No Sleep Till Utrecht

De traditie begon in het buitenland. Toevallig. Meisje-mijn en ik liepen door de straten van Brooklyn, New York. Daar zagen wij een barbershop in Afro-Amerikaanse stijl. Buiten stond een bord met spannende haarstijlen als ‘Buzz Cut Fade’, ‘Sponged Frohawk’ en ‘Cornrow Braids’. Tijd voor iets nieuws, waarom niet? Eens kijken of ze met mijn witte, Europese warboel ook iets konden aanvangen. Dat kon. Al moet je dan denken aan de schaapscheerdersfeesten op de Veluwe – en aan mensen die met een kettingzaag een blok hout tot kunstwerk transformeren.
De vrouw maakte de fotoreportage, sindsdien verzamel ik kapperservaringen. 

Nu ben ik meestal zó laat met het aanhaken bij een trend dat ik vanzelf comfortabel in de tweede golf meelift. Toen vinyl weer populair werd, had ik al een paar duizend platen. Ik stopte met het temmen van de baardgroei lang voor knot en havermelk. AI beschouw ik vooralsnog als het geluid van een achteruitbalkende ezel. In het ongebreidelde woud van hippe barbiers hier in Utrecht vond ik er één die qua muziek – classic rock – aangenaam aansloot. Koemelk was er nog heel gewoon, en er werd speciaalbier en whisky beloofd. Ik naar binnen. Na de koffie en andere initiatieriten werd de vintage tandartsstoel in horizontale positie gebracht. Mijn bebaard gelaat werd met natte, warme, welriekende lappen bedekt, terwijl Pink Floyd de donkere kant van de maan opzocht.

Daarna wordt de herinnering een beetje vaag. Ik weet nog dat de kappersbaas met zijn vazallen in een geanimeerd gesprek over kookprogramma’s verzeild raakte. ‘Kookprogramma’s?’ zegt u?
Ze hadden de ‘barbiers brancard’ een beetje uit de loop gerold, zodat ze onbelemmerd naar de koelkast op en neer konden. Ik was de laatste klant die middag en viel in een glorievolle slaap. Even wilde ik nog aan het gesprek deelnemen, maar dat is er niet meer van gekomen. Deelnemen, omdat het over mijn favoriete televisie ging. 

Ik werd om 01:30 wakker van de rugpijn en heb mij, vóór de uitbraakpoging, een bekende Amerikaanse bourbon ingeschonken. Mijn afscheidshaiku hing daar sportief nog een maand voor het raam. Momenteel zie ik eruit als een Hairy Biker.