‘Het Geboortehuis’ heette de rubriek die Jos van Sambeek vanaf 2013 in AD Utrechts Nieuwsblad had. Wie hier niet geboren is? Kwam niet voor zijn rubriek in aanmerking. Hoe ingeburgerd ze ook zijn. Of zich voelen.
Ik ben een van de stadgenoten die jaren stiekem hoopte dat Jos één keertje een uitzondering zou maken. Dat Jos van Sambeek míjn verhaal over ons geboortehuis zou optekenen… Vergeefs, dat huis staat niet in Utrecht.
Vijfhonderdzestig stukjes stukjes schreef Jos. Bondig schetste hij de stad, de buurt en de tijdgeest. Aan de hand van herinneringen van stadgenoten. Vorig jaar overleed de meester van het ultrakorte stukje over Uterèg van vroeger. Nu is er een prachtig boekje. Vorige week al aanleiding voor Herrie in de Slachtstraat om stil te staan bij het Utrecht-gevoel.
Afgelopen woensdag werd Geboren in Utrecht gepresenteerd. In de Werkspoorkathedraal, waar het Museum van Zuilen gevestigd is. In het voorwoord van Jos’ collega Bert van den Hoed wordt het karakter van de schrijver belicht en de kracht van zijn ultrakorte stukjes. ‘Het dwong hem snel tot de kern te komen, bij de dingen die hij belangrijk vond: liefde voor de stad, liefde voor de gezamenlijkheid, verlangen naar een wereld waar niet iedereen voor zichzelf gaat.’
Ik was wekelijks lezer van zijn rubriek. Nu, met vele foto’s, gaan de geportretteerden nog meer leven dan ze al deden in de AD/UN-stukjes. Iedere pagina bevat levensdetails die de lezer even laten denken. Soms door het herkenbare universele van jeugdherinneringen in geboortehuizen, vaak ook door bijzondere details die aan onze geschiedenis raken.
Neem nou Lidy Geurtsen (1930), geboren in de Dollardstraat, Rivierenwijk. Op pagina 53 vertelt ze over het gezin van zes dat in één slaapkamer sliep. 13-jarige Lidy zag in september 1943 bij het Willemsplantsoen een vrouw wegrennen terwijl een bebloede man in uniform op straat lag… Lidy was zo ongeveer getuige geweest van dé Utrechtse verzetsdaad in de tweede wereldoorlog. Truus van Lier vermoordde NSB-hoofdcommissaris Kerlen.
In de zomer van 2024, een paar weken voor zijn dood, vroeg Jos enkele mensen een boekje te maken van zijn rubriek in de krant. Deze ‘redactie’ maakte het zichzelf niet makkelijk. Waardoor er nu een pareltje ligt. Slechts 130 geboren Utrechters ‘haalden’ het.
Wie van onze stad houdt, wil door dit boekje bladeren. En zo nu en dan een pareltje uit Jos’ pen lezen. Bij diverse boekwinkels te koop.
Het is een geweldig boekje met kleine vaak sappige verhaaltjes.
Wat zou Jos trots zijn op het eindresultaat.
De bijeenkomst was Jos waardig, fijn dat ook zijn familieleden aanwezig waren.
Dank aan ieder die door samenwerking de wens van Jos uit deden komen en daardoor zorgden dat Jos een
“Mooie erfenis” achterlaat voor de Utrechters.
Moge de warme herinneringen aan Jos blijvend zijn.
👍👍👍👍👍👍👍
en daarmee het verbinden van Utrechters.
👍👍👍👍👍👍👍
Volledig eens Corrie. Wij komen vaak vragen tegen van Jos uit de Utrecht-AD quiz en zeggen dan tegen elkaar”kijk daar is er weer een(vraag) van Jos”
En zo blijft Jos in onze herinnering!
Erg leuk dat ik op blz 47 een plaatsje mocht innemen. Vijf jaar terug bij Jos nog aan de deur geweest met mijn eigen boek: “Het boek van mijn leven” Wat nog meer Utrechtse jeugdherinneringen ten toon spreidt. (In pyjama over straat doe ik al lang niet meer).