en aanbevelingen, een afgedankte versie van het oorspronkelijke rapport. “In deze vorm heb je er eigenlijk niets aan. Ik zie nog steeds geen reden om het volledige rapport niet te publiceren.” Zijn mening wordt gedeeld Gert Jan de Vries, projecteider van het onderzoek van de Rekenkamer. In een brief aan de raad noemt hij het verwijt dat de kwaliteit van het onderzoek onvoldoende is onzinnig en ongepast. De Vries, hij woonde zelf jarenlang in Overvecht, trekt naar aanleiding van het onderzoek een aantal conclusies. En die zijn niet mals: ‘Interne sturing loopt vast op verkokering tussen gemeentelijk diensten en organisatie onderdelen.’
Hieronder de brief van de Vries aan de raad.
Geachte leden van de raad,
Zoals u wellicht weet was ik de projectleider van een onderzoek van de Rekenkamer Utrecht (RKU) naar de gemeentelijke wijkaanpak voor Overvecht. De uitkomsten van dat onderzoek zijn nooit gepubliceerd, omdat de kwaliteit van dat onderzoek onvoldoende zou zijn. Ik heb u eerder geschreven dat en waarom ik dat verwijt onzinnig en ongepast vind.
Zeer recent heeft de gemeente Utrecht de uitkomsten gepresenteerd van een proces waarin ambities, aanpak en organisatie van het programma Samen voor Overvecht zijn aangescherpt. Ik denk dat van een aanscherping geen sprake is, eerder van een herhaling van zetten.
Ik heb een jaar lang (tussen mei 2024 en mei 2025) rondgelopen in Overvecht. Ik heb met honderden bewoners, met tientallen trekkers van initiatieven in de wijk en met tientallen betrokken ambtenaren gesproken. Daarnaast: ik kom zelf uit de wijk. Ik ben weliswaar geboren in een flatje op Kanaleneiland, maar heb tussen 1968 en 1986 in Overvecht gewoond. Mijn ouders woonden er tot 2011. Beide ervaringen hebben me in staat gesteld voor mezelf een analyse te maken over waarom de bestaande aanpak voor Overvecht niet werkt en niet kan werken. Dat is géén alternatief onderzoeksrapport. Het is een analyse op basis van wat ik in de wijk heb gezien en beleefd. En als doorgewinterd rekenkameronderzoeker richt ik me daarbij vooral op datgene waaraan het naar mijn idee schort in de gemeentelijke aanpak voor de wijk.
Mijn analyse laat zich in vier kernpunten samenvatten:
Het ontbreekt aan visie en strategie;
Er wordt niet gestuurd;
Er is geen samenwerking;
Er wordt vooral teleurstelling georganiseerd.
Visie en strategie
Samen voor Overvecht (en de voorlopers ervan) zijn containers voor zo’n beetje elke ambitie die je voor een wijk als Overvecht kunt hebben. Waar je niet tegen kúnt zijn. Er worden nergens keuzes gemaakt – niet tussen ambities en niet daarbinnen – en de recent aangekondigde “aanscherpingen” zijn dat vooral niet. Waar geen heldere visie wordt ontwikkeld is het lastig om een strategie uit te stippelen. Die is er dus ook niet. Outreachend werken is geen strategie. De aanpak “kans-plek-coalitie-aanpak” die met Samen voor Overvecht werd gepresenteerd (en die iedereen alweer vergeten is) is dat ook niet. En dan kan het gebeuren dat opeenvolgende programma’s voor de wijk die we de afgelopen decennia hebben gezien eigenlijk kopieën van elkaar zijn met aan het einde de verzuchting dat de aanpak een kwestie van lange adem is.
Sturing
Er is een ingewikkelde governance structuur opgetuigd. Maar gestuurd wordt in de praktijk niet of nauwelijks. Interne sturing loopt vast op verkokering tussen gemeentelijk diensten en organisatie onderdelen. Eerdere en bestaande pogingen om die verkokering te doorbreken (bijvoorbeeld met
Opgavegericht Werken) hebben niets opgeleverd. Dat betekent dat het programmateam dat verantwoordelijk is voor Samen voor Overvecht niets te zeggen heeft over wat vanuit de staande organisatie in de wijk gebeurt. Zolang dat programma (extra) geld kan verdelen willen gemeentelijke diensten best meedoen en meeprofiteren. Maar ze blijven wel hun eigen ding doen. Van dwingende, inhoudelijke sturing en afstemming kan zo geen sprake zijn.
Sturing op wat er in de wijk gebeurt komt evenmin van de grond, om de eenvoudige reden dat niemand een idee heeft wat er allemaal (gesubsidieerd of niet) in de wijk gebeurt. Vrijwel alle ambtenaren die ik in het afgelopen jaar sprak verzuchtten vooral dat: dat ze graag meer zicht en grip zouden hebben op het vele dat gebeurt. Want waar stuur je anders op? Hoe bepaal je wie wel of niet financieel ondersteund worden? Hoe stel je vast waaraan behoefte is? Chaos.
Samenwerking
Als je niet weet wat er is, wordt het ook lastig om samenwerking in en voor de wijk te van de grond te krijgen. Dat geldt binnen de gemeentelijke organisatie, zoals ik hierboven aangaf. Maar dat geldt ook voor organisaties die (al dan niet namens de gemeente) in de wijk actief zijn. Neem bijvoorbeeld het jongerenwerk. Ambtenaren stelden al in 2022 vast dat samenwerking tussen de belangrijkste uitvoerder op dat terrein – Jou – en andere organisaties en initiatieven die zich op jongeren richtten, niet van de grond kwam. Dat is problematisch omdat Jou wel een breed, maar geen diep bereik heeft binnen die groep. Andere initiatieven slagen daar beter in. Maar verder dan een voorgenomen Jongerenpunt komt men niet. Dat is een vlag op een modderschuit zolang het achterliggende probleem – gebrek aan samenwerking en soms ronduit concurrentie – niet wordt aangepakt.
Met “Thuis in je Wijk” beloofden meer dan dertig organisaties én de gemeente Utrecht onder meer in Overvecht beter samen te gaan werken om bewoners met een (bijvoorbeeld psychische, fysieke, of sociaal-economische) achterstand gerichter en beter te gaan helpen. Tijdens een feestelijke bijeenkomst zette ook de gemeente haar handtekening onder een akkoord hierover en draagt financieel bij. Anno 2025 hebben de kwartiermakers voor Overvecht niet meer bereikt dan een tweemaandelijks overleg tussen de meest betrokken organisaties. Voor betrokken en betroffen bewoners is nog niets gedaan. In september 2025 zou de financiering vanuit de gemeente voor dit project stoppen.
Je eigen teleurstelling organiseren
Overvecht kent nu zo’n twintig jaar (brede) programma’s waarmee achterstanden in die wijk moeten worden bestreden. Van de Krachtwijkenaanpak, via Doe Mee! en de Versnelling tot Samen voor Overvecht. Als je ze naast elkaar legt zijn ze nauwelijks uit elkaar te houden. Ambities komen soms letterlijk overeen, en gekozen handelingsstrategieën zijn altijd even onnavolgbaar. Uitkomsten zijn ook steeds dezelfde. “Vooruitgang is kwetsbaar” is dan code voor stilstand. De harde cijfers laten zien dat dat in Overvecht het geval is. Het gaat niet beter en de kloof met de rest van de stad blijft even groot. Dat het zonder die brede programma’s nog slechter zou gaan met de wijk is op zijn best een armoedig argument. De grootse programma’s die met veel aplomb worden gepresenteerd, waarin miljoenen aan belastinggeld wordt gestopt, zijn simpelweg niet effectief. Dat zien bewoners ook en betrokken bewoners zien ook waar dit door komt en wat ik hiervoor heb willen duiden. Mensen zijn niet gek en wel in staat door verhullend beleidsjargon heen te kijken.
Het gaat in Overvecht niet goed en ondanks alles toch ook weer wel. Er is een nieuwe middenklasse ontstaan. Mensen met Marrokaanse, Somalische, Surinaamse, Nederlandse wortels. Die met plezier in de wijk wonen, goede banen hebben en graag een bijdrage willen leveren. En vaak al leveren. Het is bij wijze van spreken de kurk die je nodig hebt om de wijk leefbaar te houden en perspectief te bieden. Maar dan moet je, ook als gemeente wel keuzes maken in aanpak en focus.
In Rotterdam is dertig jaar geleden een bewuste keuze gemaakt om een deel van “Zuid” via een brug letterlijk met de rest van de stad te verbinden. Een doel was het om middengroepen te verleiden de Maas over te steken en op Zuid te gaan wonen. Die keuze was en is aanvechtbaar: door duurder te gaan bouwen komt er minder plaats voor goedkopere woningen en verdrijf je bepaalde groepen. Maar het is wel een keuze. Die – met vallen en opstaan – lijkt te werken. Ik woon al decennia met veel plezier op Zuid.
