Het magisch realisme van Cape Sleep, de nieuwe band van Kim Janssen 

Onder zijn eigen naam had Kim Janssen al behoorlijk wat succes in binnen- en buitenland. Binnenkort verschijnt het album Video Days met zijn nieuwe band Cape Sleep. De Nuk sprak met de Utrechtse muzikant. ‘Sommige liedjes op het nieuwe album zijn jaren oud, die hebben al verschillende levens geleid.’

De liedjes op zijn eerste twee albums worden gekenmerkt door een pastoraal en folky geluid, met invloeden uit de klassieke muziek en gezongen met een hoge fluisterstem. Zijn vorige album Cousins (2017) bevat al iets meer uptempo songs. En Video Days, de eerste plaat die Kim Janssen uitbrengt onder de naam Cape Sleep, klinkt weer een stukje uitbundiger, met referenties naar de softrock uit de jaren 70 en synthipop uit de jaren 80. 

Gebleven is de mooie inkleuring van de liedjes. Deze keer wordt Kim Janssen bijgestaan door o.a. Marien Dorleijn (Moss), harpist Remy van Kesteren, bandleden van Klangstof en Paul Jacob Cartwright (eerder werkzaam voor Father John Misty), die voor de orkestarrangementen zorgde. 

‘Video Days is minder autobiografisch dan zijn eerdere werk, maar bevat liedjes met sprookjesachtige verhalen vol met personages die van plaats naar plaats zwerven,’ meldt het persbericht.

Waarom besloot je het roer om te gooien?

‘Mijn vorige plaat Cousins heb ik ook met een band opgenomen. Toen voelde het al een beetje raar om mijn eigen naam op de voorkant te zetten. Omdat ik een eigen wereld wil creëren met mijn platen, en mijn teksten vaak conceptueel van aard zijn, vond ik dat daar een bandnaam bij hoorde die iets vertelt over dit project. Commercieel is het vast niet handig: muziek uitbrengen onder een andere naam. Maar als ik niet de platen maak die ik wil maken, zou ik mezelf voor de gek houden. Ik vind het wel spannend hoor, ook al omdat ik best lang ben weggeweest. Maar ik ben heel blij met het  nieuwe album. Daarom treed ik er graag mee naar buiten.’

Cape Sleep, het zou de titel van een film van David Lynch kunnen zijn …

‘Ja, inderdaad. Ik ben ook een enorme filmliefhebber. Ik denk dat het onder andere de reden is waarom ik Cape Sleep een mooie naam vond, het klinkt als een filmtitel. Cape Fear (film van Martin Scorsese, red.) bestaat natuurlijk al, maar Cape Sleep mag er ook zijn vind ik. Ik wilde sowieso iets geografisch in de titel, misschien omdat ik zoveel gereisd heb in mijn jeugd (Kim Janssen werd geboren in Groningen, maar groeide op in Thailand, Cambodja en Nepal, red). Cape Sleep doet me denken aan een abstracte plaats ergens aan de kust, waar je zelf allerlei verhalen bij kunt bedenken. De naam heeft ook iets magisch realistisch.’

Video Days klinkt een stukje uitbundiger dan je eerdere werk. Waarom heb je daarvoor gekozen?

‘Het album is minder ingetogen ja. Zonniger en kleurrijker ook, met veel toetsen en synthesizers. Vroeger dacht ik dat muziek donker moest klinken om diepgaand te zijn. Ik luister nu vooral naar meer vrolijke muziek: softrock uit de jaren 70, zoals Cat Stevens en Linda Ronstadt of zangers uit de jaren 50, zoals Frank Sinatra, Johnny Mathis en Peggy Lee. Ook hou ik erg van 80’s muziek en bands die geïnspireerd zijn door artiesten uit de jaren 80, bijvoorbeeld The War On Drugs. Dat speelse van de 80’s wilde ik op de plaat hebben, maar ook de directheid en prachtige eenvoud van liedteksten uit de jaren 50 en 70. In de kern zijn de nieuwe liedjes seventies, productioneel komt daar een licht 80’s jasje omheen en ademen ze de geest van de 50’s.’

Je teksten zijn ook meer verhalend van toon dan op je eerste albums, minder introspectief … 

‘Ik heb zoals gezegd altijd veel van films en fictie gehouden. Het leek me leuk om nu meer verhalen te vertellen. Mijn eigen ervaringen leg ik er ook in. Zo creëer ik een verhaaltje en is het tegelijk autobiografisch. Neem het liedje Telephone, dat gaat over een jonge, eenzame vrouw in het Carlyle Hotel in New York. Zij probeert vrienden van vroeger te bellen, uit een vorig leven dus, toen ze speelde in het theaterstuk Pygmalion waar ze dierbare herinneringen aan heeft. Toen ik dat schreef, moest ik denken aan mijn eigen kostschooltijd in Kathmandu. Tijdens corona heb ik ook overwogen om mensen van toen te bellen, maar tegelijkertijd dacht ik: ‘Zitten ze daar wel op te wachten?’ 

Nostalgie speelt een grote rol in jouw liedjes.  

‘Ja, maar vooral geleende nostalgie, naar een tijd die je zelf niet hebt meegemaakt. Voor mij is dat bijvoorbeeld de Golden Age van Hollywood, of eigenlijk veel films en muziek uit de jaren 40, 50 en 60. Alles lijkt zo mooi uit die tijd. Ik kijk ook graag naar films van de Franse regisseur Eric Rohmer. Daar is iets magisch aan: er gebeurt heel weinig maar het roept veel melancholie op. Als ik die karakters al door het veld of in de stad zie lopen, krijg ik er meteen een heel sterk nostalgisch gevoel bij.’ 

Je vorige plaat is alweer een jaar of zeven geleden. Waarom zit er zoveel tijd tussen je albums? 

‘Dat komt vooral omdat ik veel herschrijf. Ik ben niet iemand die vijftien nummers schrijft en er dertien weggooit. Ik schrijf eerder één song die ik net zo vaak herschrijf totdat ik er helemaal blij mee ben. Als een paar liedjes perfect bij elkaar passen, probeer ik de rest naar die sound of toon toe te trekken. Het kan ook zijn dat er nog een bepaald nummer mist om het spectrum van de plaat compleet te maken. Zo probeer ik echt een wereldje te creëren met een album, i.p.v. alleen een aantal mooie tracks op een rij te zetten. Sommige liedjes op het nieuwe album zijn al jaren oud, die hebben al verschillende levens geleid.’

Kim Janssen treedt 15 maart met zijn nieuwe band Cape Sleep op in De Helling. Het album Video Days verschijnt op 23 februari bij Snowstar Records.