Vermoedelijk is het omdat ik nog los loop dat ik nog nooit van Appeltaartconcerten had gehoord. Ze worden, zo lees ik in AD/UN, gehouden in verzorgingscentra, tbs-klinieken en andere instituten en zijn bedoeld om mensen voor wie concertpubliek niet (meer) vanzelfsprekend is in aanraking te brengen met klassieke muziek. In de pauze eet je appeltaart.
Ik ben wel een liefhebber van klassieke muziek (niet alle) en zeker ook van goede appeltaart (weinig suiker, veel kaneel en appel), al heb ik laatst een adresje ontdekt waar ze superlekkere tompoucen hebben. Met andere woorden: als ik tot de doelgroep behoorde zou ik zeker gaan.
Maar of dat in de toekomst nog kan?
De initiatiefnemers vroegen 25.000 euro subsidie uit de gemeentelijke pot van een half miljoen voor culturele activiteiten.
Afgewezen, met als motivatie van de externe adviescommissie dat de begroting weinig transparant is en het programma afhankelijk lijkt te zijn van toevalligheden.
Ik geef het toe: de tien organisaties die wèl in de prijzen vielen kende ik ook niet. Mijn culturele belangstelling is duidelijk aan het verflauwen. Vroeger zag je mij nog wel eens in Kikker of in het Theater aan de Werf, domeinen van jonge ‘makers’. Tegenwoordig houd ik het bij Scapino, Oom Wanja, Ellen ten Damme. Het zal de leeftijd zijn.
Ik ga niet de deur uit voor Studio Incloud, (één van de gelukkigen) die ‘poëtisch en zintuigelijk figuurtheater’ maakt. Van Mooie Woorden, een andere winnaar, lees ik op het internet: ‘Heetste literaire programma in Utrecht, met een rauwe rand, scherpe vragen, foetus-houding-potential en geile visuals’. Trekt me niet.
Wethouder van cultuur Eva Oosters (Student en Starter) is ingenomen met de keuzes van de adviescommissie. Dat kan ik me voorstellen. Ze is 26, een leeftijd waarop je – als het goed is – open staat voor vernieuwing en experiment. De uitverkoren initiatieven richten zich zo te zien allemaal op jeugdigen. En wie ie de jeugd heeft etc.
Maar om dat clubje in de gevarenzone te brengen dat zich op andere mensen richt, en een duidelijke maatschappelijke functie heeft…..
Misschien heeft de wethouder nog wel een potje. Of legt ze uit haar eigen portemonnee wat bij. Haar salaris van 120.000 euro (inclusief vakantiegeld) kan dat wel lijden.
26 jaar en wethouder in een grote stad. Het mag wel maar het lijkt me zonder noemenswaardige bestuurlijke ervaring bijzonder onverstandig.
‘Heetste literaire programma in Utrecht, met een rauwe rand, scherpe vragen, foetus-houding-potential en geile visuals’. Pardon?
Utrecht is er vooral voor millennials, de rest het liefst zsm moven, kost alleen maar geld. ?
Mag dat eigenlijk wel, een wethouder die zich enkel en alleen op haar eigen leeftijdsgroep richt?
Wat een smoes om het groeiende aantal senioren in Utrecht hun concert met appeltaart te onthouden!
En alle Utrechtse bestuurders maar roepen dat ze voor alle! Utrechters zijn!
Onbegrijpelijk. Een veel grotere groep wordt bereikt. Naast de besloten concerten zijn er openbare concerten waar ieder voor een klein bedrag naar binnen kan en zelf kan beslissen wat de portemonnee te bieden heeft voor een gift na afloop. Inspirerende bijeenkomsten zijn het. Met een menselijke maat, respectvol, inclusief, afwisselend repertoire. Wethouder… Hoe dan?
Hieruit blijkt het onvermogen van deze jeugdige wethouder dat zij voor iedereen moet zijn en het algemeen belang dienen.
Gauw herzien, dat buitengewoon onterechte besluit. En bezoek es zo’n concert in ZIMIHC Stefanus bijvoorbeeld. Er wordt intens van genoten door een doelgroep die dit als een cadeau ervaart. En voor iedereen: word vooral vriend van de appeltaartconcerten!
Met grote verbazing las ik in het AD dat de appeltaartconcerten in 2023/2024 geen subsidie krijgen. De organisaties die wel subsidie ontvangen zijn niet gericht op senioren maar veelal voor jongeren en vrouwenorganisaties.
Ik gun die organisaties de toegekende subsidie van harte , maar mag ik als seniorenburgemeester koffie en appeltaart serveren in de Domkerk, ik weet dus waar ik het over hebt.
Bij deze concerten zijn voornamelijk senioren aanwezig. Veel van de bezoekers kunnen zich geen duur concert permitteren.
Ook zijn vaak bewoners aanwezig in rolstoelen van diverse verzorgingshuizen uit Utrecht.
Als ik de blije gezichten zie van de aanwezigen bij de appeltaartconcerten in de Domkerk kan ik alleen maar blij worden. Dit artikel stuurde in naar het AD die het NIET plaatste. Ik nodigde daarin wethouder cultuur Eva Oosters en de adviescommissie van harte uit om op 2 december zelf te zien hoe de aanwezigen genieten van het concert. En wat zij kapot maken voor de senioren in Utrecht als het voorgenomen besluit om te stoppen met een subsidie van € 25.000 voor de appeltaartconcerten.
En de AD-redactie die niet mijn artikel plaatsten moet niet vergeten dat de meeste abonnees van de papieren krant senioren zijn.
Corrie Huiding-Stomp
Seniorenburgemeester Utrecht
Dank je voor dit artikel. De Stichting Appletaartconcerten draait om muziek, maar doet nog veel meer. Ze is een bijzonder voorbeeld van effectieve en intelligente besteding van subsidiegeld. Daardoor is een blijvende maatschappelijk waardevolle structuur ontstaan die op een bijzondere wijze de grenzen van de cultuursector overschrijdt, zowel intern als extern.
Appeltaartconcerten bereiken mensen op plaatsten waar ze anders geen muziek zouden krijgen. Verzorgingshuizen, gevangenissen etc. En niet alleen met muziek en appeltaart trouwens. Want de concerten zijn kleine events met een bijzonder fijne presentatie voor de bezoekers. Dat alles leidt tot iets heel bijzonders: respect, een goede tijdsbesteding en veel contact. Niet alleen voor publiek, maar ook voor de schil vrijwilligers die het allemaal ondersteunt. Dat alles is mogelijk omdat de stichting dankzij subsidie bijzonder gekwalificeerde artiesten uit het Nederlandse muzieklandschap kan engageren die zich daar anders nooit voor vrij zouden kunnen maken.
Ik ben zelf musicus en ben nog altijd verbaasd over het feit dat deze stichting met zulke prachtige mensen kan werken. Het is letterlijk van het Concertgebouw- naar het Appeltaart publiek. Dat is in een heel bijzondere prestatie, zeker omdat het om een blijvende stroom aan producties gaat. Ik zie dat de gemiddelde BN-er (en daarmee kun je de status van veel Appeltaart musici in hun beroepswereld best vergelijken) nog niet doen. Door de jarenlange ervaring en opbouw vormen zij een hechte en bijzondere groep mensen die niet zomaar te vervangen is.
Het is dan ook jammer dat een andere keuze gemaakt is in deze subsidieronde. Appeltaartconcerten zijn ver van de (culturele) wereld studenten en starters. Dat is begrijpelijk. Maar wel dicht bij die van hun ouders, grootouders en oudere stadgenoten. En ze verzorgen iets dat onbetaalbaar is. Effectief en voor verbluffend weinig geld.