Ik hoop dat Overvecht zijn eigen Erasmusbrug vindt (op een bedje van Marco Pastors, Riek Bakker en wijlen Bram Peper – mensen die durfden en durven kiezen). Maar dat gaat met de huidige mikado-aanpak van de gemeente Utrecht niet lukken.
Gert Jan de Vries
WIL JE DE ONAFHANKELIJKE JOURNALISTIEK VAN DE NUK STEUNEN? DAT KAN VIA DE DONEERKNOP ONDER DIT ARTIKEL.
Iemand nog twijfels waarom het rapport niet gepubliceerd is?
Het stadsbestuur in een notendop: ze doen maar wat!
Wethouder Streefland had ‘Samen voor Overvecht’ in haar portefeuille. Verantwoording hoeft ze niet af te leggen, want ze verlaat binnenkort de politiek. Bij haar aangekondigde vertrek spraken collega’s veel lovende woorden over haar. De werkelijkheid is dat deze vrouw werkelijk niets heeft gepresteerd. De mislukte aanpak van Overvecht is daar een voorbeeld van.
Gert Jan de Vries is niet zo maar iemand. Lees mee wat er zoal in zijn CV staat:
Over mij
* In 2001 promoveerde ik op een onderzoek naar de effecten van het werk van de Algemene Rekenkamer. Mijn onderzoekswerk heeft sindsdien altijd in het teken gestaan van de vraag naar doelmatige en effectieve besteding van publiek geld;
* Voor RAND Europe onderzocht ik tussen 2000 en 2002 onder meer de besteding van steungelden in Oekraïne;
* Voor de Tweede Kamer der Staten-Generaal onderzocht ik in 2003 de invoering van competentiegericht beroepsonderwijs;
* Voor de Algemene Rekenkamer voerde ik onderzoeken uit naar onder meer effecten van bezuinigingen op uitvoeringsorganisaties, taakuitvoering door de AIVD, de invoering van ICT systemen bij de Nationale Politie en de uitvoering van missies door de Nederlandse krijgsmacht;
* Tussen 2017 en 2019 was ik bestuurlijk assistent van de toenmalige president van de Algemene Rekenkamer, Arno Visser;
* Tussen 2021 en 2025 werkte ik als projectleider/onderzoeker voor de Rekenkamer Utrecht;
* In 2022 ontving ik voor mijn werk de Goudvink, de prijs van de Nederlandse Vereniging van Rekenkamers voor het beste Rekenkameronderzoek;
* Sinds 2025 voer ik als zelfstandige onderzoek uit in opdracht van (lokale en regionale) rekenkamers.
Ik ga ook nog inhoudelijk reageren.
Alvorens ik mijn reactie plaats geef ik inzicht vanuit welke optiek ik naar de werking van overheidsbeleid en de werking van wet- en regelgeving kijk.
Ik heb mij, als bestuurder bij MKB Nederland, 25 jaar lang gebogen over de kwaliteit en integriteit van al het beleid en alle wet- en regelgeving van VROM/I&M, en opvolgende ministeries die gaan over Ruimtelijke Ordening en Omgevingswetten. Namens MKB-NL was ik lid van de Nationale Adviescommissie STEM; een zes jaar durend wetenschappelijk onderzoek naar de werking van milieuwetgeving ter voorbereiding van de Omgevingswet.
Ik vertegenwoordigde bij MKB-NL de Nederlandse Beroepsorganisatie van Accountants. Vanuit mijn professionele achtergrond heb ik veel commentaren en opinies over jaarverslaggeving en de accountancy geschreven. Ook over gedrag en cultuur van accountants.
Het doel van alle wetgeving, van al het overheidsbeleid, is het sturen van het gedrag van individuen, bedrijven, ambtenaren, pressiegroepen, NIMBY’s, dus ook de gehele sociaal maatschappelijke sector.
Wat uit de evaluatie van Gert Jan de Vries duidelijk blijkt dat die gehele, professionele, sociaal maatschappelijke sector er in Overvecht een verschrikkelijke puinhoop van heeft gemaakt. Een puinhoop die vele, vele malen groter is dan de puinhoop bij filmtheater ’t Hoogt.
Over die puinhoop schreef ik tien jaar geleden op DUIC een vernietigende brief aan de Raad. De ambtenaren van de afdeling cultuur stelden alles in het werk om het falen van ’t Hoogt onzichtbaar te maken. Ik toonde aan dat zij de Raad voorlogen en bedrogen.
