Broese top 10 (+ boekverkoper Evalien Ruiter tipt ‘Verboden schrift’)

Top 10 fictie

1. Boto Banja / Raoul de Jong
2. Vernietigen / Michel Houellebecq
3. Beesten / Gijs Wilbrink
4. Lessen / Ian McEwan 
5. De diepst verborgen herinnering van de mens / Mohamed Mbougar Sarr 
6. Luister / Sacha Bronwasser
7. Het smelt + Ik ben er niet / Lize Spit
8. Het laatste voorjaar / Minke Douwesz
9. Het intieme leven / Niccolò Ammaniti
10. Jaguarman / Raoul de Jong

Top 10 non-fictie

1. Doe zelf normaal / Maxim Februari
2. Sander en de Brug / Sander Schimmelpenninck
3. Alma’s dochters / Jutta Chorus
4. Rotterdam / Arjen van Veelen
5. Wie ben ik als niemand kijkt / Liesbeth Woertman
6. Vertroostingen / Dirk de Wachter
7. Een wolkenkrabber op de savanne / Koert Lindijer
8. De tolk van Kabul / Matthieu Aikins
9. De omwenteling / Suzanna Jansen
10. Mentale kracht / Dai Carter

Broese Tip: ‘Verboden schrift’ van Alba de Céspedes is een onvergetelijk verhaal

Oorspronkelijk Italiaans, voor het eerst gepubliceerd in 1952.

Toen ik die zondagochtend begon te lezen had ik niet het idee dat ik deze roman in één ruk zou uitlezen. Een gezinsleven in Rome, een vrouwenleven, een man, een zoon, een dochter. Een mooi portret op de omslag; we zullen zien, dacht ik, en begon. 

Valeria wandelt naar de tabakszaak en koopt, impulsief maar met een gevoel van urgentie, het zwarte schrift uit de etalage. Ze heeft geen concreet doel, maar toch móet ze het kopen. Ze creëert hiermee een geheim, en alhoewel ze daaronder lijdt, is ze er tegelijkertijd ook opgetogen over.

Het gesluip, de angst om betrapt te worden, het blijven zoeken naar plekken waar niemand haar schrift kan vinden; de schrijfster die alleen kan schrijven als haar rol als verzorger er voor die dag op zit. “Waarom wil jij nou een afsluitbaar laatje voor jezelf mama?”.  

Wat maakt nu dat het zo’n onvergetelijk verhaal is? Ten eerste de stijl; op een of andere manier houdt ze je op het puntje van je stoel met prachtige observaties.  Hoe Valeria tegen haar gezinsleven en – leden aankijkt, met toenemend inzicht, met toenemende autonomie, is adembenemend. Maar voor haar omgeving, ook haar directe omgeving, blijft ze vooral een dienstbare vanzelfsprekendheid. En dat conflict botst ook in haarzelf. Geschreven in 1952 maar zo actueel als maar kan. Hoe het afloopt? Dat wist ik aan het einde van die zondag. Wat een fantastische roman! (Evalien Ruiter)