Bedrijfswinsten exploderen maar de burger ziet dat niet terug in zijn portemonnee. Hoe kan dat en waarom accepteren we dat? Sander Heijne en Hendrik Noten schrijven hierover in Fantoomgroei, een nieuwkomer op nr. 3.
Top 10 van 17 juni
- Alfabet / Charlotte Dematons
- De meeste mensen deugen / Rutger Bregman
- Fantoomgroei / Sander Heijne, Hendrik Noten
- Nieuwe Historische Atlas van de stad Utrecht
- Japan in honderd kleine stukjes / Paulien Cornelisse
- De jongen, de mol, de vos en het paard / Mackesy
- De rattenlijn / Philippe Sands
- Verzwegen / Karin Slaughter
- De man en zijn wielerverhalen / Wilfried de Jong
- Hallo witte mensen / Anousha Nzume
“Tussen de Wereld en Mij” van Ta-Nehisi Coates is scherp, gepassioneerd maar niet kwaad van toon
Dit boek begint met een besluit van de rechter. In 2014 kijken de Amerikaanse journalist Ta-Nehisi Coates en zijn 15-jarige zoon naar het journaal, en horen daar hoe agent Darren Wilson wordt vrijgesproken van moord op Michael Brown. Michael, een 18-jarige zwarte jongen, zou volgens Wilson de agent hebben bedreigd, en uit “zelfverdediging” schoot Wilson Michael met 12 kogels neer.
Na de uitspraak loopt Coates’ zoon huilend naar zijn kamer, en blijft vader achter met de vraag wat te doen. Zijn zoon een knuffel geven? Geruststellen? Dan zou hij weglopen van de waarheid, want “I love you, and I love the world, and I love it more with every new inch I discover. But you are a black boy, and you must be responsible for your body in a way that other boys cannot know.” (p. 71)
“Tussen de Wereld en Mij” is geschreven als een brief van Coates aan zijn zoon, waarin hij probeert duidelijk te maken hoe het Amerika van vandaag zo’n gevaarlijke plek is voor (jonge) zwarte mannen. Coates blikt terug op zijn eigen jeugd – zijn vader was lid van de Black Panthers – en hoe hij opgroeide te midden van armoede en (drugs)geweld. Hoewel Coates als volwassene toch zijn plek vindt op Howard University, en steun in de woorden van Malcolm X en James Baldwin, blijft de wereld een onveilige plek. De haast eindeloze lijst met namen van dode zwarte mannen en vrouwen door buitensporig geweld voelt als een steen in je maag.
Het is een heftig verhaal, maar de toon is niet kwaad. Coates schrijft deze brief niet om (witte) lezers duidelijk te maken waar racisme vandaan komt en hoe zwaar het wel niet is, maar om zijn zoon te vertellen toch van zichzelf te blijven houden. Het is ontroerend om de compassie te horen in Coates’ schrijven. ‘Omdat de wereld in jou en je zwarte lichaam iets gevaarlijks ziet, betekent niet dat ze gelijk hebben.’ En terwijl Coates geen rolmodellen had om tegenop te kijken, hebben zwarte tieners er nu veel meer: superhelden als Black Panther, maar ook artiesten als Beyonce en Kendrick Lamar, astrofysicus Neil deGrasse Tyson, en president Barack Obama.
Ik moet wel zeggen – “Tussen de Wereld en Mij” is een zeer sterk Amerikaans boek: Nederland heeft geen traditie van lynchings en burgers hebben hier niet het grondrecht wapens te dragen. Wat wel voorkomt in elke samenleving is hoe bepaalde ‘afwijkende’ groepen mensen – afwijkend omdat ze Joods zijn, zwart, homoseksueel – snel worden gezien als minderwaardig, en welke grote gevolgen dit kan hebben.
Coates’ gepassioneerde, scherpe verhaal laat je des te meer voelen dat je dit niet zomaar mag laten gebeuren. Of je nu protesteert op straat, (online) petities ondertekent, of boeken over Black Culture leest: dit alles werkt hopelijk toe naar een wereld zonder dode zwarte mannen zoals George Floyd of David Brown. (Puck Gerkema)
Laat uw reactie achter
Reactie