Ook in Utrecht-stad is er dit jaar op 5 mei een klassieke viering van de Bevrijding van mei ’45, nu 80 jaar terug! Het is een initiatief van Stichting Vlam, onder de titel ‘Utrecht 80 jaar vrij, Bevrijdingsviering à la toen’, met een glimp van die tijd, rond en in het stadhuis, waar het feest indertijd losbarstte.
Om 9.00 uur luiden, traditioneel, de klokken van diverse torens en om 9.30 uur start een Intocht van authentieke jeeps en motoren onder begeleiding van de Boogie Band. Zij rijden, net als de geallieerde Polar Bears, bij de Berekuil de stad in en via de Biltstraat naar het Stadhuisplein. Daar staat het eerste peloton voertuigen ook nog enige tijd geëxposeerd met de eigenaren als vraagbaak. De jeeps en motoren zijn echt van de geallieerden van toen geweest, indertijd door hen achtergelaten, omdat zij, door de vele vergane schepen, al moeite hadden om de militairen weer naar hun eigen land terug te brengen. Een bijzonder detail is ook dat ze op benzine rijden, dat in die tijd makkelijker te krijgen was dan diesel.
Tegen 11.00 uur is er een mini-parade naar het bordes van het Stadhuis, waar de burgemeester, kleinkinderen van de toenmalige burgemeester en een ooggetuige, die er ook toen bij was, iedereen verwelkomen met vertellingen. Dat is hier op het bordes, omdat indertijd de goede burgemeester, die enkele jaren had moeten onderduiken, direct weer op post stond en op dit bordes, aan de enthousiaste inwoners, de Proclamatie van de koningin voorlas. Het was niet alleen een feestelijk moment, het was de officiële bevestiging dat het land en de stad het bestuur weer in eigen handen had.
Op de Stadhuisbrug is er van 9.30-14.00 uur een Feestelijke Infomarkt met doedelzak-duo, foto-expo en infostands (met bankjes) en meer.
Om 11.15 uur is hier ‘Vertelkramen met Vrijheidsbrunch’ in samenwerking met verschillende organisaties. Deze vertellen hierbij elk met een eigen thema en er is ruimte voor deelnemers om ook onderling verhalen te delen. Ze gaan over de Bevrijding in Utrecht, maar ook over hoe die beleefd werd in andere landen en over wat er naar aanleiding van de oorlog is opgestart voor duurzamere vrede en veiligheid en meer. Daarbij wordt een\ eenvoudige, brunch aangeboden, met steun van het Vfonds en Boons Markt. Voor dit onderdeel moet worden ingeschreven via de site van Stichting Vlam. (Zo mogelijk kan dit ook nog op locatie, maar vol=vol.)
In de Hal (zaal) van het stadhuis is er doorlopend film met beelden van die dagen, om 11.45 een lezing ‘Europa tot nu’ en om 12.30 uur Levendig verslag door en van Ooggetuigen. Boeiend voor generatiegenoten en voor iedereen van daarna.
Een viering voor alle geïnteresseerden, oud en jong, voor wie/wiens familie toen hier woonde of elders, voor het beleven en doorgeven van verhalen. Het zou ook leuk zijn als velen weer langs de route de vlag uitsteken.
Voor extra info en inschrijving zie www.stichtingvlam.nl.
Mijn oma vertelde mij als tiener, over wat zij zag in die oorlogsjaren.
Dat de meest vrome mensen toch ineens hun deur dicht hielden
voor de mensen die in wanhoop aanbelden voor humane hulp.
Hoe juist mensen van wie je zoiets echt nooit zou verwachten,
schuilplekken boden en gratis voedsel beschikbaar maakten
om af te halen op afgesproken plekken. En.. hoe daarbij
soms ook de mensen die niets tekort kwamen en die
geen dreiging ondervonden, dat eten weghaalden.
Dat sommige mensen zelfs nog een kans zagen
om productprijzen ‘selectief’ te verhogen..
Dat gaf een bittere smaak aan die tijd.
Maar zij vertelde ook over een man die
in een hoge rang was bij de bezetters.
Over hoe hij indertijd zijn nek uitstak
om rechtvaardig te blijven handelen
ondanks verschil in overtuigingen.
Dorpsgenoten van het verzet die
vastgezet zaten, liet hij dan vrij
of hij voorkwam loze straffen.
Vanuit die vijandige positie.
Hulp uit onverwachte hoek.
Dat wil ik ook koesteren.
Het blijven kiezen voor
medemenselijkheid.
Hoe die morele keuzevrijheid
en handelingsvaardigheid
jouzelf kunnen omlijsten
als schakel tussen velen.
Elkaar heel houden is
moedig en belangrijk.
Het besef dat onze houding een antwoord kan zijn en
op elk moment van beslissende invloed kan zijn,
vind ik een krachtig en waarachtig idee.
Mijn oma is onlangs op 99 jarige leeftijd overleden.
Zij was ernstig getraumatiseerd door die oorlog.
De vraag die ik haar nooit heb durven stellen is;
Hoe ga je, na wat je daar toen -ook van elkaar
hebt gezien, na de oorlog weer verder?
Als familie, vrienden en kennissen,
buurtgenoten en kerkgenoten..
Deze vraag is volgens mij destijds,
beantwoord met een stille generatie.
Mijn oma kon pas op latere leeftijd praten
over de dingen die zij toen heeft meegekregen.
Ik onthou daarvan het liefst dat deel wat spreekt
over de gelegenheid van ieder mens om te kiezen.
Geachte mevrouw Sjeu,, We komen graag in contact met u. Kunt u een mailtje sturen naar stichtingvlam@gmail.com? Dan kunnen wij u terugmailen.