Dat is de kern van de machinaties van de ambtenaren en hun politieke bazen om het systematisch falen in Overvecht eveneens onzichtbaar te maken.
Dank aan DeNuk voor dit wederom sterk staaltje van het kritisch volgen van de politiek. Ik heb gelijk weer een donatie gedaan. Doe dat ook, onderzoeksjournalistiek is erg belangrijk.
DeNuk heeft de rol die DUIC vroeger had overgenomen. Dat blad is tegenwoordig een inhoudelijke aanfluiting. Logisch als je aan het subsidie infuus van de gemeente hangt. Onafhankelijk?? Ho, maar, doe een donatie aan DeNuk, dat is veel belangrijker. DeNuk is een noodzakelijke voorwaarde voor het fatsoenlijk functioneren van de Utrechtse politiek.
En excuses aan de redactie dat ik het hier zo voor haar opneem. (:-
Dankjewel voor deze heldere duiding Gert Jan de Vries!
De jarenlange georganiseerde teleurstelling, oogst ook terecht wantrouwen en gedemoraliseerd sentiment van de bewoners van Overvecht.
In de jarenlang verkozen aanpak is een toxisch patroon op te merken wat in veel werkgebieden ettert. Een onlogische, onhandige en onsamenhangende constructie, waarbij juist het niet oplossen van problemen wordt beloond.
Een bestaande uitdaging wordt opgepompt, om er daarna met zoveel mogelijk subsidiegeile mensen omheen te gaan dansen. Zolang het subsidie loopt worden er aansprekende termen heen en weer ge-pingpongt in weinig constructieve overleggen. Tegen het einde van de looptijd kan subtiel nog wat extra schade gemaakt of benadrukt worden om een nieuw subsidie aanvraag te legitimeren.
Door de subsidie-opgave breed en vaag te houden en het ontbreken van praktische terugkoppeling naar doelmatige prestaties, een overzicht of toezicht daarop, wordt een pervers prikkelend banen-circus in stand gehouden.
‘De doelgroep’ duikelt en struikelt ongestoord verder terwijl over hun rug, zonder enige verantwoording af te leggen, vele zakken worden gevuld.
Armoede en achterstand als winstmodel.
Als stad is het hebben en in stand houden van achterstandsgebieden ook lucratief. Het biedt aanleiding om EU subsidies los te weken en ook kun je door het contrast, de perceptie van status in andere wijken omhoog schroeven.
Dit is kwalijk te noemen. Sociaal vertaalt zich dit in extra verdeeldheid en lokaal manipuleer je oa. hogere grond en huisprijzen. Zonder financieel arme buurt, geen financieel rijke buurt.
Morele armoede, ruggengraat-rot en huichel-hulp blijken echter niet lokaal gebonden te zijn en het opheffen van die innerlijke armoede en aantasting hebben mi. ook prioriteit maar zullen toch echt van binnenuit moeten komen.
Met gekleurde of selectieve beeldvorming van mensen in een wijk als Overvecht en het gebrek aan toegang tot tastbare, werkelijke ondersteuning, sluit je mi. ontwikkeling van talent uit en ontneem je mensen ook de kans om een positieve bijdrage te leveren aan de samenleving. Een laffe en luie manier om een ongunstige status quo te behouden.
Ik hoop eigenlijk op een gedegen, vraag gestuurde aanpak met minimaal gesponsord bemoei en geknoei. Hooguit investeringen met focus op het versterken, faciliteren en optimaliseren van een gezonde, veilige en sociale leefomgeving.
Waaraan denken de mensen uit Overvecht, van verschillende leeftijden, als het gaat om een gunstig toekomstperspectief?
Ik hoop op een omgeving die op neutrale wijze, mensen uitnodigt tot onderling contact en oprecht gedragen persoonlijke betrokkenheid. Om vanuit die plek gezamenlijke grond en taal te vinden zonder invloed of voorwaardelijkheid van zogenaamd welzijnswerk.
Al zijn er op alle lagen ook mensen die het falende systeem als excuus gebruiken om het uitleven van persoonlijke zwaktes te rechtvaardigen. Uiteindelijk moet er om de negatieve spiraal te doorbreken, ergens een begin gemaakt worden.
Vaak wordt bewust vastgehouden aan vernietigende zaken omdat de angst om nergens grip te kunnen vinden groter is. Hoe ongunstig ook, je weet zo in ieder geval wat je hebt. Maar hoe houdbaar en werkbaar is dat?
