UTRECHT’S GOT TALENT

Pierre et les Optimistes: gebeten door de zigeunervlieg

Het gezelschap Pierre et les Optimistes staat garant voor een vrolijke en virtuoze mix van zigeunerjazz, Franse musette, flamenco en bossanova. De band kan ook klein en gevoelig uit de hoek komen. Er wordt voornamelijk gezongen in het Frans, maar ook in het Engels, Spaans, Russisch en Nederlands. De vaste formatie bestaat uit zanger/gitarist Pierre Laernoes, violiste Myrthe van de Weetering en contrabassist Vincent Arp. Als de gelegenheid erom vraagt, wordt de band aangevuld met saxofonist Coen Kaldewaaij en gitarist Thomas Baggerman. De NUK spreekt met frontman Pierre Laernoes. 

‘De samenwerking met Myrthe is cruciaal voor de band,’ benadrukt Laernoes. ‘We zijn een gouden duo. Zonder haar zou Pierre et les Optimistes nooit zo professioneel zijn geworden. Officieel ben ik de baas, maar ik overleg alles met haar.’ Dit is wel belangrijk om nog even te vermelden, zo laat Laernoes aan het eind van het gesprek weten. Bij deze. 

Begint het weer een beetje te lopen met optredens?

‘Ja, nu is er gelukkig weer veel mogelijk buiten. Dus dat pakken we maar even allemaal mee. Vorige week traden we op in het Amsterdamse Bostheater waar ze de Franse film Les Petits Mouchoirs draaiden. Als er iets Frans georganiseerd wordt, vragen ze ons al snel. Gisteren hebben we in de stad gespeeld, bij het nieuwe café Kafka, De Morgenster en op de Mariaplaats. Van het ondernemingsfonds krijgen we geld om de stad een beetje op te vrolijken met muziek. En onlangs hadden we nog een superleuk optreden in de tuin van dB’s. Het zat daar helemaal vol en het was heerlijk weer. Dat was echt een topavond!’

Hebben jullie er tijdens de corona nooit over gedacht om de naam van de band te veranderen?

‘Het was soms wel moeilijk om optimistisch te blijven ja, al zijn we dat van nature wel allemaal. Voor de grap hadden we als alternatief Pierre et les Opportunistes bedacht haha. Maar als ik heel eerlijk ben, vond ik het wel prettig om even rust te hebben. Een ding per dag, een beetje schrijven, opnemen, Spotify-lijsten bijwerken, contact met de curator, dat soort dingen. We hadden wel minder optredens natuurlijk. Ik heb ook nog een boekje gemaakt met vertalingen van mijn Franse teksten. Het is toch jammer als je voor een Nederlands publiek speelt en iedereen gaat volledig voorbij aan wat je aan het zingen bent. Om niet afhankelijk te zijn van de TOZO-uitkering ben ik bij het Leger des Heils dagbesteding muziek gaan doen. In de woonkamer van cliënten zong ik een paar liedjes.  Ik merkte dat daar voor mij ook veel waarde in zit en dat ik er blij van werd. Zonder corona was ik dit niet gaan doen. Daar heb je de optimist weer …’

In hoeverre is jouw Franse achtergrond bepalend geweest voor de muziek die je maakt?

‘Ik heb een Franse moeder, maar ben opgegroeid in Den Haag. Ik zat wel op een Franse school, dus mijn hele wereld was Frans: de taal, de cultuur, de literatuur, de politiek. Later ben ik in de Alpen, in Grenoble, gaan studeren waar veel goede muzikanten zitten en mooie podia zijn. De mensen daar vonden het leuk wat ik deed op gitaar en zang. Die omgeving heeft me erg geïnspireerd. In mijn familie moet ik drie generaties teruggaan om een muzikaal familielid te vinden. Mijn overgroot-oma was muzikant bij het eerste vrouwenorkest van Parijs in de Moulin Rouge. Heel haar leven was ze een topmuzikante, ze speelde contrabas, piano en saxofoon. Ze is bijna honderd jaar geworden, haar 90e verjaardag werd gevierd in de Moulin Rouge en daar ben ik nog bij geweest. Het zou mooi zijn geweest als ik haar nog had kunnen laten horen wat ik nu doe.’ 

Heeft zij je ook nog geïnspireerd om de muziek in te gaan?

‘Niet direct, ik speelde toen al gitaar. Wel heb ik een liedje voor haar geschreven: ‘Désaccordé’, dat op mijn vorige plaat staat. Het betekent ‘ongestemd’ en gaat over een plakkaat op haar huis waarop een muziekbalkje stond afgebeeld met een paar noten. Als je die noten hardop uitsprak, las je ‘do mi si la  do ré’, samen ‘domicile adoré, ofwel: lievelingshuis. Met alleen de lettergrepen van die woorden heb ik een tekst geschreven over eenzaamheid en ouderdom. Die erfenis heb ik dus wel van haar meegekregen.’

Wat maakt het zo leuk om deze muziek te spelen?

‘Je wordt gebeten door de zigeunervlieg, la mouche manouche. Het strakke ritme, de vrijheid van improviseren. We spelen een vrij toegankelijke vorm van jazz waarbij we zeker niet alleen onze spierballen laten zien. Er zit ook veel melodie in. Jong en oud reageren positief op onze muziek. Het is heel dansbaar. Zelf krijg ik de meeste energie van een publiek dat enthousiast reageert. Het is overigens een misverstand om te denken dat we alleen op feesten en partijen spelen. Pierre et les Optimistes kan groot en energiek, vrolijk en dansbaar zijn, maar we treden ook op bij ceremonies en uitvaarten. Dan spelen we juist klein en gevoelig.’

Franse muziek is eigenlijk altijd wel populair geweest in Nederland. Heb je daar een verklaring voor?

‘Het is een combinatie van het Bourgondische leven, lekker eten en drinken, en de herinneringen aan vakanties met jeu de boules op een camping. Muziek is emotie en brengt je weer terug in de auto onderweg naar Frankrijk langs de zonnebloemvelden. Het ANWB-gevoel, zeg maar. Er zit natuurlijk ook veel nostalgie in Franse muziek, maar het is ook esthetisch heel mooi. Dat ik zelf Frans ben, is een extra kaart die ik graag speel natuurlijk.’

——————————————————————————————————————–

Naam: Pierre et les Optimistes
Opgericht: 2012
Genre: Gypsy Jazz, Franse chanson
Invloeden: Django Reinhardt, Jacques Brel, Franse folk, Amerikaanse jazz, bossanova, flamenco.
Favoriete Utrechtse concertzaal: EKKO
Beste optreden tot nog toe: ‘De release van ons laatste album Sous le Chapeau in EKKO. De eerste keer dat mijn ouders er samen bij waren.’
Belangrijkste wapenfeit: ‘Onze nieuwe cd met nu ook eigen nummers. En het boekje met vertalingen van mijn liedjes. Daar ben ik heel trots op.’
Grote droom: ‘Ik heb nooit durven dromen dat we zover zouden komen. Dus eigenlijk zit ik er midden in. We kunnen al vijf jaar leven van de muziek en hopelijk blijft dat zo. Wel zou ik graag een keer op Glastonbury en Lowlands spelen.’

——————————————————————————————————————–

Laat uw reactie achter

Reactie

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *