‘Literatuurprogramma bekend – nobody cares’ 

Dankzij een bijdehante Instagram-pagina wist Fenna wat ze mocht verwachten van Lowlands 2019. Bijna elke situatie was voorspeld. Bijna. 

Iemand heeft een paar weken geleden een Instagram-pagina opgericht voor iedereen die dit jaar Lowlands zou bezoeken. Op de pagina verschenen dagelijks nieuwe afbeeldingen met bijdehante teksten over het bekende driedaagse festival. Deze internetgrapjes, ‘memes’ geheten, moesten herkenning oproepen bij mensen die er eerder waren geweest. Hen aan het lachen maken. Omdat het mijn eerste keer Lowlands was bereidde ik me optimaal voor; ik kocht een haakje voor in de campingdouche en begon op Instagram lowlands.memes te volgen. 

Er verscheen een foto van een viertal extreem hip- en schaarsgeklede meiden, getiteld: ‘Wanneer het zonnetje doorbreekt’. Een foto van een sterke man die met blote handen een houtblok probeert te splijten, getiteld: ‘Wanneer je probeert een Lowlands-muntje doormidden te breken’.  

Een videofragment, waarin Thierry Baudet beweert bijna volledig nuchter te zijn gebleven. Titel:  ‘Als je moeder vraagt hoe Lowlands was’.  De pagina had algauw 2,5 duizend volgers. 

Mijn literatuurliefhebbende vrienden lachten smakelijk mee, tot er een meme werd geüpload getiteld: ‘Literatuurprogramma bekend – nobody cares’. Heb je dat gezien, vroegen ze, wat belachelijk. We care wel degelijk! Ja, dacht ik, wij wel. Maar wie nog meer? 

Op de eerste volle dag van Lowlands brak na regenachtig weer ’s middags eindelijk ‘het zonnetje’ door. Meiden schudden prompt hun poncho’s af als oud vel en poseerden kortgebroekt en blootgebuikt voor nieuwe profielfoto’s. Aan een bar moest ik 1,5 munt betalen en brak ik bij het breken van een munt ook mijn nagel. Drie dagen lang raakte ik steeds mijn vrienden kwijt en bewoog ik mezelf ’s nachts moeizaam terug naar de camping alsof ik Frodo was in Mordor – geen scenario kwam voorbij dat lowlands.memes niet allang had voorzien. 

Maar toen ik op een middag De literaire boyband wilde bezoeken, ging dat mooi niet door. De tent was vol en de rij nog lang – er mocht pas weer iemand in als er iemand uit ging. Hetzelfde gebeurde bij het interviewprogramma van Özcan Akyol met dichter Lévi Weemoedt. Blijkbaar waren er heel wat mensen who cared. 

Al heb ik dus weinig van het literatuurprogramma gezien, was Lowlands een succes; ik vond uiteindelijk altijd mijn vrienden terug, en in de douche zijn mijn kleren droog gebleven.  

En eenmaal thuis belde mijn moeder, om te vragen hoe het was.