Wellicht worden prioriteiten pas zichtbaar wanneer bestaande sponsoring-structuren verdwijnen. Het vrij toestaan van burgers om zich zelfstandig te reorganiseren daarna, is enorm waardevol want het kan niet anders dan aansluiten op wat nodig en nuttig voor hen is.
Het vergt dan om mensen zonder oordeel in hun waarde te willen zien en te laten. Dit vertrouwen bieden en de zorgvuldig afgestemde aanvragen ongemoeid ondersteunen, biedt wellicht een kans op herstel van vertrouwen.
Ook denk ik aan het zichtbaar maken van; voorbeelden waarbij mensen vertellen hoe zij ondanks hun situatie, manieren hebben gevonden om er krachtig uit te komen, ter inspiratie. En van de ervaringen van mensen die buiten het bestaande systeem, beter werkbare alternatieven onderzoeken. En waar mogelijk verslag doen van eerdere werkwijzen die absoluut niet werken en waarom. En dat dan vanuit zoveel mogelijk perspectieven. Bruikbare lessen verzamelen. Er naar luisteren en er iets mee doen.
@Sjeu.jammer,dat je er kennelijk vanuit gaat, dat het “monster”dat al die chaos creëert, niet aan te pakken valt en berustend door jou gekwalificeerd wordt als het bestaande systeem. Oké een advies; geen sponsoring meer. Ik vroeg bij het lezen van de voortreffelijke analyse van de Vries steeds af: hoe kan dat? Bij het lezen kreeg ik een beeld van een enorme zuil, 100 m hoog, waar iedere dag met een kraan een container naar beneden wordt gehesen. Op de container is een lijst geplakt met spullen die die dag in de kraan moeten worden gestapeld. Beneden wonen de burgers in het vrije veld en boven zit het bestuur en ambtenarij samen met de raad. En als ‘s avonds niet precies de lijst uitgevoerd is, wordt er geschoten. Het is wel heel apart. Burgers krijgen allerlei boetes, heffingen, belastingen door de gemeente opgelegd, maar iedere sanctie ontbreekt als het bestuur of ambtenarij faalt. De overheid heeft er de afgelopen tientallen jaren vele taken bijgekregen. Toezicht, toeslagen, paspoorten, vergunningen, uitkeringen bestemmingsplannen. Daarnaast is de overheid niet alleen verantwoordelijk voor behoud van de wijk, maar daarnaast heeft ze de taak verval te voorkomen en na te denken over de toekomst. Hoe gaan we de mobiliteit regelen? Is er voldoende huisvesting? Als je de verantwoordelijkheid hebt voor dit soort producten, moet je goed begrijpen wat dat betekent. En het lijkt wel of die discipline, dat besef ontbreekt. Hoe is het anders mogelijk, dat je besluit tot een wijkaanpak en er dan zo’n puinhoop van maakt. Want dat mag je toch concluderen uit de waarnemingen van de Vries Miljoenen worden er verkruimeld door gejaagd zonder enig zichtbaar resultaat. Als je pretenties uitspreekt en er dan niets van terecht brengt, levert dat alleen maar frustraties ,lees schade ,op .Dat had je er beter niet aan kunnen beginnen. Het probleem wordt dan alleen nog maar groter. Op een of andere manier zijn de organen van de overheid en ik denk dan aan gemeenteraad, de burgemeester en wethouders en ambtenarij niet in staat product gericht te beslissen, uit te voeren en af te leveren. Politics in plaats van products. Deze casus zou een concreet prachtig voorbeeld zijn om de Vries uit te nodigen om met deze partijen een analyse te maken, waarom het zo fout is gegaan. Zeg maar jezelf in de spiegel kijken en dan in een streaming, waar alle burgers kunnen meekijken. Op basis van de wijsheden, die opgedaan zijn, vervolgens een paar proefprojecten te beginnen waarin de rol van bestuur, ambtenaar en raad wordt geherdefinieerd Een en ander natuurlijk onder bewaking van de rekenkamer. Ik vrees dat het anders weer wordt: ze deden een plas en het bleef zoals het was.
@Bernard Tomlow
berusting voel ik zeker niet, maar ik erken al flinke tijd, de wijsheid in de uitdrukking “Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg”.
Ik zie de politiek aanhoudend glitters over de poep strooien, maar je blijft de poep toch ruiken.
Het komt mi. grotendeels neer op gebrek aan afstemming, verzwijgen van misstanden en het belonen van de verkeerde zaken. Het huidige systeem biedt mi. teveel gelegenheid tot corruptie, machtsmisbruik en belangenverstrengeling. Ik zou het graag anders zien.
