Bij de dood van oud-dakloze Wim Eickholt: “Een schrijver die we gaan missen, want hij was er zo een die je maar zelden ontmoet”

Iedereen kan dakloos worden. Wim Eikcholt was daar het bewijs van. Hij leefde een overzichtelijke bestaan, was docent handvaardigheid en had genoeg sociale contacten. Toch ging het op zijn 54e jaar fout. Vanwege zijn drankverslaving raakte hij alles kwijt en belandde op straat. Van de ene op de andere dag stond hij voor de deur van de nachtopvang van dak- en thuislozen.

In een interview met Hugo Verkleij sprak hij over deze periode:
‘Ik was toen volledig lethargisch, leefde helemaal versuft. Het gebeurde. Ik dacht ook dat het ergens wel goed zou komen.’
Wim Eickholt kwam terecht in Juliana-oord in Laren, een centrum voor psychiatrie en verslaving. Daar lukte het hem te stoppen met drinken. Hij kreeg een eigen huis, zijn leven weer toekomst. Als ervaringsdeskundige besloot hij het boek ‘Wat ik nou toch heb meegemaakt!’ te schrijven. Zodat mensen begrip zouden krijgen voor daklozen. Maar ook in de hoop dat daklozen en verslaafden het gingen lezen. “Want”, zei hij, “ het ligt ook aan jezelf. Je moet wel de verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven. Het is niet ‘ze’ zijn tegen mij.”

Eickholt merkte zelf dat je als ex-dakloze het verleden je blijft achtervolgen. Al heb je het leven op de rit, van het stigma van dakloze kom je niet meer af.

Die boodschap wilde hij kwijt. In zijn boeken maar ook in de lezingen die hij regelmatig hield voor gemeenten en studenten. Wim Eickholt had plannen voor een nieuw boek. Dat zal er niet komen. Op 15 januari overleed hij. Uitgeverij de Graaff die zijn boeken publiceerde, spreekt van een kleurrijk figuur met een enorm creatieve geest.

De Tussenvoorziening, waarvan Wim Eickholt lang voorzitter van de cliëntenraad was, noemt hem een creatief, scherp en positief mens die vanuit verbinding het cliëntperspectief steeds voorop wiste te zetten.

Frank Dries, oud-hoofdredacteur van Straatnieuws en initiator van daklozenkrant St Maarten, herinnert zich als een prettig mens . “Hij verschool zich niet, maar liet zich helemaal zien en kon dat verwoorden. Een combinatie die je helaas zelden tegenkomt. Voeg daar toegankelijkheid aan toe en je hebt iemand die heel goed kon communiceren met iedereen. Een schrijver die we gaan missen, want hij was er zo een die je maar zelden ontmoet.”

——————————————————————————————————————–

Een fragment uit zijn boek ‘Wat ik nou toch heb meegemaakt!’

Donderdag 31 december, 23.55 uur

Ik sta op een werf aan de Oudegracht. In de kelder is het oudejaarsfeest van Jeroen. Jeroen is een van mijn oude vrienden met wie ik weer contact heb. Het is vijf voor twaalf. Dit keer letterlijk. Ik mis Moniek. Zij viert oud en nieuw bij haar zus. Ik denk na over afgelopen jaar. Hoe anders stond ik er vorig jaar januari voor. Volgens de huisarts was het toen voor mij allang vijf voor twaalf geweest. Ik heb het gered. Ik kijk naar de feestvierende mensen. Bekende en ook onbekende hoofden. Geen glas champagne in mijn hand. Iets fris.

——————————————————————————————————————-

In 2019 interviewde Fran Dries voor De Nuk Wim Eickholt. Het gesprek kan je hieronder terugzien.