Woonnijd

Stel je voor: je keert na veertig jaar emigratie terug in Utrecht. Midden jaren tachtig vertrokken – moe van de woningnood, de massale demonstraties, maatschappelijke onrust – en nu loop je weer door je oude stadsie. Er is bijna geen winkel die je herkent, maar de straten en de grachten voelen hetzelfde. En nog beter: de singels zijn weer doorgetrokken; het centrum licht binnen een slotgracht van pleziervaart.
Winkel- en horecavoorzieningen zijn dik in orde, zelfs van Hoog Catharijne hebben ze nog iets weten te maken. En die lelijke prostitutie blijkt uit de stad verbannen.
Hebben de nieuwe immigranten dan niets om over te klagen? Toch wel. Want dat zit een beetje in de Utrechtse volksaard: ‘mopperen, maar met humor’.
Ze komen in een warm bad van herkenbaarheid. Vanuit het linkse Utrecht gaan veel mensen naar landelijke demonstraties. Bij Hoog Catharijne speelt dezelfde problematiek, veroorzaakt door dezelfde mensen. Er wordt volop gekraakt, en voor de complete mindfuck: zelfs Het Goede Doel treedt weer op. Het laatste hoort niet in het laatje ‘problematiek,’ maar is gewoon leuk.

Maar nu komt de koude douche. Die born again Utrechters willen het liefst in hun oude buurtje wonen. De straat van weleer kent een wachtlijst van twaalf jaar. Op drie adressen kun je een loft huren via AirBnB: 250 euro per nacht, met uitzicht op een uiteengespatte droom. De woningen zijn verkamerd, verkocht, verdampt. Tenzij je in het buitenland goed geboerd hebt en in de vrije sector gaat kopen. Dan wensen wij je een ‘prettige wedstrijd’ in de carrousel van ballotage, kijkdagen en slijmsporen all the way van het tuinhek tot de bijkeuken. Bouwkundige keuring voorstellen? Je wordt als de zieke dakloze bekeken, die je – als je zó doorgaat – over een paar maanden bent. 

Huisvesting en immigratie hebben een ingewikkelde relatie. Woningnijd maakt geen onderscheid.