Ik pleit voor een constructie waarbij die dingen onmogelijk zijn of in ieder geval zwaar bestraft worden. Een constructie waar juist het oppakken van verantwoordelijkheid beloond wordt.
Of waar de mensen voor wie het beleid wordt gemaakt, naar aanleiding van de uitwerking ervan ook mogen inbrengen hoe de beleidsmakers en bestuurders ervoor worden beloond. Wellicht motiveert zoiets tot meer afstemming en integriteit.
Volgens mij hebben veel mensen ervaringen en verhalen die, wanneer ze openbaar worden, nare gevolgen kunnen hebben omdat ze daarmee het huidige systeem kritisch bevragen.
Dat zou niet moeten mogen maar het heeft mi. oa. met afhankelijkheid te maken van een systeem wat oa. ziekte, ongezondheid, armoede en verdeeldheid etc. als winstmodel heeft. Elke fractie geeft immers aanleiding om een industrie en daarmee werkverschaffing eromheen te creëren.
Een overheid/ lokale politiek met zorgplicht kan via het rondstrooien van subsidies -in theorie- zeggen dat ze aan die zorgplicht voldoen. Ze hebben het dan uitbesteed, maar er is geen opvolging. Ik vind dat zij daar steken laten vallen. Dat subsidies niet vrijblijvend zijn. En ik vind ook dat macht op elke laag, uitgedaagd en bekritiseerd mag worden.
Op respectvolle wijze en zonder consequenties. De motivatie is immers het verbeteren van de situatie voor de mensen die te maken hebben met de gevolgen van bestuurlijke keuzes.
Ik heb in 2015 een methode bedacht om gevoelige dingen op een veilige manier onder de aandacht te brengen. Al is er natuurlijk veel meer voor nodig om een structureel platform te bieden aan onrecht en misstanden in systemen.
Een onderdeel ervan noemde ik V.E.T.O. – Vanuit Ervaring Toetsend Orgaan
(Waarna je vanuit die getoetste ervaringen kunt gaan organiseren om uiteindelijk een werkbaar, degelijk alternatief systeem op te tuigen waar afstemming de norm is en kwaliteit van leven voor iedereen een streven).
Een methode die heel veel toegepaste kennis en ervaring vanuit meerdere lagen bijeenbrengt en die op verschillende thema’s is toe te passen.
Bv. in de zorg zou het gaan om een Toegankelijke, Onafhankelijke Veilige plek waar cliënten, hun mantelzorgers en zorgprofessionals,
vrij uit kunnen spreken over hun ervaringen en ideeën over de zorg en over aan zorg gerelateerde zaken.
Op andere werkvelden kun je ook de daarbij betrokken partijen bij elkaar brengen binnen die methode.
Met positief karakter, constructieve insteek, meewerkend & oplossingsgericht. De krachten bundelen, samenwerking zoeken, onderzoeken wat wél mogelijk is. Bv. ervaringen, kennis en adviezen delen, signaleren, vragen stellen, feedback vragen.
Maar waar met name ook op een veilige manier de misstanden en klokkenluider-zaken worden aangekaart en geanalyseerd. En waar ook persoonlijke experimenten buiten het huidige systeem worden gewaardeerd.
Zo zijn de huidige regelgeving en ontwikkelingen aan de realiteit te toetsen.
Samen vormen de gedeelde kennis, ideeën en ervaringen
een inhoudelijk, breed getoetst signaal naar gemeenten. Dit vereenvoudigt mi. een beter afgestemd beleid. En dat kan er toe bijdragen dat de positie, weerbaarheid en zelfredzaamheid van burgers wordt versterkt zodat dat zij zelf de regie kunnen houden/nemen bij toegang tot de beschikbare diensten in het sociale domein.
Vanwege behoud van onafhankelijkheid wilde ik mijn concept zonder subsidie of externe bestuurlijke invloed opzetten. Om het als beweging vanuit oprechte betrokkenheid, organisch laten groeien. Maar ivm. persoonlijke omstandigheden, ligt het al 10 jaar te verstoffen op een plank.
@Bernard Tomlow,
@Sjeu, schiet de pijl in de roos. De maatschappelijke dienstverlening bestaat uit een circus van om elkaar heen dansende maatschappelijke en GGZ werkers. Niemand heeft doorzettingsmacht, dus iedereen doet wat de eigen bubbel het best uitkomt.
