Busblog: “Ik verklaar hiermee de kortstondige saamhorigheid die er was als voltooid verleden tijd”

Elke week de belevenissen van een frontchauffeur.

 Studenten en overige jongeren… ik mot ze momenteel effe niet. De goede onder hen daargelaten. Half maart zag en hoorde ik al magazijnkarren met minimaal 20 kratten bier over de straatklinkers gaan, richting studentenkotten. Anno nu hoor ik geluiden uit de Zuilenstraat dat er een studentenhuis met negen bewoners getest moet worden na contactonderzoek. Advies van de GGD: wacht even vier dagen…  

Pardon?! Ze kunnen allemaal gewoon naar de AH? Hun ouders en grootouders bezoeken, even een niesje… een kuchje of een mooi liedje zingen voor oma en weer vrolijk verder? Het goede nieuws is gelukkig dat de studenten allemaal in quarantaine zijn gegaan. Chapeau!    

Instanties als de GGD, het RIVM, het OMT en het kabinet mot ik nu dus ook niet. Ze rollebollen over elkaar. De ene expert heeft nog meer gelijk dan de andere. Slappe hap, geen leiding. Het doet me aan een scene denken van Monty Python. Stemmen over loonsverhoging voor de zorg? Wegrennen! Maandenlang hebben ze gemonitord hoe wij als maatschappij reageerden op de versoepelingen in het land. De matrixborden boven de wegen gaven vanaf begin juli weer ‘gewoon’ verkeersinformatie in plaats van: ‘Vermijd drukke plekken. Samen…’ Die voor Engelstaligen waren nogal ongelukkig. 

Boetes worden nog maar mondjesmaat uitgedeeld. Afstand houden gaat steeds meer op verzoek. Rare bewegingen als Viruswaarheid steken de kop op. Kinderen krijgen jodensterren met ongevaccineerd op. Momenteel begint het in mijn supermarkt, de AH, ook stevig te verslappen. De beveiliging is weg van 10:00 tot 16:00 en de mensen die zonder mandje of winkelwagen naar binnen gaan, nemen toe. Terwijl ik had begrepen dat de aandeelhouders flink aan het cashen waren. Zo flink en zo snel dat er ineens niks meer over was voor de vakkenvullers. Ik verklaar hierbij de kortstondige saamhorigheid die er was vanaf half maart, als voltooid verleden tijd. 

Prachtige volzinnen met begrip voor Jan… maar de enige twee woorden die ik erin las waren: ‘Ja maar’… 

En daar was ineens Jan Hoek. Een krasse knar uit Rotterdam van 94 zette de jeugd van tegenwoordig even op hun plaats. Met verve. Ik las ook reacties van jeugdigen op zijn open brief in het AD. Prachtige volzinnen met begrip voor Jan… maar de enige twee woorden die ik erin las waren: ‘Ja maar’… 

 Woensdag… starten met een Ebusco. Heerlijk koel en jottem… ik mocht em de hele dag bij me houden dus geen buswissels. Het bleef rustig. Geen klagende passagiers want de airco voor hen doet het ook goed in deze nieuwe generatie bussen. Aan het eind van de middag nog een pauze op Zeist en ik liep het kantoor in… kijken of er iemand was voor een praatje. Ik zag een kantoor-collega lekker met z’n benen op de tafel. Gezond want dan kan het bloed uit de voeten even terugstromen.  

‘Jaaahh… zo kan ik het ook! Spontaan ideetje? Gas,- en rempedaal op het dashboard? Stuurknuppeltje… laid back?’ Terwijl ik met een brede grijns het kantoor binnenliep… 

‘Héeehh! Daar hebben we de man van de korte sokjes! Fantastisch man, gaan we doen!’  

Heerlijke gesprekjes. Krijg ik weer energie van. Des avonds loom op de bank met een ventilator en deel 2 van ‘The Head’. Fijne setting… Antarctica. Heerlijk om die ijskou te zien. 

Nieuwe dag, nieuwe avonturen. Ik voelde me scherp. Goed geslapen en met plezier de Ebusco weer op voor lijn 34. Na vijf haltes mijn eerste, jonge cliënte. Keurig al een mondkapje op en ze stapte in. Ik groette haar duidelijk hoorbaar maar ze liep stoïcijns naar een zitplaats uit mijn zicht. ‘Dan niet!’ Ik had er zin in! Ze moest eruit op de Uithof, deed alsof er niemand anders in de bus was en stapte uit. 

‘DANK U WEL! U WAS EEN FANTASTISCH PUBLIEK!’… riep ik haar circusachtig na. 

Ze keek om met een verbaasd gezicht. Mooi… die was nu ook wakker. Des middags tweemaal heen en weer naar Maarssen vanuit Zeist. Ook vrij rustig en ik kreeg wederom een jongedame als eerste passagier. Ze scande de QR-code voor een kaartje…  

‘Goedemiddag. Wilt u zo meteen even uw bewijs van betaling laten zien?’ 

‘Ehhm… ja… okay?’  

Prima. Ze ging zitten en bleef zitten. Ik reed twee haltes door en vroeg nogmaals om een betaalbewijs. Ik hoorde alleen gemompel en bij de derde halte, een lege, zette ik de bus stil en vroeg haar een derde maal naar het tikkie… Ze kwam naar voren stieren. 

‘Moet dat nou? Echt?! Wat is dit?!!’ 

‘Ja, graag. Gewoon normale controle, gewoon mijn werk.’ 

‘Dit is ècht niet normaal hoor!’ 

‘Het is juist volkómen normaal.’ Ze ontvlamde en terwijl ze naar achteren beende, riep ze: 

‘IDIOOT!’ 

Uitgeraasd? Mooi. Twee haltes later stapte ze uit. Ik vroeg me af waarom ze stampij maakte terwijl ze gewoon betaald had. Een jongeman stapte een halte later weer in. Hij scande ook voor een tikkie en zei: ‘Goeiemiddag! Ik laat zo het tikkie zien hoor… momentje!’ 

 Zo kon het dus ook. Conclusie na een dag tikkie-controle, is dat vier passagiers werkelijk betaald hadden en één kwam er ‘ineens’ achter dat ie in ‘verkeerde bus’ zat en nog één die ineens een ov-chipkaart had. Ik voelde me goed… weliswaar op afstand maar ik voelde me sinds lange tijd weer eens echt chauffeur. ’s Avonds nog even een ontwerpje in elkander geflanst op fotowinkel voor de verjaardagstaart van Ian, die 7 wordt. Het was een geslaagde dag. 

 Vrijdag werd dezelfde dienst als donderdag maar niet bepaald een zelfde dag. Iets koeler gelukkig. Ik was me aan het verheugen op het weekend tot de één na laatste rit en dacht aan Jan Hoek en daardoor aan m’n eigen Rotterdamse grootouders in WO II… allen van dezelfde leeftijd als de studenten nu. Ze hadden het echt niet makkelijk. Spertijd. Verplichte verduistering. De ene grootvader net op tijd weg via de Binnenvaart en de andere opgepakt en naar Duitsland gedeporteerd. Zijn vrouw bleef alleen achter met mijn vader die precies twee maanden oud was.  Daar is dit virus kinderspel bij! Toen was er nog geen tv of internet, zelfs geen radio. Geen supermarkten die Black Angus bitterballen voor in de oven/airfryer verkochten… geen drank, geen koffie. Lezen jullie mee kinders?! Ter verdediging… jullie zijn nog niet volwassen! Jullie hersenen zeker niet. Pas op de leeftijd van 24.  

“Dan gaat het ook om dingen als plannen, het overzien van je gedrag en impulsbeheersing.” En eh… ik spreek uit ervaring. In mijn jeugd had je AIDS maar dat was voor ‘homo’s’ in die tijd… niet voor jonge hetero’s natuurlijk. Het condoom was het hedendaagse mondkapje. 

“We kregen net bericht van de meldkamer van de politie. Je zou een taxi hebben aangereden” 

Ik stond op wit te wachten bij Oorsprongpark richting Berekuil. Van rechts kwam lijn 8 en zag dat de chauffeur z’n bocht te vroeg had ingezet, hij keek me een beetje wanhopig vragend aan. Niks achter me volgens mij. Ik keek naar schaduwen achter me. Zo te zien was mijn bus het enige object dat schaduw gaf en reed voorzichtig naar achteren zodat m’n collega de ‘bocht’ kon maken. Hij passeerde me dankbaar, ik kreeg wit en reed al op. Er klopte nog iemand op de voordeur maar ik stak een hand op als gebaar van ‘sorry maar…. Ik stond hier al even, te laat, ik moet door, over tien minuten komt er weer een bus’. Vijf minuten later werd ik opgeroepen door de ‘reisregie’ terwijl ik geen oproep had gedaan.  

‘Goeiemiddag… met Michael… waarmee kan ik van dienst zijn?’ 

‘Jaah. Verkeersleiding hier. We kregen net bericht van de meldkamer van de politie. Je zou een taxi hebben aangereden.’ 

‘HUH?! Waar zou dat gebeurd moeten zijn?’ 

‘Bij het Moreelse Pa…’  

Op dat moment viel de verbinding weg omdat de ‘fijne’ boordcomputer spontaan ging rebooten. Op Zeist had ik een pauze en liep meteen naar de achterkant. Geen krasje… niks! Ik gaf het door en afgesproken werd dat de rijdienst om 16:20 met de taxichauffeur op CS zou zijn. Het bleek dat ik inderdaad op de taxi ‘geknald’ was… zoals de chauffeur claimde. Een hoekje van zijn kenteken was wel 3 mm verbogen en voor de rest geen schrammetje!  

Hij was degene die op m’n voordeur had geklopt bij Oorsprongpark, die ik voor een te late passagier had aangezien, en was boos geworden omdat hij het gevoel kreeg dat ik hem wegwuifde. Hij begreep het volgens mij wel dat ik niks tot weinig gemerkt kon hebben. In pais en vree gingen we verder met werken uiteindelijk, mede dankzij de toffe medewerker van de rijdienst die uitstekend bemiddelde. Merkwaardig avontuur veroorzaakt door een misverstand. Gauw naar huis. 

Good night & good luck!   

Michael Hermanus Schuurmans (Utrechter, buschauffeur, kunstenaar)