Ik werkte nog in de logistiek en zat die dag achter de weegbrug – om de hoek, uit het zicht – bij een metaalrecyclingbedrijf. Die bewuste dag voltrok zich een van de meest surrealistische scenario’s waarin ik ooit belandde. Het bedrijf was helemaal in Nijmegen, de baan was voor de hypotheek.
Voor mijn plezier was ik explicateur bij Louis Hartlooper Complex.
‘Louis’ was in shock door de meervoudige verkrachting van en moord op onze collega Anne Faber.
Het was de eerste maandagochtend nadat het afschuwelijke nieuws naar buiten gebracht was. Landelijk nieuws, dito woede, afgrijzen en pijn.
Om de tien minuten meldden zich chauffeurs die eerst kwamen inwegen, en na het storten van hun lading metaalschroot weer aan het loket verschenen voor ‘een bakkie’ en uitbetaling. Om de tien minuten hoorde ik in graphic detail wat die chauffeurs met de dader zouden willen doen – en ik zat daar dus om de hoek.
Ik heb mijn collega’s verteld dat Anne alom geliefd was. Gewoon een getalenteerde, mooie, jonge Nederlandse vrouw. Op 29 september is het alweer acht jaar geleden dat zij tijdens een fietstocht verdween. Om 18:50 uur stuurde zij nog een selfie. ‘We’ hebben bijna twee weken gezocht, ondraaglijke spanning gedeeld, veel met elkaar gesproken. Daarna begon de rouw.
Tegenover de ticketbalie in Louis hangen twee foto’s. Anne heeft als mens indruk gemaakt.
Nu is er Lisa. Was het Lisa. Weer een gruwelijke moord. De veel strengere regelgeving voor verlof en overplaatsing van gewelds- en zedendelinquenten ‘sinds Anne’ heeft Lisa niet kunnen beschermen. Lisa zal nooit gebruikmaken van het Anne Faber Stipendium, de jaarlijkse beurs voor onderzoek en beleid rond forensische psychiatrie, reclassering en veiligheid. Meteen na het nieuws dat de dader asielzoeker is, werd dit feit ingezet voor electoraal gewin. De socials staan weer bol, het land is intens verdeeld. Terwijl de kern van het verhaal niets is om verdeeld over te raken.
POTEN THUIS!
Aanstaande zondagmiddag vindt in Utrecht een mars tegen Femicide plaats. De mars start om 12.00 uur op de Mariaplaats en eindigt op het Domplein.
Vreselijk.
…Als de dag van gisteren.
Zo waar Ed, heel goed geschreven
Zo wáár, Prachtig geschreven, Bijna hardop uitgesproken.
Sterk stuk Ed, Anne ging ook meteen door mijn hoofd. Toen werd er gewezen naar de psychiatrie, nu naar de vluchtelingen. Nooit naar het probleem zelf, namelijk die dit doen!
Er zou wel degelijk gekeken moeten worden naar degenen die dit doen Ine. Dat zijn niet persé mannen in het algemeen. Daar wordt nu naar gewezen maar dat is niet correct. Het zijn de geestelijk zieke mannen die vrouwen lastig vallen. In mijn hoofd komt er nooit iets zieks op in de zin van: hé wat een leuke vrouw daar ga jij ik eens iets zieks mee doen. Het heeft dus wel degelijk te maken met psychiatrie. Asielzoeker of niet, ziek is ziek!
Geweldig stuk Ed! Helemaal mee eens..POTEN AF!
Goede, juiste en mooie woorden, Ed!
Wij zouden iets schrijven over: machteloosheid.
Dank Ed, hier kan ik niets aan toevoegen. .