De NRC laat zien hoe dat, wat de GGZ betreft, in Veendam, effectief is opgelost. Centralisatie van indicaties op een zo hoog mogelijk professioneel niveau, en vervolgens een beperkt aantal aanbieders die dienen uit te voeren en verantwoording over de resultaten afleggen. Veendam gooide de ‘gesubsidieerde marktwerking’ overboord.
https://www.nrc.nl/nieuws/2025/09/15/veendam-gooide-de-marktwerking-overboord-in-de-jeugdhulp-en-zie-de-wachtlijsten-verdwenen-a4906175
Als er één sector is waar de marktwerking, ook subsidies die tot versplintering leiden is marktwerking, voor desastreuze resultaten leidt is de maatschappelijke dienstverlening.
Niemand, nee niemand trekt zich daar ook maar iets aan van het algemene belang. Het voortbestaan van de eigen gesubsidieerde bubbel staat voorop. Daar wordt alles voor uit de kast getrokken; ‘Het doel heiligt de middelen’, is daar de verderfelijke moraal.
Waar behoefte aan is, is doorzettingsmacht. Één persoon die de opdracht krijgt, daar jaarlijks stevige verantwoording voor aflegt, en minimaal 6 á 7 jaar blijft zitten. Alles en iedereen is aan die persoon ondergeschikt. Zowel ambtenaren als stichtingen dienen de aanwijzingen subiet uit te voeren. Wie niet presteert wordt uitgesloten.
Het slechten van de muren tussen de ambtelijke diensten én de uitvoerende stichtingen en het bereiken van effectieve resultaten is het doel.
Overigens. Er is in Overvecht sprake van een ernstig conflict tussen beroeps- en vrijwilligersorganisaties. Vrijwilligersorganisaties organiseren zich van onderaf. Vanuit de praktijk, de professionals organiseren zich vanuit jaarplannen.
Echter, als de werktijd voorbij is stoppen die professionals waar de vrijwilligers zich blijven inzetten. Die vrijwilligers werken namelijk vanuit betrokkenheid, en niet vanuit een economisch belang.
Er is een ingrijpende verandering nodig. Een verandering die ik ook herhaaldelijk voor het energie reductie beleid heb betoogd. De brede inzet en kennis van de burgers dient met een back office faciliteit door een degelijke professionele uitvoeringsorganisatie ondersteund te worden. Het doel is het effectief en efficiënt organiseren van burgerkennis. Van burgerwetenschap. Iets waar professionals in de maatschappelijke dienstverlening een hekel aan hebben.
@Sjeu,Goossens. Als rode draad in jullie reactie lees ik ;stem je beleid ook af op inbreng van burgers, zowel opbouwend als kritiek wegens falen, en zorg voor continuïteit in uitvoering. Ik reageer met een paar anekdotes. Velen zijn op dit moment geen vriend van Rusland. Wij moeten niet vergeten, dat wij onze vrijheid te danken hebben aan de slagen bij Stalingrad en Koersk en omstreken. Vooral bij de laatste slag in juli 2043 verloren beide partijen 1.3 miljoen soldaten. Waarom dit verhaal? Posities zijn niet zwart-wit. Jullie reacties lezend moest ik opeens denken aan Rudolph Giuliani. Hij schreef een boek Leiderschap over zijn periode als burgemeester van New York. In die periode brak hij met allerlei ingeslopen bureaucratie. Een voorbeeld: wekelijks werd er vergaderd. Als een ambtenaar een kwestie relevant achtte, werd daar tijdens de vergadering met de wethouders ruimte gemaakt. Er was een soort exel-sheet met kolommen. Als een afspraak was gemaakt, werd een verantwoordelijk wethouder aangewezen met tijdpad voor de uitvoering. Achter naam en project kwam een kleur groen voor het tijdpad. Iedere week kwam het project terug in de agenda .Bij overschrijding moest de wethouder zelf melden. Als uitstel toegestaan werd ,werd de kleur oranje. Bij nieuwe overschrijding rood vloog de wethouder behoudens overmacht eruit.Ook ging Giuliani met zijn ambtenaren iedere week een wijk in om informatie op te halen. Dat is doorzettingsmacht en serieus nemen van burgers. Over die doorzettingsmacht; Burgemeester van der Laan stelde Leen Schaap aan om de institutionele rottigheid(zelfverrijking, discriminatie, intimidatie)bij de brandweer op te lossen. Dit leidde natuurlijk tot gigantische weerstand bij de ‘heren’. Het corps kende geen uitvoerende brandweervrouwen. Van der Laan steunde Schaap tegens alle ondermijningen. Van der Laan overlijdt, Halsema neemt zijn taak over, organiseert een commissievergadering, waar de heren met allerlei valse beschuldigingen en emoties Schaap zwart maken. Halsema vraagt Schaap te vertrekken. Dat is het probleem. Zo verander je nooit een cultuur. Vandaar mijn suggestie: analyseer en begin met concrete projecten a la Giuliani. En over burgers betrekken; laatst keek ik naar een Belgische zender. Opeens kon je via een URL op het scherm je mening geven met ja of nee. Zo simpel. Laat je fantasie maar werken over de vele mogelijkheden om informatie op te halen
@toine goossens. Dat DUIC de spreekbuis is geworden van de gemeente is wel te begrijpen. Een kwestie van follow the money. DUIC kreeg van de gemeente een bedrijfspand op een A-locatie (Achter Clarenburg). Daar zit de redactie en worden ook werkplekken commercieel geëxploiteerd. Voor wat, hoort wat. De intens luie gemeenteraad vond dit de normaalste zaak van de wereld. Gelukkig kent Utrecht naast De Nuk nog andere media (rtv Utrecht, AD UN) die zich niet laten omkopen.
@Tomlow @Sjeu @Goossens
Posities zijn inderdaad niet zwart-wit. En ook al geloof ik ook dat subsidiëring van hulp in combinatie met marktwerking negatieve gevolgen heeft, ga ik vooralsnog niet uit van kwade intenties van diegenen die, op allerlei manieren, hulpverlenen. Wel geloof ik dat het een zuigende werking heeft, waar moeilijk uitgestapt kan worden. Zowel op sociaal als op financieel vlak. Het om elkaar ‘heendansen’ ( Goossens ). De consequenties zijn hetzelfde.
Dus ik ben het zeker eens met Sjeu dat er neutralere gronden moeten komen om mensen met elkaar in contact te laten komen. Want al is hulpverlening soms wel nodig, de hulpverleningspositie kan er zelden een zijn van gelijkwaardigheid in het contact -vanwege de kwetsbaarheid ervan- en dus blijft verbinding veel te vaak uit.
Ik heb het hier niet over mensen die elkaar op vrijwillige basis helpen, maar al wel over professionele organisatie daaromtrent. Nog erger: voor het gevoel van Democratie is een gevoel van gelijkwaardigheid onmisbaar.
De kijk op Overvecht is inderdaad gekleurd maar wel op een eenzijdige manier en de Vries merk terecht op dat er een groeiende middenklasse is van allerlei achtergronden.
Niet te vergeten dat ook hulpbehoevendheid niet zwart-wit is, maar daar eindigt het vaak wel in.
Het lijkt er voor mij verder op dat (misschien mede door de digitaliserende samenleving) veel is verdwenen, en in Overvecht misschien nooit van de grond is gekomen, bijvoorbeeld: Geen schaak- dam- biljart of dartverenigingen of intellectueel uitdagende cursussen en workshops, in ieder geval niet voldoende zichtbaar. Ik wil er als zijweg op wijzen dat er zelfs onder jongeren een groeiende antipathie begint te ontwikkelen voor Social Media en zelfs niet alle jongeren maken er gebruik van, dus houdt daar aub niet aan vast voor informateverstrekking.
Ik denk nu misschien simplistisch maar als er subsidie wordt verstrekt dan mag er van mij meer geld naar het houden van pittige cursussen op het gebied van bijvoorbeeld belasting en verenigingsrecht, evenals het ondersteunen van verenigingen (dus niet alleen sport kunst en cultuur!) op Overvecht, die een lange adem nodig gaat hebben, want en maar uiteindelijk is het verenigingsleven volgens mij wel het meest betrouwbare op het gebied van verbinding wat we in Nederland hebben. Verbeter me als dat niet klopt.
En het moeten activiteiten zijn waar ook mensen uit andere delen van Utrecht heen willen. En dat, zoals de Vries zegt: via een eigen ‘Erasmusbrug’. Heel concreet: denk aan directe OV-verbindingen naar Lage Weide en de Uithof. Liever gisteren dan morgen.
@Goossens en @W.Buitenhuis
Terechte opmerkingen:
Ik zal vanavond een (zij het wat kleine) donatie doen aan de Nuk, met vertrouwen in hun journalistieke kunde en dus los van verwachtingen omtrent het plaatsen van mijn opmerkingen.